Πέρασαν μερικοὶ μῆνες. Η κυρία ξαναῆρθε στὸν πνευματικό.
- Μήπως εἶστε ἀπασχολημένος; – τὸν ρώτησε.
Ὁ πνευματικὸς ἀπάντησε:
- Μπορεῖ ἕνας χριστιανὸς νὰ μὴν εἶναι ἀπασχολημένος; Ἀφοῦ
μπροστά του ἐξαπλώνεται ἕνα τεράστιο χωράφι, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ
τὸ καθαρίζει ἀπὸ ἀγκάθια καὶ ζιζάνια, ἀλλιῶς ἐκεῖνα θὰ πνίξουν
καὶ θὰ καταστρέψουν τὰ καρποφόρα δένδρα.
Ἡ κυρία ἀπόρησε:
· Δὲν ἤξερα ὅτι ἔχετε οἰκόπεδο στὴν ἐξοχή. Μοῦ φάνηκε ὅτι δὲν
βγαίνετε καθόλου ἀπὸ τὴν πόλη. Πόσο ὡραῖο εἶναι νὰ βρίσκεσαι ἔστω
γιὰ μερικὲς ὧρες τὴν ἑβδομάδα μόνος μόνῃ τῇ φύσει! Ὅταν ἤμουν
ἀκόμη νεαρὴ κοπέλα, μέναμε στὸ χωριό. Ὅταν ἔβλεπα ὀργωμένο
χῶμα, δὲν ξέρω γιατί, ἤθελα νὰ ξαπλώσω πάνω του μπρούμυτα καὶ
νὰ εἰσπνέω τὴν ζεστή του μυρωδιά. Μοῦ φαίνεται ὅτι μέχρι τώρα
αἰσθάνομαι τοὺς μαλακοὺς σβώλους τῆς γῆς, θερμαινόμενους ἀπὸ
τὸν ἥλιο. Πόσο χαιρόμουν τὰ ἄνθη στὰ χωράφια, τὰ δένδρα μὲ
λυγισμένα κλαδιά, ποὺ ἔμοιαζαν μὲ ἁπλωμένα χέρια! Μὲ ἀχόρταγο
ἐνδιαφέρον ἔβλεπα τὰ πολύχρωμα κολεόπτερα, τὰ ἕρποντα στοὺς
τοίχους τοῦ σπιτιοῦ, τὶς πεταλοῦδες μὲ τὰ φτερὰ ποὺ μοιάζουν μὲ
κεντητὲς κινέζικες βεντάλιες, τὰ πολυάσχολα μυρμήγκια ποὺ τριγύριζαν τις
γύρω ἀπὸ τὸ σπίτι τους! Θυμᾶμαι τὸν ἦχο τῶν κούκων, τὸν ὁποῖο τῆς
ἐμεῖς τὰ παιδιὰ προσπαθούσαμε νὰ τὸν μιμηθοῦμε, παίζοντας μεταξύ της
μας. Μοῦ φαινόταν, ὅτι τὰ πουλιά, τὰ ζωάκια, τὰ ἐντομάκια ἔχουν
τὴν γλώσσα τους, σὰν αὐτὴ τῶν ἀνθρώπων, διαμέσου τῆς ὁποίας
ἐπικοινωνοῦν τὸ ἕνα μὲ τὸ ἄλλο. Δῆϑεν κάποιο κολεόπτερο θὰ
συναντοῦσε τὰ παιδιά του καὶ θὰ τὸ ρωτοῦσαν: πῶς πέρασε τὴν
ἡμέρα του· καὶ ἐκεῖνο θὰ τοὺς διηγιόταν, ἀπὸ ποιά λουλούδια πῆρε
τὸ νέκταρ, πῶς κινδύνευε νὰ φαγωθεῖ ἀπὸ ἕνα φοβερὸ πουλί, ἀλλὰ
πρόλαβε καὶ κρύφτηκε πίσω ἀπὸ ἕνα πράσινο φύλλο.
Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τώρα δὲν μπορῶ νὰ βγῶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη.
Οἱ περισσότερες φίλες μου καὶ συγγενεῖς πέθαναν, μὲ τοὺς ἄλλους
χωρίστηκαν οἱ δρόμοι μας. Χαίρομαι ποὺ ἔχετε τὴν δυνατότητα νὰ
ξεφεύγετε ἀπὸ τὴν τύρβη τῆς πόλης, σὰν αὐτὴν τοῦ ἐργοστασίου μὲ
τοὺς τρανταχτοὺς ἤχους σιδήρου, ὅπου οἱ ἄνθρωποι σφυρηλατοῦν
ἁλυσίδες γιὰ τὶς ψυχές τους.
Ὁ πνευματικὸς ἐξήγησε:
- Τὸ χωράφι εἶναι ἡ καρδία μου, τὰ ἀγκάθια, τὰ πάθη μου, τὰ
ζιζάνια, οἱ ἄσκοπες μέριμνες καὶ συζητήσεις, οἱ ὁποῖες καταπνίγουν
τὴν προσευχή. Ἐδῶ δὲν βρίσκεις χρόνο γιὰ ἀνάπαυση.
Ἡ κυρία εἶπε:
· Δὲν μὲ διακόψατε, ἴσως διότι θέλατε νὰ ὀνειροπολήσετε μαζί
μου γύρω ἀπὸ τὴν φύση.
Ὁ πνευματικὸς ἀποκρίθηκε:
-
- Ναί. Θυμᾶμαι στὴν διάρκεια τοῦ πολέμου΄ ἡ μητέρα μου μὲ πῆρε
στὸ χωριό, κοντὰ στὸ ὁποῖο βρισκόταν ἕνα δάσος. Μοῦ φαινόταν
ὅτι εἶμαι σὲ ἕνα ζωντανὸ ὄνειρο. Τὸ δειλινὸ στὸ δάσος γέμιζε τὴν
ψυχή μου μὲ παράξενες προαισθήσεις, σὰν νὰ εἶχα εἰσχωρήσει στὸν
κόσμο κάποιου ἀγνώστου μυστηρίου. Ἕνα παιδὶ αἰσθάνεται μερικὰ
φαινόμενα πιὸ βαθιὰ καὶ πιὸ λεπτά, ἀλλὰ μὲ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων,
αὐτὴ ἡ ἱκανότητα ἀμβλύνεται καὶ σχεδὸν ἐξαφανίζεται.
Ἡ κυρία εἶπε:
− Ἔχετε δίκαιο. Ὁ πνευματικὸς κόσμος εἶναι πιὸ κοντὰ σ' ἕνα
παιδί, καὶ ὅσο πιὸ μικρὸ εἶναι τόσο καὶ πιὸ ζωντανὰ καὶ ἄμεσα
τὸν αἰσθάνεται. Στὴν πρώιμη παιδικὴ ἡλικία, ὅταν ἤμουν τεσσάρων
ἢ τριῶν χρόνων καὶ οἱ γονεῖς μου μὲ ἄφηναν μόνη μου, ἔνιωθα
ὅτι στὸ δωμάτιο παρευρίσκονται κάποια πνευματικὰ ὄντα, ὅτι δὲν
εἶμαι μόνη. Δὲν ξέρω ἂν εἶδα αὐτὲς τὶς ἀόρατες δυνάμεις ποτὲ
στὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ τὴν μνήμη περὶ αὐτῆς τῆς παράξενης
αἴσθησης τὴν ἔχω μέχρι τώρα, παρόλο ποὺ σήμερα τὸ βλέπω σὲ
ἄλλες διαστάσεις, πιὸ μονομερεῖς καὶ χοντροκομμένες. Ἀλλὰ τὸ
παράδοξο εἶναι ὅτι ὄντας μικρή, αἰσθανόμουν πὼς ἔρχομαι σὲ ἐπαφὴ
μ' ἕνα μυστήριο, χωρὶς νὰ τὸ πῶ ποτὲ στοὺς γονεῖς μου: σὰν νὰ
εἶχα προσταχθεῖ νὰ σιωπῶ.
Ὁ πνευματικὸς ἀπάντησε:
-
· Ἡ κάθαρση τῆς καρδίας ἀπὸ τὰ πάθη μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία
νὰ βιώνουμε μυστικὰ παρόμοιες καταστάσεις. Θυμάστε τὰ λόγια τοῦ
ἀκακία, διάθεση ἐμπιστοσύνης καὶ συγχωρήσεως τῶν πάντων. Ἀλλὰ
Σωτῆρος: «Νὰ εἶστε σὰν τὰ παιδιά». Συνήθως ἐδῶ ἐννοοῦν παιδική
μοῦ φαίνεται ὅτι, στὰ λόγια «σὰν τὰ παιδιά», περικλείεται ἀκόμα
ἕνα νόημα: νὰ ἁπλοποιήσετε τὸν ἑαυτό σας, νὰ εἶστε ἄμεσοι, νὰ
καθαρίζετε τὴν ψυχή σας ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῶν παθῶν καὶ τῆς
ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα εἶναι ξένα ὡς πρὸς τὴν ψυχή σας, μὲ σκοπὸ
νὰ ἐπιστρέψει σὲ σᾶς ἡ μυστικὴ γνώση καὶ ἡ θεωρία τοῦ κόσμου.
Ἡ κυρία εἶπε:
– Ἐγὼ ἔρχομαι σὲ σᾶς γιὰ νὰ βρῶ τὸν ἑαυτό μου καλύτερα
διαμέσου ὑμῶν, ἀλλὰ θὰ προτιμοῦσα νὰ μὴν διαβάζετε κανένα
κοσμικὸ βιβλίο, ἀκόμα, νὰ μὴν ἀσχολεῖστε μὲ τὴν θεολογία. Ἐγὼ
δέχομαι τὰ λόγια σας καὶ τὶς συμβουλές, ἀλλὰ φαίνεται ὅτι σᾶς
ἀντιτάσσομαι, ἢ μερικές φορές, ἑλκόμενη ἀπὸ τὴν παλαιὰ συνήθεια
προσφεύγω στὴν γλώσσα τῶν ἀστείων. Ἐνῶ ἂν ἡ ἀσχολία σας θὰ
ἦταν μόνο ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀπαντούσατε στὶς ἐρωτήσεις μου
ὀλιγόλογα, π.χ.: «Οἱ ἀμφιβολίες σου εἶναι ἀπὸ τὸν διάβολο», τότε,
ὁμολογῶ, ὅτι θὰ σᾶς ἄκουγα μὲ περισσότερη εὐλάβεια. Σᾶς σέβομαι
καὶ σᾶς θεωρῶ ἐμπειρότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ.
Ισως ἐσεῖς διαβάζατε βιβλία μὲ σκοπὸ νὰ βοηθήσετε τοὺς ἀνθρώπους
σὰν ἐμένα, ἀλλὰ νὰ ξέρετε, ὅτι κάνατε λάθος. Στὶς μέρες μας, στοὺς
ἀδυνάμους καὶ ὑπερηφάνους πολύξερους, βοηθοῦν ὄχι τόσο τὰ λόγια
καὶ οἱ λεπτομερεῖς ἐξηγήσεις, ὅσο ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς. Ἂν ἐγὼ
ἀποφασίσω νὰ κάνω ἀληθινὴ ὑπακοή, ϑὰ ψάξω νὰ βρῶ ἕναν ἁπλό,
αλλά συχνά (λόγῳ προσευχῆς) Γέροντα, ἐνῶ ἐσεῖς θὰ μείνετε γιὰ
kit ένας συνομιλητὴς ποὺ συζητῶ μαζί του μὲ ἐνδιαφέρον.
Ο πνευματικὸς ἀπάντησε:
Ἐπεὶς νομίζετε ὅτι ἐγὼ διάβασα βιβλία παραπάνω ἀπ᾽ ὅ,τι
χειακόπτης, ζημιώνοντας ἔτσι τὴν προσευχή. Ἀλλὰ ἴσως πρόκειται περὶ
πλέον τινάς; ἐγὼ δὲν εἶχα τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν σταθερότητα
καὶ τὸν ἄθλο τῆς προσευχῆς καὶ ἀποφάσισα νὰ τὸ ἀναπληρώσω μὲ
τὴν μελέτη. Ἐσεῖς πολὺ εὐγενικὰ μοῦ θυμίσατε ὅτι οἱ γνώσεις εἶναι
εξωτερικές, ἐνῶ ἡ σοφία είναι μία κατάσταση ἐσωτερική. Υπάρχει ένα
μακρύ ξύλο μὲ μία αἰχμὴ στὴν ἄκρη – μ' αὐτὸ τὸ μπαστούνι κεντοῦν
τὸ βάδι, ὅταν ἐκεῖνο παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν αὐλακιά. Γι' αὐτὸ ἐσεῖς
θελήσατε –καὶ σᾶς εἶμαι εὐγνώμων-, κεντώντας τὴν ὑπερηφάνειά
μου, τὶ μὲ σπρώξετε ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ πρὸς τὸ ἐσωτερικό, γιὰ νὰ
μὴν ὑπολείπομαι ἀπὸ τοὺς ἁπλοὺς Γέροντες, τοὺς ὁποίους ἐπαινεῖτε
μεν, ἀλλὰ δὲν προσπαθήσατε νὰ τοὺς βρεῖτε.
Ἡ κυρία εἶπε:
− θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ρωτήσω πολλὰ πράγματα, ἀλλὰ οἱ ἐρωτήσεις
μου κάπως ἐξανεμίστηκαν καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὸ μυαλό μου. Συνάμα μοῦ
φαίνεται ὅτι ἀκούσια, μὲ τὴν εἰλικρίνειά μου σᾶς στενοχώρησα, καὶ
στὸ βάθος δὲν εἶστε ἀναπαυμένος μαζί μου, ὅπως ἕνας δάσκαλος ποὺ
διαιρεστεῖται μὲ ἄτακτη μαθήτρια, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ κάθεται
ἥσυχα στὸ θρανίο, ἀλλὰ στριφογυρίζει προκαλώντας θόρυβο. Ἀλλὰ
πάλι, ἐπιτρέψτε μου μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικό διάστημα νὰ σᾶς
ξαναεπισκεφτώ.
Ὁ πνευματικὸς ἀπάντησε:
- Νὰ ξέρετε, ὅτι χαίρομαι ποὺ ἔρχεστε καὶ δὲν κρατάω και ένα
παράπονα ἐναντίον σας.
Η κυρία εἶπε:
- Τότε, θὰ σᾶς δώσω τὴν δεύτερη χαρὰ μὲ τὸ νὰ φύγω, Καλὴ
ἀντάμωση!
ΑΛΗΘΙΝΉ ΖΩΉ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΡΕΛΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου