Σήμερα στις 10 έρχεται μπροστά στην πύλη ένα χοντρό αγόρι από την τέταρτη δημοτικού. Είναι κουρελιασμένο. Έρχεται αρκετά συχνά. Του δίνω και φαγητό, γλυκά. Τραβάει και αγριόχορτα μπροστά στην πύλη χωρίς να ρωτήσω.
Σήμερα τον ρωτάω: γιατί δεν είσαι στο σχολείο; Φλυαρεί ότι πονούσε το κεφάλι του και ότι πήγε στο γραφείο του δασκάλου. Εγώ: σταμάτα τις βλακείες. Πες μου γιατί δεν είσαι στο σχολείο.
Το παιδί κλαίει: Έχω βρώμικα και άσχημα ρούχα και τα παιδιά με γελούν. Δεν μπορώ να πάω.
Του δίνω ένα σακουλάκι με ψώνια για το σπίτι και μερικά κρουασάν. Του λέω: πήγαινε σχολείο κι ας σε γελάσουν τα παιδιά, πήγαινε να μάθεις κάτι.
Περίπου μια ώρα αργότερα, από το αυτοκίνητο, τον βλέπω στη σιδηροδρομική γραμμή να κουβαλάει κάτι τεράστιους ογκόλιθους. σταματάω. Γεια, γιατί δεν είσαι στο σχολείο;
Πατέρα, μια Νένε μου είπε ότι μου δίνει 5 λέι για 10 ογκόλιθους.
Κοιτάζω το παιδί. Παλεύει να επιβιώσει, αλλά ένα τεράστιο ρεύμα κακίας, βλακείας, φτώχειας τον παρασύρει στον πάτο. Ίσως όταν μεγαλώσει να θυμηθεί τους καλούς ανθρώπους της ζωής του, τη χαρά του να φάει ένα κρουασάν σοκολάτας, να παίζει χωρίς να πεινάει.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου