Ήταν βράδυ και καλοκαίρι. Τα φύλλα της ευλογημένης καρυδιάς από το Văratec, από το σπίτι της κυρίας Zoe Dumitrescu Bușulenga θρόιζαν απαλά. Άκουγα τα Final Chorales από το Matthaus Passion του Bach σε ένα παλιό κασετόφωνο. Η κυρία σκούπιζε ένα δάκρυ από την άκρη του ματιού της. Επικράτησε μια απόκοσμη σιωπή.
Πιστεύω - είπε - ότι αυτό το υπέροχο Ορατόριο που έγραψε ένας χριστιανός Γερμανός για τον Υιό του Θεού στον Σταυρό είναι η κραυγή του Θεού με την οποία παρηγορεί τις ψυχές των Εβραίων που σκοτώθηκαν από τους Ναζί στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Εγνεψα. Πράγματι, ένας λαός στον οποίο η κορυφή και η άβυσσος ήταν συνυφασμένα διαχρονικά.
Δύο λαοί, είπε, χαμογελώντας πικρά.
Αχα, Ionuț, λέει η κυρία, έχω ένα απόσπασμα από τον μεγάλο Παύλο που δεν κατάλαβα ποτέ. Λέει ότι εμείς οι άνθρωποι θα κρίνουμε τους αγγέλους. Πώς γίνεται αυτό?
Πάντα ήξερα ότι οι άγγελοι έχουν ύψος φύσης και πνευματική και αξιολογική λεπτότητα σαφώς ανώτερη από εμάς, αυτούς από σάρκα που πονάνε και πεθαίνουν. Οι άγγελοι είναι γίγαντες καθαρού φωτός. Πώς μπορούν να κριθούν από εμάς;
Με εξέπληξε. Σήκωσε τις κόρες των ματιών μου, σαν να έψαχνε στον εγκέφαλό μου για μια απάντηση.
Λόγω της ευχαριστιακής μας κλήσης, είπα. Τρεφόμενοι με το Σώμα και το Αίμα του Θεού γινόμαστε μύριοι, το μέρος του Σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Και στο τέλος, όλοι εν Χριστώ θα κρίνουμε ακόμη και τους αγγέλους.
Η κυρία έκανε το σταυρό της. Πράγματι, τρεφόμαστε με το Σώμα του Θεού και γινόμαστε δική του, συγχωνευόμαστε με το εξαγνισμένο Σώμα Του, γινόμαστε ένα μαζί του. Είναι προνόμιο της ανθρωπότητας χάρη στον Σταυρό που είναι γεμάτος με το Αίμα του Χριστού.
Τι θαύμα να είσαι άνθρωπος, συνέχισε, να πονάς στις πληγές Του, να νιώθεις όλα όσα ένιωθε, να πεθάνεις και να αναστηθεί μαζί Του.
Θυμήθηκα αυτόν τον διάλογο σήμερα, που συμπληρώνονται 17 χρόνια από τότε που έφυγε για να νιώσει όλα όσα ένιωθε ο Χριστός, ως αναπόσπαστο κομμάτι Του.
Ο Θεός να την ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου