Άγιος Σπύρος. Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Όταν ήμουν φοιτητής θεολογίας πήγαινα κάθε καλοκαίρι στο Άγιο Όρος. Δεν είχα πολλά χρήματα, οπότε δούλευα στα μοναστήρια εκεί, σπούδαζα, προσευχόμουν μαζί τους, άκουγα παλιούς αγίους.
Κάποτε ήμουν στη Θεσσαλονίκη και περίμενα το λεωφορείο στις 5 το πρωί για Ουρανούπολη. Δεν είχα χρήματα για το ξενοδοχείο, μόλις για το λεωφορείο.
Κοιμόμουν σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Ερχόταν η αστυνομία, δεν επιτρεπόταν, τους έδειξα τη βίζα μου, γιατί ήμουν δασολόγος. Τον Ιούνιο ήταν απόλαυση να κοιμάσαι έξω στη Θεσσαλονίκη το βράδυ.
Μέσα στη νύχτα, ένας νεαρός αστυνομικός πλησίασε την τράπεζά μου. Με ρώτησε τι κάνω και πού πηγαίνω. Του είπα. Αθώς. Με ρωτά: και έφαγες τίποτα; Λέω: ναι, ένα σουβλάκι. Ουσιαστικά είχα φάει στις 4 το απόγευμα και τώρα ήταν 2 το πρωί.
Βλέπετε ότι υπάρχει καντίνα με ζεστό φαγητό, δωρεάν, σε αυτόν τον δρόμο. Τον ρώτησα το όνομά του: Σπύρος, είπε.
Πήγα. Ήταν λίγο έρημο. Μόνο μια ηλικιωμένη κυρία σε ένα παγκάκι. Χτύπησα το παράθυρο. Μια αγριεμένη Ελληνίδα με μαύρα μάτια με ανέβασε πάνω: έρχεται τώρα;
Μου έδωσε ένα τεράστιο μπολ με ζεστή, τυλιγμένη, ρεβιθόσουπα με κύμινο και ένα μεγάλο καρβέλι ψωμί. Ήταν μια από τις καλύτερες σούπες της ζωής μου.
Γι' αυτό έγραψα για την ανάγκη για καντίνες. Για οποιονδηποτε. Είναι μια τεράστια φιλανθρωπία.
Έχω αναφέρει εκατό φορές αυτόν τον μουστακαλη Σπύρο.
Στον Άθωνα διηγήθηκα την ιστορία σέ ένα Ρουμάνο γέροντα. Μου είπε: αυτός ήταν ο Άγιος Σπυρίδων. Υπάρχουν εκατοντάδες Έλληνες που μαρτυρούν ότι τον γνώρισαν και ότι τους βοήθησε ή τους παρότρυνε να κάνουν το καλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου