Ένα αγοράκι με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να σώσω την ετοιμοθάνατη μητέρα του.
Διασώθηκε, αλλά, όπως αποδείχτηκε αργότερα, το αγόρι Μαξίμκα, που με φώναξε, ... θάφτηκε πριν από ένα μήνα ...
είμαι γιατρός. Με τα χρόνια της δουλειάς στο ιατρείο μου, έχουν συμβεί διάφορες ιστορίες. Υπήρξα λυπημένος, χαρούμενος και αστείος. Αλλά ένα από αυτά, ίσως το πιο εκπληκτικό, θυμάμαι ιδιαίτερα.
Αυτή η ιστορία συνέβη στην αυγή της καριέρας μου, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Είχα μόλις αποφοιτήσει από ένα ιατρικό ίδρυμα και, με διανομή, κατέληξα σε μια πολυκλινική του χωριού. Περίμενα να δω ένα ερειπωμένο κτίριο, αλλά βρέθηκα σε μια νέα, νεόκτιστη ιατρική μονάδα. Η ομάδα με υποδέχτηκε πολύ ευγενικά. Ήμουν ευτυχής! Δεν υπήρχε τίποτα το αξιοσημείωτο κατά την πρώτη εβδομάδα εργασίας, αν και οι ασθενείς έπρεπε να επισκέπτονται μέχρι αργά το βράδυ.
Την Παρασκευή αποφάσισα να έρθω στη δουλειά νωρίτερα από το συνηθισμένο. Ήθελα να βάλω ήρεμα τα χαρτιά μου σε τάξη, ενώ κανείς δεν μου αποσπά την προσοχή. Υπήρχε ακόμη μια ώρα πριν από την έναρξη του ραντεβού, οπότε η νοσοκόμα Μαρίνα δεν είχε φτάσει ακόμα. Μόλις όμως ξεκίνησα τις δουλειές, χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο. Πήρα το τηλέφωνο και άκουσα μια ηχηρή αγορίστικη φωνή:
- Πάβελ Βασίλιεβιτς! Η μαμά μου είναι άρρωστη! Οδός εργασίας, σπίτι 11. Έλα σύντομα!
- Τι γίνεται με τη μαμά σου; Ρώτησα.
- Πεθαίνει! - απάντησε το αγόρι, αλλά κάπως πιο ήσυχα.
- Γιατί πεθαίνει; Τι της συνέβη? Καλέστε ένα ασθενοφόρο! ενθουσιάστηκα.
Δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι, μόνο εγώ. Και η αδερφή μου δεν έχει έρθει ακόμα, - απάντησε το αγόρι με μόλις ακουστή φωνή.
Σε αυτό το σημείο, η σύνδεση διακόπηκε. Έβαλα βιαστικά τη ρόμπα μου και πήγα βιαστικά στη διεύθυνση που είχε ονομάσει το αγόρι. Σε 15 λεπτά ήμουν ήδη εκεί. Η πόρτα του σπιτιού ήταν μισάνοιχτη. Ρώτησα δυνατά:
- Τηλεφώνησες στον γιατρό; Ωστόσο, η απάντηση δεν περίμενε. Μπήκα πιο βαθιά στο δωμάτιο και είδα μια γυναίκα. Ξάπλωσε απέναντι από το κρεβάτι, με το κεφάλι της κρεμασμένο λίγο κάτω. Ένα θανατηφόρο χλωμό πρόσωπο κρυβόταν κάτω από τα μπερδεμένα σκούρα μαλλιά. Πήρα το χέρι της, το δέρμα ήταν πολύ κρύο, αλλά ακόμα ένιωσα έναν ελαφρύ παλμό.
Ένα άδειο μπουκάλι με χάπια βρισκόταν στο πάτωμα. Όλα έδειχναν το γεγονός ότι η γυναίκα πήρε μια θανατηφόρα δόση φαρμάκου. Ναι, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με την αυτοκτονία. Η καταμέτρηση πήγε κατά δευτερόλεπτα. Στο κομοδίνο στη γωνία, είδα ένα τηλέφωνο και κάλεσα ασθενοφόρο. Περιμένοντας έδωσα τις πρώτες βοήθειες όσο καλύτερα μπορούσα.
Το ασθενοφόρο έφτασε αρκετά γρήγορα. Είπα στους γιατρούς ότι η γυναίκα δεν υπολόγισε τη δόση του φαρμάκου, το κατάλαβε έγκαιρα και κατάφερε να με πάρει τηλέφωνο. Το έκανα για να μην την στείλουν σε ψυχιατρείο και να μην την καταγράψουν - τότε η συνομιλία με τις αυτοκτονίες ήταν σύντομη.
Όταν η γυναίκα μεταφέρθηκε από το σπίτι με φορείο, ένα πλήθος από περίεργους γείτονες είχε ήδη συγκεντρωθεί στο αυτοκίνητο.
- Γιατρέ, τι της συμβαίνει; - ρώτησε η γιαγιά, - πέθανε αλήθεια;
- Θα γίνει καλύτερα! είπα με σιγουριά. Η ηλικιωμένη γυναίκα αναστέναξε:
- Όχι αλλιώς από το να της καλεί η Maksimka. Ο γιος της πνίγηκε. Σε λίγο θα περάσει ένας μήνας από την ταφή.
Αλλά έχει ακόμα παιδιά. Αγόρι και κορίτσι, απάντησα. Η γιαγιά κούνησε το κεφάλι της:
- Ναι, δεν έχει άλλα παιδιά, ήταν μόνος.
Εδώ είναι τα νέα. Ποιος με κάλεσε τότε; Για ποια αδερφή μιλούσε το αγοράκι; Δεν πρόλαβα να σκεφτώ και πήγα βιαστικά στην κλινική, γιατί το ραντεβού ξεκίνησε σε πέντε λεπτά. Η Μαρίνα σήκωσε τα χέρια της:
- Πάβελ Βασίλιεβιτς, πού εξαφανίζεσαι; Ήδη ανησυχούσα ότι κάτι είχε συμβεί!
Της είπα μια περίεργη ιστορία που μου είχε συμβεί σήμερα το πρωί.
«Ξέρω αυτή την οικογένεια», είπε η Μαρίνα με θλίψη.
- Η γυναίκα λέγεται Λυδία, είναι πολύ καλή. Αυτή και ο σύζυγός της δεν είχαν παιδιά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και όταν γεννήθηκε ο Μαξίμ, μετά από καιρό πνίγηκε.Και γιατί είναι τόσο στεναχώρια που χάνουν το μοναχοπαίδι τους; Η φωνή της νοσοκόμας έτρεμε.
Τότε η Μαρίνα με κοίταξε σκεφτική και ρώτησε:
- Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω. Πώς θα μπορούσαν να σας καλέσουν διότι πολυκλινική μας δεν έχει συνδεθεί ακόμα με το τηλεφωνικό κέντρο;
Πώς δεν συνδέεται; - Κοίταξα τη Μαρίνα σαστισμένος,
- ορίστε το τηλέφωνο.
Η νοσοκόμα πήρε το μηχάνημα και μόνο τότε παρατήρησα ότι δεν είχε ούτε ένα καλώδιο. Ήμουν μπερδεμένος. Αποδεικνύεται ότι ένα νεκρό αγόρι με κάλεσε σε ένα σπασμένο τηλέφωνο; Να πάω μόνος μου στο γιατρό; Άλλωστε όλα αυτά είναι, για να το θέσω ήπια, περίεργα. Αλλά υπήρξε ένα τηλεφώνημα, μίλησα προσωπικά με το αγόρι!
Πέρασα όλη τη μέρα σκεπτόμενος και μετά τη δουλειά πήγα στο νοσοκομείο για να ρωτήσω για την υγεία της Λυδίας.
Η γυναίκα ένιωσε καλύτερα, συνήλθε και μου επέτρεψαν να την επισκεφτώ. Ο άντρας της ήταν στο δωμάτιο μαζί της.
- Γιατρέ, ευχαριστώ πολύ! - είπε ο άντρας
«Αν δεν ήσουν εσύ, η Lidochka μου δεν θα υπήρχε πια», μου έσφιξε σταθερά το χέρι. Και η γυναίκα κοίταξε αδιάφορα και απόμακρα έξω από το παράθυρο.
Πώς καταλήξατε στο σπίτι μας; με ρώτησε ήσυχα με άψυχη φωνή. Είπα για την ασυνήθιστη κλήση. Ένα δάκρυ κύλησε στο χλωμό της μάγουλο:
«Ήταν ο Maksimka που με έσωσε. Πήρα τη γυναίκα από το χέρι:
- Άκου, ο γιος σου θέλει να ζήσεις! Αλλιώς δεν θα με έπαιρνε τηλέφωνο! Πάλη για τη μνήμη του αγοριού σου! Ίσως θα έχετε ακόμα παιδιά, γιατί μου είπε για μια μικρή αδερφή που δεν έχει έρθει ακόμα. Αλλά η γυναίκα απλώς κούνησε το κεφάλι της:
- Όχι, οι γιατροί είπαν ότι δεν θα κάνω ποτέ παιδιά τώρα. Η Λίντια γύρισε την πλάτη και έκλαψε. Έφυγα από το δωμάτιο σχεδόν κλαίγοντας ο ίδιος.
Δεν επισκέφτηκα ξανά τη Λυδία, γιατί μου φάνηκε ότι δεν χάρηκε πολύ που με είδε. Αλλά αυτή η θλιβερή ιστορία δεν άφησε τις σκέψεις μου για πολύ καιρό. Για κάποιο λόγο, ερωτεύτηκα αυτούς τους ανθρώπους. Αργότερα έμαθα ότι η Λήδα και ο άντρας της είχαν μετακομίσει κάπου.
Πέρασαν πέντε χρόνια. Μια φορά το χειμώνα, κατά τη διάρκεια της δεξίωσης, ακούστηκε ένα χτύπημα στο γραφείο. «Ναι, ναι», απάντησα και με έκπληξη είδα τη Λίντια και τον άντρα της στην πόρτα. Η γυναίκα δεν έμοιαζε καθόλου με την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Ήταν αισθητά πιο όμορφη, ένα χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό της. Με το ένα της χέρι η Λήδα της χάιδεψε το στομάχι και με το άλλο κρατούσε γερά ένα πεντάχρονο κοριτσάκι.
- Γνωρίστε τον γιατρό. Αυτή είναι η κόρη μας, η Olya. Το κορίτσι κρύφτηκε πίσω από τη φούστα της Λήδας. Τα μάτια της γυναίκας έλαμψαν από ευτυχία. Ήρθε να με ευχαριστήσει που της έσωσα τη ζωή.
Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν τόσο χαρούμενος όσο τώρα. Τα λόγια σου με χτύπησαν στην καρδιά και όταν πήρα εξιτήριο, ο άντρας μου και εγώ πήγαμε στο ορφανοτροφείο. Η Ολένκα στάθηκε στη βεράντα, σαν να μας περίμενε. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα γιατί ο Maksimka δεν με άφησε να πεθάνω. Λοιπόν, τότε έγινε ένα θαύμα, - η Λίντα έγνεψε στο στομάχι της.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά μέχρι τώρα σκέφτομαι συχνά το αγόρι που με κάποιο τρόπο επικοινώνησε μυστικά από τον άλλο κόσμο. Αναρωτιέμαι: γιατί με επέλεξε για βοηθό του;
Πάβελ Ιλίν
είμαι γιατρός. Με τα χρόνια της δουλειάς στο ιατρείο μου, έχουν συμβεί διάφορες ιστορίες. Υπήρξα λυπημένος, χαρούμενος και αστείος. Αλλά ένα από αυτά, ίσως το πιο εκπληκτικό, θυμάμαι ιδιαίτερα.
Αυτή η ιστορία συνέβη στην αυγή της καριέρας μου, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Είχα μόλις αποφοιτήσει από ένα ιατρικό ίδρυμα και, με διανομή, κατέληξα σε μια πολυκλινική του χωριού. Περίμενα να δω ένα ερειπωμένο κτίριο, αλλά βρέθηκα σε μια νέα, νεόκτιστη ιατρική μονάδα. Η ομάδα με υποδέχτηκε πολύ ευγενικά. Ήμουν ευτυχής! Δεν υπήρχε τίποτα το αξιοσημείωτο κατά την πρώτη εβδομάδα εργασίας, αν και οι ασθενείς έπρεπε να επισκέπτονται μέχρι αργά το βράδυ.
Την Παρασκευή αποφάσισα να έρθω στη δουλειά νωρίτερα από το συνηθισμένο. Ήθελα να βάλω ήρεμα τα χαρτιά μου σε τάξη, ενώ κανείς δεν μου αποσπά την προσοχή. Υπήρχε ακόμη μια ώρα πριν από την έναρξη του ραντεβού, οπότε η νοσοκόμα Μαρίνα δεν είχε φτάσει ακόμα. Μόλις όμως ξεκίνησα τις δουλειές, χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο. Πήρα το τηλέφωνο και άκουσα μια ηχηρή αγορίστικη φωνή:
- Πάβελ Βασίλιεβιτς! Η μαμά μου είναι άρρωστη! Οδός εργασίας, σπίτι 11. Έλα σύντομα!
- Τι γίνεται με τη μαμά σου; Ρώτησα.
- Πεθαίνει! - απάντησε το αγόρι, αλλά κάπως πιο ήσυχα.
- Γιατί πεθαίνει; Τι της συνέβη? Καλέστε ένα ασθενοφόρο! ενθουσιάστηκα.
Δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι, μόνο εγώ. Και η αδερφή μου δεν έχει έρθει ακόμα, - απάντησε το αγόρι με μόλις ακουστή φωνή.
Σε αυτό το σημείο, η σύνδεση διακόπηκε. Έβαλα βιαστικά τη ρόμπα μου και πήγα βιαστικά στη διεύθυνση που είχε ονομάσει το αγόρι. Σε 15 λεπτά ήμουν ήδη εκεί. Η πόρτα του σπιτιού ήταν μισάνοιχτη. Ρώτησα δυνατά:
- Τηλεφώνησες στον γιατρό; Ωστόσο, η απάντηση δεν περίμενε. Μπήκα πιο βαθιά στο δωμάτιο και είδα μια γυναίκα. Ξάπλωσε απέναντι από το κρεβάτι, με το κεφάλι της κρεμασμένο λίγο κάτω. Ένα θανατηφόρο χλωμό πρόσωπο κρυβόταν κάτω από τα μπερδεμένα σκούρα μαλλιά. Πήρα το χέρι της, το δέρμα ήταν πολύ κρύο, αλλά ακόμα ένιωσα έναν ελαφρύ παλμό.
Ένα άδειο μπουκάλι με χάπια βρισκόταν στο πάτωμα. Όλα έδειχναν το γεγονός ότι η γυναίκα πήρε μια θανατηφόρα δόση φαρμάκου. Ναι, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με την αυτοκτονία. Η καταμέτρηση πήγε κατά δευτερόλεπτα. Στο κομοδίνο στη γωνία, είδα ένα τηλέφωνο και κάλεσα ασθενοφόρο. Περιμένοντας έδωσα τις πρώτες βοήθειες όσο καλύτερα μπορούσα.
Το ασθενοφόρο έφτασε αρκετά γρήγορα. Είπα στους γιατρούς ότι η γυναίκα δεν υπολόγισε τη δόση του φαρμάκου, το κατάλαβε έγκαιρα και κατάφερε να με πάρει τηλέφωνο. Το έκανα για να μην την στείλουν σε ψυχιατρείο και να μην την καταγράψουν - τότε η συνομιλία με τις αυτοκτονίες ήταν σύντομη.
Όταν η γυναίκα μεταφέρθηκε από το σπίτι με φορείο, ένα πλήθος από περίεργους γείτονες είχε ήδη συγκεντρωθεί στο αυτοκίνητο.
- Γιατρέ, τι της συμβαίνει; - ρώτησε η γιαγιά, - πέθανε αλήθεια;
- Θα γίνει καλύτερα! είπα με σιγουριά. Η ηλικιωμένη γυναίκα αναστέναξε:
- Όχι αλλιώς από το να της καλεί η Maksimka. Ο γιος της πνίγηκε. Σε λίγο θα περάσει ένας μήνας από την ταφή.
Αλλά έχει ακόμα παιδιά. Αγόρι και κορίτσι, απάντησα. Η γιαγιά κούνησε το κεφάλι της:
- Ναι, δεν έχει άλλα παιδιά, ήταν μόνος.
Εδώ είναι τα νέα. Ποιος με κάλεσε τότε; Για ποια αδερφή μιλούσε το αγοράκι; Δεν πρόλαβα να σκεφτώ και πήγα βιαστικά στην κλινική, γιατί το ραντεβού ξεκίνησε σε πέντε λεπτά. Η Μαρίνα σήκωσε τα χέρια της:
- Πάβελ Βασίλιεβιτς, πού εξαφανίζεσαι; Ήδη ανησυχούσα ότι κάτι είχε συμβεί!
Της είπα μια περίεργη ιστορία που μου είχε συμβεί σήμερα το πρωί.
«Ξέρω αυτή την οικογένεια», είπε η Μαρίνα με θλίψη.
- Η γυναίκα λέγεται Λυδία, είναι πολύ καλή. Αυτή και ο σύζυγός της δεν είχαν παιδιά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και όταν γεννήθηκε ο Μαξίμ, μετά από καιρό πνίγηκε.Και γιατί είναι τόσο στεναχώρια που χάνουν το μοναχοπαίδι τους; Η φωνή της νοσοκόμας έτρεμε.
Τότε η Μαρίνα με κοίταξε σκεφτική και ρώτησε:
- Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω. Πώς θα μπορούσαν να σας καλέσουν διότι πολυκλινική μας δεν έχει συνδεθεί ακόμα με το τηλεφωνικό κέντρο;
Πώς δεν συνδέεται; - Κοίταξα τη Μαρίνα σαστισμένος,
- ορίστε το τηλέφωνο.
Η νοσοκόμα πήρε το μηχάνημα και μόνο τότε παρατήρησα ότι δεν είχε ούτε ένα καλώδιο. Ήμουν μπερδεμένος. Αποδεικνύεται ότι ένα νεκρό αγόρι με κάλεσε σε ένα σπασμένο τηλέφωνο; Να πάω μόνος μου στο γιατρό; Άλλωστε όλα αυτά είναι, για να το θέσω ήπια, περίεργα. Αλλά υπήρξε ένα τηλεφώνημα, μίλησα προσωπικά με το αγόρι!
Πέρασα όλη τη μέρα σκεπτόμενος και μετά τη δουλειά πήγα στο νοσοκομείο για να ρωτήσω για την υγεία της Λυδίας.
Η γυναίκα ένιωσε καλύτερα, συνήλθε και μου επέτρεψαν να την επισκεφτώ. Ο άντρας της ήταν στο δωμάτιο μαζί της.
- Γιατρέ, ευχαριστώ πολύ! - είπε ο άντρας
«Αν δεν ήσουν εσύ, η Lidochka μου δεν θα υπήρχε πια», μου έσφιξε σταθερά το χέρι. Και η γυναίκα κοίταξε αδιάφορα και απόμακρα έξω από το παράθυρο.
Πώς καταλήξατε στο σπίτι μας; με ρώτησε ήσυχα με άψυχη φωνή. Είπα για την ασυνήθιστη κλήση. Ένα δάκρυ κύλησε στο χλωμό της μάγουλο:
«Ήταν ο Maksimka που με έσωσε. Πήρα τη γυναίκα από το χέρι:
- Άκου, ο γιος σου θέλει να ζήσεις! Αλλιώς δεν θα με έπαιρνε τηλέφωνο! Πάλη για τη μνήμη του αγοριού σου! Ίσως θα έχετε ακόμα παιδιά, γιατί μου είπε για μια μικρή αδερφή που δεν έχει έρθει ακόμα. Αλλά η γυναίκα απλώς κούνησε το κεφάλι της:
- Όχι, οι γιατροί είπαν ότι δεν θα κάνω ποτέ παιδιά τώρα. Η Λίντια γύρισε την πλάτη και έκλαψε. Έφυγα από το δωμάτιο σχεδόν κλαίγοντας ο ίδιος.
Δεν επισκέφτηκα ξανά τη Λυδία, γιατί μου φάνηκε ότι δεν χάρηκε πολύ που με είδε. Αλλά αυτή η θλιβερή ιστορία δεν άφησε τις σκέψεις μου για πολύ καιρό. Για κάποιο λόγο, ερωτεύτηκα αυτούς τους ανθρώπους. Αργότερα έμαθα ότι η Λήδα και ο άντρας της είχαν μετακομίσει κάπου.
Πέρασαν πέντε χρόνια. Μια φορά το χειμώνα, κατά τη διάρκεια της δεξίωσης, ακούστηκε ένα χτύπημα στο γραφείο. «Ναι, ναι», απάντησα και με έκπληξη είδα τη Λίντια και τον άντρα της στην πόρτα. Η γυναίκα δεν έμοιαζε καθόλου με την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Ήταν αισθητά πιο όμορφη, ένα χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό της. Με το ένα της χέρι η Λήδα της χάιδεψε το στομάχι και με το άλλο κρατούσε γερά ένα πεντάχρονο κοριτσάκι.
- Γνωρίστε τον γιατρό. Αυτή είναι η κόρη μας, η Olya. Το κορίτσι κρύφτηκε πίσω από τη φούστα της Λήδας. Τα μάτια της γυναίκας έλαμψαν από ευτυχία. Ήρθε να με ευχαριστήσει που της έσωσα τη ζωή.
Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν τόσο χαρούμενος όσο τώρα. Τα λόγια σου με χτύπησαν στην καρδιά και όταν πήρα εξιτήριο, ο άντρας μου και εγώ πήγαμε στο ορφανοτροφείο. Η Ολένκα στάθηκε στη βεράντα, σαν να μας περίμενε. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα γιατί ο Maksimka δεν με άφησε να πεθάνω. Λοιπόν, τότε έγινε ένα θαύμα, - η Λίντα έγνεψε στο στομάχι της.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά μέχρι τώρα σκέφτομαι συχνά το αγόρι που με κάποιο τρόπο επικοινώνησε μυστικά από τον άλλο κόσμο. Αναρωτιέμαι: γιατί με επέλεξε για βοηθό του;
Πάβελ Ιλίν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου