Ακούσαμε στο ευαγγέλιο σήμερα να συγχωρούμε τους άλλους (που προφανώς μας έκαναν κακό), μέσα από την καρδιά μας. Και ξέρουμε αγίους που αυτό το έκαναν πράξη.
Ως χριστιανοί πρέπει καταρχήν να δεχθούμε ότι αυτό το παράγγελμα είναι σωστό και οφείλουμε να κατευθυνθούμε παρόμοια στη ζωή και στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Τούτο δεν σημαίνει ότι ήδη το κατορθώσαμε ή ότι η απόσταση που μας χωρίζει από αυτό είναι αμελητέα. Κατά πάσα πιθανότητα είναι αβυσσαλέα.
Έτσι και με τις άλλες εντολές του Χριστού. Είναι στόχος, δεν είναι κτήμα μας.
Αυτό μας σώζει από την παιδική αρρώστια όλων των χριστιανών, ήγουν την υποκρισία. Αλλιώς, τον φαρισαϊσμό - τη μόνη αμαρτία που κατακεραύνωσε ο Χριστός.
Φαρισαϊσμός είναι να βλέπεις την αμαρτία σε όλους τους άλλους, όχι όμως σε σένα διότι μια άμυνα του εαυτού είναι να αποδέχεσαι θεωρητικά τι είναι αμαρτία, βλέποντάς τη όμως μόνο στους άλλους.
Λχ αν ο άγιος Διονύσιος συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του είναι μέγιστη αρετή, αλλά δεν είναι δική μου αρετή. Αν λοιπόν εγώ κραδαίνω την αρετή του αγίου, για να κατατροπώσω όσους δε συγχώρεσαν ακόμη τους εχθρούς τους, τι κάνω; Μιλάω εκ του ασφαλούς, χρησιμοποιώ τις αρετές και τα λόγια κάποιου άλλου, τις κοινές πεποιθήσεις των χριστιανών, φέρομαι υπεροπτικά με τον κόπο κάποιων άλλων και όχι τον δικό μου.
Ορθοδοξία λοιπόν δεν είναι η υπεροπτική χρήση θεωρητικών θέσεων, αλλά κάτι πολύ πιο δύσκολο. Γι' αυτό και δυσεύρετο.
Θεολόγος Γεώργιος Μπάρλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου