Στις 7 Αυγούστου πριν από 170 χρόνια, ο Ιερομόναχος Ανδριανός (Σεμενόφσκι) /1800 - 08/07/1853/, πρεσβύτερος του Ησυχαστηρίου Yugskaya Dorotheeva, εκοιμήθη στον Κύριο.

 Στις 7 Αυγούστου πριν από 170 χρόνια, ο Ιερομόναχος Ανδριανός (Σεμενόφσκι) /1800 - 08/07/1853/, πρεσβύτερος του Ησυχαστηρίου Yugskaya Dorotheeva, εκοιμήθη στον Κύριο.

Ο Γέροντας Ανδριανός ξεκίνησε το μοναστηριακό του ταξίδι στο μοναστήρι Adrian Poshekhonsky, όπου ήταν σε υπακοή στον πρεσβύτερο Αθώ. Το 1826 ανέλαβε και χειροτονήθηκε ιερομόναχος.

Ο πατέρας Adrian σηκωνόταν πάντα με την ανατολή του ηλίου και ακόμη νωρίτερα. Για αρκετά χρόνια χτυπούσε το ωριαίο κουδούνι όλο το εικοσιτετράωρο, πότε σκαρφάλωνε στο καμπαναριό, άλλοτε από το σχοινί. Με αυτή την άσκηση έμαθε να παρακολουθεί: ο ύπνος του ήταν σύντομος και ελαφρύς. Συχνά κοιμόταν είτε όρθιος είτε καθισμένος σε μια καρέκλα.

Περνώντας χρόνο στην προσευχή, ο Γέροντας Αδριανός αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στην ανάγνωση του λόγου του Θεού και των γραπτών των πατέρων. Διαβάζοντας συνεχώς τον λόγο του Θεού (ιδιαίτερα, διαβάζοντας ολόκληρο το Ψαλτήρι καθημερινά), του άρεσε ιδιαίτερα να διαβάζει και να απομνημονεύει την Καινή Διαθήκη. Τα Φιλοκαλία, Πρόλογοι ήταν το καθημερινό του ανάγνωσμα. Ο γέροντας αγαπούσε ιδιαίτερα τη «Κλίμακα» του Αγίου Ιωάννη.

Ο π. Αδριανός αγαπούσε τη νηστεία από την αρχή των μοναστηριακών του πράξεων και του ήταν πιστός μέχρι θανάτου. Σε ένα γυάλινο βάζο, ο γέροντας ανακάτεψε κράκερ σίκαλης, λίγο πλιγούρι βρώμης και βύνη σε νερό. όλα αυτά ήταν αποθηκευμένα σε αυτό για εβδομάδες, και - αυτό που είναι αξιοσημείωτο, δεν επιδεινώθηκε.Με αυτό τό τρόπο έτρωγε.  Αλλά ακόμα κι αυτός το μέτρησε στην ειδική του ζυγαριά.

Οι πλούσιοι και οι φτωχοί, αγρότες και ευγενείς πήγαιναν στον γέροντα και ο γέροντας δεχόταν όλους εξίσου. Συχνά συνόδευε έναν φτωχό προσκυνητή έξω από τα τείχη του μοναστηριού και, συζητώντας μαζί του, κουβαλούσε ο ίδιος την άθλια τσάντα του.

Οι συμβουλές και οι οδηγίες του, οι επιστολές και μετά το θάνατό του, και τα πορτρέτα του σε πολλές πόλεις και χωριά φυλάσσονταν με ευλάβεια σε κάδρα και κάτω από γυαλί, και σε δύσκολες στιγμές αυτές οι οδηγίες, και μερικές φορές η απλή θέα ενός ηλικιωμένου άνδρα, έφερναν παρηγοριά και νουθεσία.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του πρεσβυτέρου, πολλοί όχι μόνο απλοί άνθρωποι, αλλά και από την αρχοντιά και τους γαιοκτήμονες άφησαν τις προγονικές τους αγαπημένες φωλιές και εγκαταστάθηκαν κοντά στον γέροντα και ζούσαν με τα κατορθώματα της νηστείας, της προσευχής και της ανάγνωσης του λόγου του Θεού.

Όταν θέλησαν να κάνουν ηγούμενο του μοναστηριού τον πατέρα Αδριανό, πήρε πάνω του το κατόρθωμα της ανοησίας για δύο χρόνια. Αυτά τα χρόνια, ο γέροντας ήταν περισσότερο από όλα στο δάσος και προσευχόταν εκεί τρώγοντας είτε αγγελικά είτε κορυφές νεαρών δέντρων. Πήγε με κουρέλια.

Ο πατέρας Αδριανός είχε πολλά πνευματικά παιδιά. Τους συνήθισε σε αυστηρή νηστεία, ασκητισμό. Τα παιδιά του γέροντα αποτελούσαν, λες, μια ιδιαίτερη οικογένεια. Διακρίνονταν από ιδιαίτερη αγάπη και σεμνότητα, καθαρότητα ηθών και υπακοή σε όλα στον Θεό.

Ο νέος ηγούμενος της Μονής Adrian Poshekhonsky, ο οποίος ηγήθηκε της μονής μετά τον θάνατο του ηγούμενου Ειρηναίου, ο οποίος ευνοούσε τον πρεσβύτερο, δεν μπορούσε να καταλάβει τη γεροντική διακονία του πατέρα Aδριανου και από την αρχή της ηγουμενίας του άρχισε να αντιμετωπίζει τον ασκητή με δυσπιστία απαγόρευσε να δέχεται τους ανθρώπους και το επέτρεψε μόνο αφού πολλά πνευματικά παιδιά άρχισαν να τον ενοχλούν.

Ο ίδιος ο γέροντας, βλέποντας μεγάλη αμηχανία στους αδελφούς εξαιτίας του, αποφάσισε ταπεινά να φύγει από το μοναστήρι... «Ποιος είμαι», έλεγε, «που ο ηγούμενος και οι αδελφοί της ιεράς μονής ντρέπονται εξαιτίας μου. , ο άθλιος;»

Το 1851, ο πατέρας Adrian μετακόμισε στο Ερημητήριο Yugskaya Dorofeev. Εδώ ο πατέρας πρύτανης επέτρεψε στον γέροντα να δέχεται προσκυνητές και να διεξάγει εκτενή αλληλογραφία.

Ο π. Αδριανός συνέχισε να περνά τον χρόνο του σε αγρυπνία και νηστεία. Η προσευχή του ήταν τόσο συνεχής και έντονη που τα μαλλιά του ήταν μπερδεμένα σε ένα είδος καπέλου από τον ιδρώτα. Έτρωγε μόνο ψωμί, άλλοτε με νερό, άλλοτε με νερό και ξύδι και τσάι.

Αλλά και εδώ ο εχθρός δεν τον άφησε ήσυχο. Και εδώ, ανάμεσα στα αδέρφια, σύντομα βρέθηκαν μισητές του ασκητή και τον συκοφάντησαν με κάθε δυνατό τρόπο: τον είπαν τρελό, οι αφοσιωμένοι μαθητές του ήταν ανόητοι, τον αποκαλούσαν υποκριτή, καυχησιάρη, απατεώνα, καλοφαγά, άνθρωπο αχρηστο για το μοναστήρι, που μόνο περπατάει και πίνει τσάι με προσκυνητές.

Ο ίδιος ο γέροντας, γνωρίζοντας και βλέποντας την έχθρα εναντίον του, ταπεινά υπέμεινε τα πάντα: δεν καταδίκασε κανέναν, δεν μουρμούρισε εναντίον κανενός, δεν κατηγόρησε κανέναν για τίποτα· και έλεγε μόνο σε όσους τον συμπονούσαν να προσεύχονται στον Θεό πιο θερμά γι' αυτόν, και συχνά επαναλάμβανε: «Το τέλος της ζωής μου θα τα πει όλα». Και επιδόθηκε έντονα στην προσευχή στο ναό και στο κελί.

Ο γέροντας ένιωσε το τέλος της επίγειας ζωής του και τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, συχνά, είτε φανερά είτε κρυφά, μιλούσε για τον θάνατό του.

«Μη χάνεις χρόνο», είπε, «ρώτησε με για όλα, βιάσου, θα σε αφήσω. Θα μεταφερθώ σε άλλο μοναστήρι, όπου το κελί είναι σε μια σκοτεινή σπηλιά (δηλαδή σε έναν τάφο).

Αν δεν βρίσκετε αληθινό πνευματικό φίλο-οδηγό, επιλέξτε τη «Φιλοκαλία» για φίλη σας και κρατηθείτε γερά από αυτήν.

Στις 4 Ιουλίου 1853 έλαβε το ταχυδρομείο για τελευταία φορά και άρχισε να προσεύχεται άγρυπνα χωρίς να τρώει φαγητό. Προσευχόταν μέχρι το θάνατό του, πήγαινε στην εκκλησία σχεδόν καθημερινά, ήδη οδηγημένος από τα χέρια.

Βαθιά μετάνοια κατέλαβε τους αδελφούς. Μετά την εξομολόγηση του γέροντα, ο εξομολόγος της μονής είπε με δάκρυα: «Τι κάναμε; Πόσο λάθος κάναμε με τον πατέρα Αδριανό!

Α, ήμασταν σε μεγάλο πειρασμό για έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν εξαιρετικό ασκητή... Τέτοια είναι η περηφάνια και η ανεμελιά μας! Τουλάχιστον λίγο γινόμαστε σαν αυτόν στην ψυχή!

Ο δίκαιος πέθανε στις 7 Αυγούστου 1853, την Παρασκευή, στη μία το μεσημέρι.

Τάφηκε στην έρημο Yugskaya, απέναντι από τον βωμό της εκκλησίας του καθεδρικού ναού. Το 1941, η έρημος πλημμύρισε με μια τεχνητή δεξαμενή Rybinsk.