Θα ήθελα να απευθυνθώ στους φίλους εκείνους που λυπούνται, γιατί δεν γνώρισαν τον παπά Νικόλα όσο ζούσε. Ο παπά Νικόλας, ο Άγιός μας, δεν δημιουργούσε την αίσθηση του Αγίου, όσο ζούσε. Όσοι καθόμασταν κοντά του για την εξομολόγηση, στο τραπεζάκι που άνοιγε απέναντι από την δεξιά πόρτα του ιερού, δεν νιώθαμε το δέος ενός Αγίου, όπως αυτή σχηματίζεται σήμερα από τις διηγήσεις. Νιώθαμε, ή για να μιλήσω πιο σωστά προσωπικά, ένιωθα ό,τι νιώθει ο κάθε ένας απέναντι στον πνευματικό του πατέρα που αγαπά και με τον οποίο επικοινωνεί εσωτερικά. Έβλεπα την απαλότητά του, την ταπείνωσή του, την καθαρότητά του, την παιδική καλοσύνη του. Την αγάπη του, το νοιάξιμο το πατρικό, την όλο ουρανό ματιά του. Όλα αυτά με ανέπαυαν και με θεράπευαν ήσυχα, σιωπηλά. Καταλάβαινα πως έχω δίπλα μου κάτι πολύ ξεχωριστό, σπάνιο και για τις μέρες μας δυσεύρετο, αν όχι ανύπαρκτο. Την βαθύτερη γνωριμία μαζί του την αποκτώ κι εγώ τώρα, μετά θάνατον. Η παρουσία του τώρα στη ζωή μου είναι πιο ιδιαίτερη απ' ό,τι πριν, μια παρουσία που δηλώνει ξεκάθαρα αγιότητα.
Συνεπώς, θα έλεγα με πεποίθηση και πίστη στον άγιό μας, να μη λυπάστε όσοι δεν τον γνωρίσατε εν ζωή και πως ήρθε η ώρα να τον συναντήσετε. Ο παπά Νικόλας κυλάει δίπλα μας σαν το νεράκι, σαν την λεπτή αύρα. Διακριτικά, όπως αγαπούσε πάντα. Τώρα ανήκει σε όλους. Τώρα μπορείτε να τον γνωρίσετε, όσοι το επιθυμείτε! Καλή συνάντηση μαζί του, εύχομαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου