Η νοσηλεύτρια και η μάχη για τα παιδιά: ιστορία από τη ζωή Ιερέας Βαλέριος Ντουχάνιν

 

Η νοσηλεύτρια και η μάχη για τα παιδιά: ιστορία από τη ζωή

Ιερέας Βαλέριος Ντουχάνιν

 

 

Υπάρχει κάτι βαθιά προσωπικό σε αυτό που πρόκειται να σας διηγηθούμε. Ορισμένοι δε θα το καταλάβουν και άλλοι θα το καταλάβουν στραβά. Αλλά θα μοιραστούμε την ιστορία μιας γνωστής μας για χάρη εκείνων που τελικά θα καταλάβουν.

 

Ήταν νοσηλεύτρια. Από την ηλικία των δώδεκα χρονών, μαζί με τη μητέρα της, είχε πνευματικό τον πατέρα Ιωάννη (Μάσλοβ). Ήταν αυτός ακριβώς, ο σοφός και πνευματικά ευαίσθητος ποιμένας, που την ευαισθητοποίησε ώστε να επιλέξει τον τομέα της υγείας. Εργαζόταν σε τμήμα νοσοκομείου για πρόωρα νεογνά.

 

Εκεί υπήρχαν τρεις νοσηλεύτριες και μία βοηθός νοσοκόμας που πίστευαν στον Θεό και εκκλησιάζονταν τακτικά. Τα νεογνά παραπέμπονταν στο τμήμα τους πολύ μικρά. Συχνά αυτά ζύγιζαν λιγότερο από ένα κιλό. Η πρωταγωνίστριά μας θυμάται ότι υπήρχαν ακόμη και νεογνά που ζύγιζαν 750 γραμμάρια.

 

Ας αποκαλύψουμε λοιπόν ένα μυστικό: ο πατήρ Ιωάννης είχε ευλογήσει τη νοσηλεύτριά μας να βαφτίζει μωρά σε περίπτωση που κινδύνευαν να πεθάνουν. Μια άλλη νοσηλεύτρια από το τμήμα τους είχε πάρει και αυτή ευλογία να βαπτίζει μωρά σε ανάλογες περιπτώσεις από το δικό της πνευματικό, τον πατέρα Ναούμ. Η τρίτη νοσηλεύτρια στην αρχή βάφτιζε και αυτή, αλλά από μια στιγμή και ύστερα σταμάτησε. Είπε ότι κάθε φορά που βάπτιζε μωρό είχε τρομερούς πειρασμούς και ότι δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο.

 

Η γνωστή μας πάντα βάφτιζε τα αγόρια με το όνομα Σέργιος, προς τιμήν του Οσίου Σεργίου του Ράντονεζ (ενός αγίου που αγαπούσε απέραντα). Και τα κορίτσια τα βάπτιζε με το όνομα Μαρία, όπως πίστευε η ίδια, προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Ουράνιας Μητέρας όλων των δεινοπαθούντων. Και παρόλο που, όπως γνωρίζουμε, αυτό δε συνηθίζεται στην πατρίδα μας, ήθελε πολύ να αφιερώνει τα κορίτσια στην προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου. Θα τολμήσουμε να υποθέσουμε ότι η Μητέρα του Θεού δεν είχε απορρίψει την αγνή αυτή επιθυμία της γνωστής μας νοσηλεύτριας.

 

Στο τμήμα πρόωρων νεογνών υπήρχε μονάδα εντατικής θεραπείας με ειδικές γυάλινες κοιτίδες για τα νεογνά. Εκτός από τα διάφορα φάρμακα και τις τεχνικές συσκευές, υπήρχε εκεί πάντα ένα μπουκάλι με Μεγάλο Αγιασμό. Ακόμη και οι γιατροί που δεν εκκλησιάζονταν ήταν ανεκτικοί σε αυτό. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι συχνά ήταν αδύνατο να το πλησιάσει κανείς για να πάρει αγιασμό. Όταν η ζωή και ο θάνατος συγκρούονταν σε μια μανιώδη μάχη για το νεογνό και η νοσηλεύτρια μαζί με τον γιατρό αγωνίζονταν για τη ζωή του μωρού, εξαντλώντας όλες τις ενέργειες για την ανάνηψή του, δεν περίσσευε ούτε δευτερόλεπτο.

 

Μια μέρα έφεραν στο τμήμα τους ένα μικροσκοπικό αγοράκι σε σοβαρή κατάσταση. Ο καρδιακός του παλμός διακόπτονταν, τα πάντα ήταν επισφαλή εντός του. Όλοι έσπευσαν αμέσως να τον κρατήσουν στη ζωή. Αλλά το αγόρι βρισκόταν σε τόσο άσχημη κατάσταση που όλοι ήταν σίγουροι ότι δε θα επιβιώσει. Το προσωπικό της πτέρυγας δεν έκρυβε τους φόβους του από τους γονείς. Η νοσηλεύτριά μας συνειδητοποιούσε ότι το αγόρι έπρεπε να βαφτιστεί αμέσως. Αλλά πώς να το κάνει; Έπρεπε να δράσει γρήγορα. Δεν μπορούσε να απομακρυνθεί, εκτελούσε τις εντολές του γιατρού τη μία μετά την άλλη. Ο γιατρός λέει: «Βάλε τη βελόνα στη φλέβα, στο κεφάλι του». Την βάζει, αλλά η βελόνα δεν κρατάει και τρυπάει τη φλέβα. Ψάχνει για άλλη φλέβα, βάζει μέσα τη βελόνα, ξανά τα ίδια. Τα αγγεία του ήταν εύθραυστα. Συνέχιζαν να παλεύουν με αυταπάρνηση για τη ζωή του παιδιού.

 

Η νοσηλεύτριά μας, ενώ έκανε τις απαραίτητες ενέργειες στο μωρό, δεν μπορούσε να κάνει τα λίγα μόνο βήματα που χρειάζονταν για να φτάσει στο μπουκάλι με Αγιασμό. Ξεκλέβοντας μόλις δύο-τρία δευτερόλεπτα, άρπαξε γρήγορα μια αμπούλα με αραιωμένη γλυκόζη, την άνοιξε και βάφτισε το μωρό με το υγρό της αμπούλας. Πρόφερε, όπως την είχε διδάξει ο πνευματικός της, την βαπτιστική φόρμουλα. Και τι έκπληξη! Το μωρό αμέσως έγινε καλύτερα. Τελικά, το μωρό επέζησε.

 

Για ένα χρονικό διάστημα ακόμα ο επιζών μικρός άνθρωπος βρισκόταν υπό παρακολούθηση και του έκαναν θεραπεία. Σύντομα δυνάμωσε και ήρθε η ώρα να παραδοθεί στους γονείς του. Έτυχε να πάρει εξιτήριο ακριβώς την ημέρα που είχε βάρδια η νοσοκόμα μας. Όταν παρέδιδε το μωρό στους γονείς του, τους είπε:

 

– Ξέρετε, τον βάπτισα με το όνομα Σέργιος. Πρέπει να πάτε σε παππούλη για να συμπληρώσει το τυπικό του Βαπτίσματος, κάτι που εγώ δεν μπορούσα να κάνω.

 

Ο μπαμπάς αμέσως αντέδρασε:

 

– Εμείς θέλαμε άλλο όνομα. Και εμένα με λένε Σέργιο.

 

– Μιλήστε με τον παππούλη, μπορεί να δώσει άλλο όνομα, – πρότεινε η νοσηλεύτρια.

 

Η μαμά, όμως, έλαμπε από χαρά, αφού γνώριζε ότι παρ’ελπίδα το παιδάκι της σώθηκε:

 

– Σας ευγνωμονούμε απέραντα και, βεβαίως, συμφωνούμε. Το όνομα Σέργιος είναι υπέροχο όνομα. Οπωσδήποτε θα πάμε σε παππούλη.

 

Τη συνέχεια της ιστορίας τους, δυστυχώς, δε την γνωρίζουμε.

 

Ήταν η εποχή που η Εκκλησία δεν απολάμβανε ακόμη πολλές ελευθερίες. Η βάπτιση ενός παιδιού από νοσοκόμα μπορούσε να τιμωρηθεί αυστηρά. Αλλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όλα τακτοποιούνταν κάπως από μόνα τους. Μάλλον, οι προσευχές των πνευματικών είχαν δύναμη και ο Κύριος κάλυπτε τις εργάτριές Του. Οι γιατροί γνώριζαν ότι οι νοσηλεύτριες βαπτίζουν μωρά και δεν τις εμπόδιζαν. Πέρα από αυτό, όσο περνούσε ο καιρός, οι γιατροί άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους ότι το βάπτισμα φαινόταν να αυξάνει το ποσοστό επιβίωσης των βρεφών. Μερικές φορές προσκαλούσαν νοσηλεύτρια ή βοηθό νοσοκόμας για να τελέσουν τις προβλεπόμενες ενέργειες με τον Αγιασμό.

 

Η νοσηλεύτριά μας λέει ότι όλα τα μωρά που ήταν στην εντατική, μετά τη βάπτιση, πράγματι επανέρχονταν αμέσως, ζωντάνευαν και αποκτούσαν δύναμη. Υπήρχαν φορές που, μετά από ένα διάστημα, κάποια από αυτά πέθαιναν, αλλά όχι σε εκείνη την ιερή στιγμή. Ίσως, ήταν σημάδι για τους γιατρούς που άρχιζαν σιγά-σιγά να πιστεύουν στην αόρατη δύναμη του μυστηρίου. Η οριστική και φανερή θεραπεία των βρεφών συνιστούσε μαρτυρία για τη σωτήρια δύναμη του Βαπτίσματος. Βεβαίως, εμείς σκεφτόμαστε ως άνθρωποι. Το νόημα του Βαπτίσματος δεν έγκειται στη θεραπεία του σώματος, αλλά στο να κοινωνήσει η ψυχή του παιδιού της χάριτος του Σωτήρα. Αν ξαφνικά το παιδί φύγει για τον άλλο κόσμο, θα πάει ως ευλογημένο παιδί του Χριστού.

 

Μια φορά, όμως, έγινε το εξής.

 

Δίπλα, εκτός από το μαιευτήριο, υπήρχε και γυναικολογική πτέρυγα. Μια μέρα, παραπέμφθηκε από εκεί ένα νεογνό. Επρόκειτο για αποβολή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Το πρόβλημα ήταν ότι η μητέρα του δεν το επιθυμούσε ιδιαίτερα. Μάλλον, αν επιτρέπονταν εκτρώσεις σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, θα το είχε κάνει. Έτσι το μωρό, όταν βγήκε από την κοιλία της μητέρας του που δεν το αγαπούσε ιδιαίτερα, χτύπησε στο πάτωμα. Οι γιατροί έσπευσαν να δουν τι μπορούν να κάνουν. Αποφάσισαν να μην ασχοληθούν μαζί του και έβαλαν το μωρό πάνω σε παγωμένο περβάζι σε παράθυρο. Θεώρησαν ότι, ούτως ή άλλως, θα πεθάνει. Η μητέρα το αποχωρίστηκε ως περιττό βάρος.

 

Όμως, το μωρό δεν βιαζόταν να πεθάνει. Δύο ώρες αργότερα, οι γιατροί ήρθαν να δουν τι έγινε και αυτό κουνιόταν και τσίριζε, σαν να έλεγε: «Είμαι ζωντανός». Τότε το έστειλαν στη μονάδα για πρόωρα νεογνά. Η νοσηλεύτριά μας το πήρε στα χέρια της. Αυτό τσίριζε, κουνούσε τα χέρια και τα πόδια του. Δεν το είχαν σκουπίσει, δεν του είχαν αφαιρέσει εγκαίρως τη βλέννα και το αίμα, όλα αυτά είχαν ξεραθεί: ο κόσμος των ανθρώπων τον υποδέχτηκε με σκληρότητα και αδιαφορία. Όμως, ανάμεσα σε πνευματικά νεκρούς βρέθηκε μια ζωντανή ψυχή. Εκείνη τον υποδέχτηκε τρυφερά στην αγκαλιά της και άρχισε να παλεύει για τη ζωή του.

 

Ετοίμασε λεκάνη με νιτροφουραζόνη, άρχισε να τον λούζει και να τον σκουπίζει. Αλλά εκείνη τη στιγμή η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει. Το μωράκι έγινε αμέσως μπλε. Η νοσηλεύτρια αντέδρασε στιγμιαία και άρχισε την καρδιακή αναζωογόνηση, πιέζοντας το μικροσκοπικό του στήθος με δύο δάχτυλα. Η καρδιά του αμέσως άρχισε να ξαναχτυπάει. Το μωράκι έγινε ροζ και άρχισε να τσιρίζει ξανά: «Ορίστε, είμαι ζωντανός».

 

Τώρα, έπρεπε να τον βαφτίσει. Αλλά πώς; Μόλις πήρε τα χέρια της για να φέρει τον Αγιασμό, η καρδούλα του, που εξαρτιόταν από τα χέρια της, σταμάτησε και πάλι. Δεν μπορούσε να το εγκαταλείψει και συνέχιζε τον αγώνα της να σώσει τη ζωή του παιδιού με την καρδιά του να αργοσβήνει. Δεν μπορούσε, όμως, και να το αφήσει αβάπτιστο. Ξέκλεψε ένα δευτερόλεπτο, άρπαξε το πλησιέστερο φιαλίδιο με κάποιο φάρμακο, το έσπασε και βάφτισε επί τόπου το μωρό. Έτσι, γεννήθηκε ακόμα ένας Σέργιος για την αιώνια ζωή.

 

Πλέον, ήταν η πνευματική του μητέρα. Προσευχόταν και του έκανε μασάζ καρδιάς μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Αρκούσε να πάρει τα χέρια της και η καρδούλα του σταματούσε να χτυπάει. Δεν μπορούσε, όμως, να το αφήσει. Κάποια στιγμή, τις νυχτερινές ώρες, της ήρθε η σκέψη ότι έτσι μας κρατάει στα χέρια Του και ο Κύριος. Αρκεί να πάρει το χέρι Του και η ζωή μας θα σταματήσει.

 

Έτσι προσευχόταν, του έκανε μασάζ καρδιάς, ώσπου ήρθε το πρωί και έπρεπε να παραδώσει το μωρό και τη βάρδια της στην επόμενη νοσηλεύτρια. Ίσως, είχε αφιερωθεί πολύ σε όλα αυτά, ακολουθούσε την καρδιά της και αδυνατούσε να καταλάβει και να εκτιμήσει εάν και κατά πόσο είχε πιθανότητες το μωρό να επιβιώσει. Η καρδιά της δεν της επέτρεπε να το εγκαταλείψει, και γι’αυτό, πάλευε για τη ζωή του μέχρι τέλους. Οι γιατροί είχαν δείξει κατανόηση και δεν την εμπόδιζαν. Όταν, όμως, εξαντλημένη, παρέδωσε τη βάρδια της, μετά από λίγο, μια γιατρός την πλησίασε και της είπε: «Ξέρεις, έχει ήδη φύγει. Δε θα μπορούσε να επιβιώσει ούτως ή άλλως».

 

Η αθάνατη ψυχή του μικρού της βαφτισιμιού άφησε το σώμα του για να πάει στον Ουρανό ως ένας αγνός, κατάλευκος Άγγελος. Δεν ήταν ο θάνατος που είχε νικήσει. Νίκησε η Αγάπη. Είχε προλάβει να δεχτεί το Μυστήριο. Δεν πέθανε εκεί, στο περβάζι, στο παράθυρο, προδομένος και εγκαταλελειμμένος από όλους. Στο πρόσωπο μιας ψυχής που ήξερε να αγαπάει βρήκε μια πνευματική μητέρα, και στο πρόσωπό της αποδείχτηκε ότι η ανθρωπότητα έχει ακόμα ελπίδα. Επειδή καμιά φορά αρκεί ένας άνθρωπος με ζωντανή, στοργική καρδιά για να θριαμβεύσει η Αγάπη. Στο Άγιο Βάπτισμα το βρέφος γεννήθηκε για τον Ουρανό και ο Ουρανός το δέχτηκε στην τρυφερή αγκαλιά του.

 

Τι θαυμαστό πράγμα! Κάποιοι ποδοπατούν τα ίδια τους τα παιδιά, επειδή θέλουν να ζήσουν για τον εαυτό τους. Ζώντας για τον εαυτό τους, παύουν να ζουν για την αιωνιότητα, στο τέλος, όμως, χάνουν και αυτή τη φθαρτή ζωή, γιατί αυτή περνάει μέσα σε ανούσιο κενό. Άλλοι, ξεχνώντας τον εαυτό τους, αγωνίζονται για τα παιδιά, παλεύουν για τη ζωή τους μέχρι τέλους και είναι έτοιμοι να δώσουν και την ψυχή τους μόνο και μόνο για να πάνε αυτά στον ουρανό. Δίνοντας τη ζωή τους, αποκτούν την αληθινή ζωή. Ακόμη και η επίγεια ζωή τους αποκτά νέο και θαυμαστό περιεχόμενο.

 

Ένα μικρό παιδί είναι ένα ολόκληρο Σύμπαν. Αθάνατη ψυχή σε μικρό σώμα. Η εικόνα του Θεού και το δώρο του Θεού. Μην στερείτε από τα μωρά τη ζωή και μην τους στερείτε το Άγιο Βάπτισμα. Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει: «Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός Με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μτ. 19: 14).

 

Ιερέας Βαλέριος Ντουχάνιν

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Pravoslavie.ru

 

9/20/2023