«Εγεννήθηκα εις την Κύπρο, στις 8 Σεπτεμβρίου το 1926. Ο άντρας μου ήταν ο Νικηφόρος, θυμούμαι τον επηγαίναμε σχολείο». «Εζήτησέν σε;», την τσιγκλάω με πονηρό ύφος «σε ζήτησέ με καλό, ίντα με έκλεψε;» λέει και γελάει. Μάλλον θυμάται τα νιάτα, την ομορφιά, τη φρεσκάδα ίσως, γιατί και τώρα όμορφη είναι. Κάνω πολλές ερωτήσεις μα λίγη σημασία έχουν. «Κυρία Άννα για πες μας για τον φούρνο που χρησιμοποιούσες;». «Εκάναμε ψωμιά, μπορεί και 20-22 και τρώγαμε ούλη την εβδομάδα! Έρχονταν και οι γειτόνισσες, και έκαναν τα δικά τους. Καλό ίντα», λέει και ανασταίνει μία άλλη εποχή: την εποχή που όφειλες να αρκεστείς στα δικά σου, στην κουζίνα σου, σε ό,τι πρόσφερε ο τόπος σου. Μα πάνω απ’ όλα στην εποχή που η αυλή ήταν φορέας κοινωνικοποίησης : το δικό μου δικό σου, το δικό σου δικό μου, και μαζί, μακριά από τη σφαίρα της ατομικοποίησης, οι άνθρωποι έφτιαχναν κοινότητες και άλλους γαλαξίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου