Αυτή η ιστορία διηγήθηκε ένας από τους ενορίτες του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Veshnyaki. Για λογαριασμό του θα κάνουμε περαιτέρω αφήγηση.

 

Αυτή η ιστορία διηγήθηκε ένας από τους ενορίτες του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Veshnyaki. Για λογαριασμό του θα κάνουμε περαιτέρω αφήγηση.

Τον είδα ένα πρωινό του Μάη στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας μας. Αν δεν κάνω λάθος ήταν η μέρα του συνοριοφύλακα. Η λειτουργία ξεκίνησε προ πολλού. Από το κάψιμο των κεριών στο ναό  ένιωσα αδιαθεσία και βγήκα να πάρω λίγο αέρα.

Έμοιαζε να είναι στα σαράντα του. Κοντός, μελαχρινός, φορώντας ένα άθλιο πορτοκαλί πουκάμισο, φορεμένο ανοιχτό σορτς και σανδάλια στα γυμνά πόδια του. Έδινε την εντύπωση ενός άντρα που έπινε, αλλά φαινόταν ότι εκείνη τη στιγμή ήταν εντελώς νηφάλιος. Άθελά μου άρχισα να τον ακολουθώ.

Ο άντρας έγραψε ονόματα που έπρεπε να θυματε σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί και, κουτσαίνοντας στο ένα πόδι, έφτασε μέχρι τη βιτρίνα στα κεριά. Έπιασα αποσπάσματα από την ομιλία του.

- Για τους φίλους μου... υποσχέθηκε να θυμηθώ... συνάδελφοι... Έχω μόνο τέσσερα ρούβλια... Λοιπόν, τουλάχιστον δώστε μου ένα κερί. Για αδέρφια... για αδέρφια... ένα κερί, πέντε ρούβλια; Δεν υπάρχει άλλο…

Δεν άκουσα τι απάντησαν στην άλλη πλευρά του παραθύρου. Σύντομα όμως ο άντρας τσάκωσε το χαρτί με τα ονόματα όσων είχε θυμηθεί, το πέταξε στον πάγκο μαζί με λίγο ρέστα, έβρισε δυνατά και... έκλαψε σιγανά και πικρά.

Τον πλησίασα.
- Πόσα λείπουν;
- Ναι, θα ήθελα τρία κεριά. Για να βάλουν τα αδέρφια ... σερβίρονται μαζί.
Ανακάτεψα στην τσέπη του παντελονιού μου και έβγαλα ένα χαρτονόμισμα. Έχοντας πάρει τα χρήματα, ήταν λίγο μπερδεμένος και εγώ, χωρίς να περιμένω απάντηση, κατευθύνθηκα πίσω στο ναό.

Σχεδόν στην είσοδο, με φώναξε.
- Πως σε λένε?
- Σέργιο.
«Και εγώ είμαι ο Σέργιος... Αυτός είναι ο Σέργιος του Ραντόνεζ... ο άγιος...», ήταν το μόνο που μπορούσε να πει κοιτώντας πρώτα εμένα και μετά τα χρήματα.
Δεν θα το παραδεχτώ, η εξυπηρέτηση δεν μου ήρθε στο μυαλό. Κάπως μια κακή σκέψη μπήκε απαρατήρητη: «Τώρα θα πάει να σπαταλήσει τα λεφτά του σε βότκα, δεν θα αγοράσει κανένα κεράκι».

Οι αμαρτωλές σκέψεις μου έσπασαν μια υστερική κραυγή. Απελπισμένος, σπασμωδικά πένθιμος. Μόνο οι άντρες σε μεγάλη θλίψη μπορούν να κλάψουν έτσι.
Ήταν ο Σέργιος. Γονάτισε στη μέση του ναού και, μη βλέποντας κανέναν, άρχισε να εκλιπαρεί τον Κύριο για συγχώρεση.

- Κύριε... συγχώρεσέ με... είμαι αμαρτωλός, αμαρτωλός, συγχώρεσε, Κύριε, υποσχέθηκα ότι θα σταματήσω να πίνω... συγχώρεσέ με, Κύριε... 

Ο πρώην πολεμιστής Σέργιος κρατούσε στο χέρι του τρία κεριά. Χωρίς να το ξέρει, σταμάτησε ακριβώς δίπλα στην εικόνα του ουράνιου προστάτη του.
Στάθηκα λίγο πίσω. Η γνήσια αντρική μετάνοια άγγιξε την καρδιά μου τόσο πολύ που εγώ ο ίδιος, θρηνώντας τις πρόσφατες σκέψεις μου με ντροπή, έπεσα στα γόνατα και έκλαψα μαζί του.

Μόλις έψαλαν το «I Believe», ο άνδρας σηκώθηκε και, χωρίς να σταματήσει να χύνει δάκρυα, έψαλε με την κορυφή της φωνής του με όλους. Για λίγο κοίταξα σε έναν από τους διαδρόμους για να δω αν γινόταν εξομολόγηση. Ο πατέρας δεν ήταν εκεί. Όταν επέστρεψε, ο άντρας είχε ήδη φύγει.

Δεν τον ξαναείδα στην εκκλησία μας.

(γ) Ορθοδοξία και κόσμος