Παραβολή: καλοί και κακοί άνθρωποι
Οι άνθρωποι γύρω σας μπορεί να είναι καλοί ή κακοί - εξαρτάται από εσάς. Φωτογραφία: από ανοιχτές πηγές
Τι καθορίζει τι είδους άνθρωποι σας περιβάλλουν στη ζωή;
Ένας δάσκαλος και ένας μαθητής ξεκουράζονταν κάτω από το απλωμένο στέμμα ενός δέντρου στην όχθη του ποταμού. Η μέρα ήταν μια δόξα: δεν υπήρχε σύννεφο στον ουρανό, αόρατα πουλιά τραγουδούσαν στην κορυφή με την φωνής τους. Στην απέναντι ακτή, κατά καιρούς πιτσιλίστηκαν μικρά ψάρια. στον ορίζοντα, μέσα σε μια γαλάζια ομίχλη, αναδύθηκαν τα περιγράμματα μιας μεγάλης πόλης.
Ο ορμητικός καβαλάρης, έχοντας χαλιναγωγήσει το άλογό του στη σκιά ενός δέντρου, γύρισε στον γέρο:
- Γέροντα, τι είδους άνθρωποι ζουν σε αυτή την πόλη; – έδειξε το μαστίγιο του προς την πόλη.
Ο γέρος γύρισε, σήκωσε το βλέμμα στον καβαλάρη και απάντησε στην ερώτηση με μια ερώτηση:
– Τι είδους άνθρωποι ζουν στην πόλη από την οποία κατευθύνεστε;
– Στην τελευταία πόλη, όπως παντού αλλού που έχω μείνει, ζουν κακοί, ανέντιμοι άνθρωποι…
«Δεν έπρεπε να φύγεις από εκείνα τα μέρη», κούνησε το κεφάλι του ο γέρος, «ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι ζουν σε αυτή την πόλη...
Χτυπώντας θυμωμένος με το μαστίγιο του το κότσο του αλόγου του, ο καβαλάρης απογειώθηκε και όρμησε προς την πόλη, αφήνοντας πίσω του σύννεφα σκόνης.
Λίγο μετά την αναχώρηση του αναβάτη, ένας ηλικιωμένος ταξιδιώτης τους πλησίασε με ένα σακίδιο στον ώμο του. Αφού είπε ένα γεια, κατέβηκε στο νερό, ήπιε νερό και, έχοντας πιει, κάθισε δίπλα στους παραθεριστές στην ακτή.
«Πείτε μου, καλοί άνθρωποι, τι είναι αξιοσημείωτο σε αυτή την πόλη», έγνεψε προς τα ορατά κτίρια, «τι είδους άνθρωποι ζουν σε αυτήν;»
– Τι είναι αξιοσημείωτο στην πόλη που επισκεφτήκατε πρόσφατα; – ρώτησε με τη σειρά του ο γέρος. -Τι άνθρωποι το κατοικούν;
– Έζησα σε εκείνη την πόλη όλη μου τη ζωή. Αυτό είναι το πιο όμορφο μέρος στη γη, το οποίο δεν θα άφηνα ποτέ αν δεν έμενα μόνος. Είναι ανυπόφορο να υπάρχεις όπου κάθε στιγμή σου θυμίζει αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν... Και οι άνθρωποι που με περικύκλωσαν σε εκείνη την πόλη ήταν οι πιο ευγενικοί, οι πιο συμπαθείς. Είναι απίθανο να συναντήσω ποτέ τέτοιους ανθρώπους.
«Δεν έχεις τίποτα να ανησυχείς», ο γέρος έβαλε το χέρι του στον ώμο του περιπλανώμενου. «Αυτοί είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή την πόλη».
Όταν, αφού τον ευχαρίστησε για τη συζήτηση, ο ταξιδιώτης συνέχισε το δρόμο του, ο μαθητής ρώτησε:
– Δάσκαλε, γιατί δώσατε δύο διαφορετικές απαντήσεις στην ίδια ερώτηση;
– Βλέπεις, γιε μου. Έτσι λειτουργεί η ζωή: ο καθένας βρίσκει ανθρώπους σαν τον εαυτό του ως συντρόφους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου