Θα σας πω ένα αστείο περιστατικό. Πριν από περίπου πέντε χρόνια, δεκάδες ιερείς, ιεράρχες και διάκονοι είχαν προσέλθει σε μεγάλη λειτουργία ανήμερα του Σεβασμιωτάτου Θεοδοσίου.
Στο τέλος της Λειτουργίας, μετά την Κοινωνία με τον Θεό, η παράδοση αιώνων είναι ο ιεράρχης να γεύεται λίγους κόκκους αναφοράς, ένα ποτήρι αγίασμα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Ο πρωτοδιάκονος είχε ετοιμάσει υπέροχα για τον ιεράρχη ένα δίσκο με ένα μικρό αναφορικό μπολ και δύο ασημένιες κούπες με αγίασμα και κρασί.
Εγώ, όπως με ξέρεις, πιο ταραγμένος και μπερδεμένος, μετά την κοινωνία, βλέπω το ασημένιο κύπελλο με το κρασί. Πω πω, τι όμορφο ποτήρι. Και πίνω.
Έρχεται ο πρωτοδιάκονος να πάρει το δίσκο και να τον πάει στον επίσκοπο .Το άδειο ποτήρι. Ήταν μελανιασμένος από θυμό. Ψιθύρισε θυμωμένος: ποιος ήπιε το κρασί του Επισκόπου; Αυτός είμαι, αυτός είμαι... Γυρίζει προς το μέρος μου. Πατέρας δάσκαλος. Δεν ξέρω τίποτα. Ναι, γιατί μυρίζεις κρασί. Ναι, ναι, μοίραζα.
Εμφανίζεται και ο Επίσκοπος Theodosius. Γευτείτε την αναφορα. Ο πρωτοδιάκονος Ιωάννης του λέει: συγχώρεση, ένας πατέρας εδώ ήπιε το κρασί.
Ο Ι.Π.Σ. Ο Θεοδόσιος χαμογέλασε, έγνεψε καταφατικά και είπε τα λόγια του Χριστού: μπορείς να πιεις το ποτήρι που θα πιω εγώ; Συγχώρεσέ τον πάτερ διάκον. Θα του άρεσε.
Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια, εξομολογήθηκα στον Υψηλό και στον πρωτοδιάκονο. Θυμήθηκαν χαμογελώντας. Α, έτσι ήσουν εσύ.
Και σήμερα, ανήμερα του Παναγιωτάτου Θεοδοσίου, ο ιεράρχης μου έδωσε τον Σταυρό του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα, την ύψιστη διάκριση της μητρόπολης, εντελώς αναξιοποίητα. Μόνο από την τεράστια αγάπη που τον γεμίζει αδιάκοπα.
Χρόνια πολλά, πατέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου