Η παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου είναι μια ανελέητη αποκάλυψη της ανθρώπινης προσποίησης. Εκθέτει και βγάζει στην επιφάνεια όλη τη δειλία μας.

 

 Κυριακάτικο κήρυγμα για την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. 

Η παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου είναι μια ανελέητη αποκάλυψη της ανθρώπινης προσποίησης. Εκθέτει και βγάζει στην επιφάνεια όλη τη δειλία μας. Ο Σωτήρας, σπάζοντας το καβούκι της επιφανειακής ευσέβειας, μας δείχνει αυτό που φοβόμαστε να παραδεχτούμε στον εαυτό μας. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μικρή πίστη.

Όταν δεν μπορείς να μετρήσεις τους θησαυρούς

Πλούτος... Θυμάμαι, αν και πολύ αόριστα, την εποχή που ήμουν πραγματικά ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν χρειαζόμουν τίποτα τότε.

Μετά έγινα κάπως πιο φτωχός και ένιωσα την ανάγκη για ορισμένα πράγματα. Αλλά δεν μου ήταν δύσκολο να τα αγοράσω για μένα. Είχα δικό μου αεροπλάνο, μηχανοκίνητο σκάφος και πολλά αυτοκίνητα. Φυσικά, από τους καλύτερους κατασκευαστές.

Όταν οι γονείς μου πήγαιναν στη δουλειά, έσυρα στο μεγάλο δωμάτιο σκαμπό, καρέκλες, κουτιά, κουβέρτες, καλύμματα και κάθε λογής πράγματα. Μισή ώρα αργότερα είχα ήδη ένα ολοκαίνουργιο αεροπλάνο στο σπίτι μου, με το οποίο πετούσα πάνω από την αφρικανική σαβάνα. Και έχοντας ανακατατάξει μερικές καρέκλες, είχε ήδη προσπεράσει το Cape Horn σε ένα ταχύπλοο γιοτ.

Είχα το δικό μου προσωπικό εξοχικό, που δημιουργήθηκε σύμφωνα με ένα ατομικό έργο από τσόχα, ξερά και φρεσκοκομμένα πράσινα κλαδιά, λαδόπανα, σανό και άχυρο.

Δεν μπορώ καν να μετρήσω πόσους άλλους θησαυρούς είχα. Τα έχασα όλα αυτά και έγινα ζητιάνος Λάζαρος μόλις ο ανελέητος χρόνος με απέλασε από τη χώρα της παιδικής ηλικίας στη χώρα της εφηβείας...

Ανάμεσα στο τζιν και την ευτυχία

Σήμερα το πρωί σήκωσα το τζιν μου για να ντυθώ πριν βγω. Το βλέμμα μου έπεσε στη δερμάτινη ταινία μέσα από την οποία ήταν τεντωμένη η ζώνη. Το παρακάτω είναι γραμμένο με μαύρο χρώμα σε καφέ δέρμα: «1995 GLOS jeans maker». Εκείνη τη στιγμή, που κρατούσα μπλε-μπλε τζιν με χαρακτηριστικές ραμμένες ραφές και χάλκινα πριτσίνια στα χέρια μου, νιώθοντας την τραχιά ελαστικότητά του με τα δάχτυλά μου, από κάποια βάθη του εγκεφάλου, απροσδόκητα για μένα, ακριβώς η ίδια εικόνα πριν από σαράντα χρόνια ξέσπασε στην επιφάνεια της συνείδησης.

Είμαι 15 χρονών και έχω παρόμοια τζιν, μόνο που λένε «Μοντάνα». Η κατοχή ενός τέτοιου θησαυρού κάνει την ψυχή μου να χαίρεται από ευτυχία. Μόνο όσοι, όπως εγώ το 1983, ήταν 15 ετών, μπορούν να καταλάβουν ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ τζιν και ευτυχίας.

Και επίσης όσοι είχαν τότε αμερικάνικο τζιν, ένα ιαπωνικό μαγνητόφωνο Sharp, μια κόκκινη αθλητική φόρμα Adidas διακοσμημένη με τρεις άσπρες ρίγες και μια μοτοσικλέτα Java. Από όλους αυτούς τους καταγεγραμμένους θησαυρούς, είχα μόνο τζιν. Αλλά για την ευτυχία της μικρής μου πόλης αυτό ήταν αρκετά.

Η εικόνα από την εφηβική μου μνήμη εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά όσο είχε εμφανιστεί. Και τώρα είμαι 55 και κρατάω το ίδιο τζιν στα χέρια μου. Άκουσα τον εαυτό μου προσεκτικά. Μήπως υπάρχει έστω λίγη, τουλάχιστον κάπου, έστω μια σταγόνα χαράς για τον ίδιο λόγο; Απόλυτο μηδενικό! Τώρα δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν έχω τζιν ή όχι. Και δεν έχω την παραμικρή επιθυμία να φτιάξω ένα αεροπλάνο από κουτιά και καρέκλες.

Και η διαφορά μεταξύ αυτού που έδωσε η κατάσταση της ευτυχίας στην ψυχή και της τρέχουσας κατάστασης είναι μόνο μερικές δεκάδες χρόνια. Τι κι αν αυτά τα χρόνια δεν είναι δεκάδες, αλλά εκατοντάδες, χιλιάδες και τι γίνεται αν διαρκέσουν μια αιωνιότητα; Οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κερδίσουν τα δισεκατομμύρια τους από βάσανα, αίμα και ανθρώπινη θλίψη το σκέφτονται; Όχι, φυσικά, δεν έχουν χρόνο για αυτό. Τώρα έχουν τη δική τους τράπεζα παιχνιδιών, τα δικά τους χαρτονομίσματα και τις δικές τους κούκλες Barbie. Για πόσο όμως;

Εκδρομή πάνω κάτω

Τι ζούμε, τι προσπαθούμε, τι ψάχνουμε για να γίνουμε ευτυχισμένοι; Θα είναι ποτέ τόσο σημαντική για εμάς η ευτυχία, που για εμάς τώρα είναι το ιδανικό της ευημερίας στη ζωή; Θυμόταν ο πλούσιος στην κόλαση πόσο καλό του ήταν να κάθεται με φίλους στη σιωπή των διακλαδισμένων σοκακιών, ξεπλένοντας τα νόστιμα πιάτα με αρωματικό κρασί; Ή μήπως μετάνιωσε πικρά που έχασε τη μοναδική του ευκαιρία να μπει στην αγκαλιά του Αβραάμ;

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή τη στιγμή κρίνεται το ερώτημά μας για το πού θα περάσουμε την αιωνιότητα μας; Και τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε σήμερα για να μην καταλήξουμε εκεί που κατέληξε ο ευαγγελικός πλούσιος;

Γιατί δεν αισθανόμαστε τη σημασία μιας σύντομης επίγειας ζωής; Ναι, όλα είναι πολύ απλά. Δεν ξέρουμε πώς είναι όταν «το πνεύμα που φωτίζεται από τη χάρη λάμπει με πραότητα στην πνευματική καρδιά· δεν υπάρχει χρόνος, ούτε χώρος, ούτε πλάτος, ούτε ύψος, ούτε μήκος, ούτε βάθος. Εκεί, παντού και παντού, προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν μέσα σε αυτό το φως, λάμπει ένα ακόμα πιο ανέκφραστο, άφατο φως, που το νιώθει το πνεύμα ως «λεπτή φωνή ψυχρότητας και εκεί είναι ο Κύριος» (Γέρων Σίμων ο Αναίμαχος ) .

Αλλά ξέρουμε τι γεύση έχει το κέικ Κιέβου, πόσο διαφέρει η οδήγηση ενός Tavria από την οδήγηση ενός ξένου αυτοκινήτου, ποια θα είναι η ποιότητα του ύπνου σε ένα στρώμα χωρίς ελατήρια και σε ένα σιδερένιο κρεβάτι κ.λπ. Αυτό γνωρίζουμε εκ πείρας. Αλλά δεν ξέρουμε πώς ζει ο πλούσιος στην κόλαση ή ο Λάζαρος στους κόλπους του Αβραάμ.

Αν όλοι οι γήινοι οδηγούνταν σε μια εκδρομή σε ένα και άλλο μέρος, νομίζω ότι η ζωή στον πλανήτη θα άλλαζε αμέσως ριζικά. Αλλά ο Θεός αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο για εμάς να πιστεύουμε παρά να γνωρίζουμε. Προφανώς, γιατί η επιθυμία μας για αρετή, δικαιοσύνη και αγιότητα, στην περίπτωση της γνώσης του μέλλοντος, θα είναι πλέον ειλικρινής και ανιδιοτελής.

Φυσικά, δεν θέλουμε ο Θεός να μας πει: «Γιε μου, θυμήσου ότι έλαβες καλά πράγματα στην κοιλιά σου» (Λουκάς 16:14-17). Αλλά επίσης δεν θέλουμε να κοιμόμαστε σε κρύο πάτωμα ή να ζητιανεύουμε. Αν και από χρόνο σε χρόνο, από ανάσταση σε ανάσταση, ακούμε κάθε φορά τα ίδια λόγια: « Μακάριοι οι φτωχοί, αυτοί που πενθούν, αυτοί που πεινούν, αυτοί που διψούν, αυτοί που διώκονται, αυτοί που μισούνται από όλους, εκείνοι. οι οποίοι συκοφαντούνται» (Ματθαίος 5:3-11). Και το αντίστροφο: «Αλίμονο σε σας, πλούσιοι, χορτάτοι, γελώντας» (Λουκάς 6:24-26).

Εάν ο Σωτήρας αφαιρεί κάτι, δεν είναι για να το οικειοποιηθεί στον εαυτό Του.

Ειλικρινά, θέλω η οικογένειά μου να έχει την ευκαιρία να μην πεινάσει, να έχει κάτι να πληρώσει το ενοίκιο, να έχει ένα μέρος να ζήσει, για να μην κλαίμε, αλλά μάλλον να χαμογελάμε... Ο κόσμος φοβάται να γίνει Λάζαρος. Γιατί καταλαβαίνουμε την πικρία της αρρώστιας και της φτώχειας, αλλά δεν ξέρουμε ακόμα τι είναι η κόλαση, δόξα τω Θεώ.

Όταν στο επίγειο επίπεδο μας δίνεται η επιλογή, χωρίς συμβιβασμούς στη συνείδησή μας, να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτό που είναι κερδοφόρο και τι όχι, θα επιλέγουμε πάντα το δικό μας όφελος, ευημερία. Στη ζωή μας προσανατολιζόμαστε προς τον πλούσιο, όχι προς τον Λάζαρο. Κανείς από εμάς δεν επιλέγει συνειδητά αυτό που αντίκειται στην επίγεια ευημερία. Τι να κάνουμε εμείς οι τόσο αδύναμοι και ελλιπείς στην πίστη, σε τι να ελπίζουμε;

Ο Λάζαρος έπεσε στους κόλπους του Αβραάμ με το θέλημα του Θεού. Δεν ζήτησε από τον Θεό τον σταυρό της φτώχειας, δεν ονειρευόταν τέτοια ζωή και δεν ήθελε να τον παρηγορούν τα σκυλιά της αυλής και όχι οι συγγενείς του. Έτσι εξελίχθηκε η ζωή του. Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι στον παράδεισο, και μπήκαν εκεί γιατί ο Κύριος, με τη χάρη Του, έβαλε ένα αδιαπέραστο στρώμα ανάμεσα στην ψυχή και τον πλούτο τους. Υπάρχουν ακόμη περισσότερα νοσοκομεία εκεί. Και μπήκαν εκεί όχι επειδή οι ίδιοι αποφάσισαν να γίνουν Λάζαρος, αλλά επειδή ο Θεός τους οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι. «Ό,τι είναι αδύνατο για τους ανθρώπους είναι δυνατό για τον Θεό» (Λουκάς 18:27).

Δεν πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι ξαφνικά. Οι περισσότεροι από αυτούς, ανεξάρτητα από τον υλικό πλούτο τους, γίνονται Λάζαρος πριν από το θάνατο. Ένα άτομο που πεθαίνει από καρκίνο σε πλούτη δεν διαφέρει πολύ από κάποιον που πεθαίνει από την ίδια ασθένεια στη φτώχεια. Ανεξάρτητα από το τι κατέχει ένας άνθρωπος, όποιες κοσμικές ευλογίες κι αν έχει, η ασθένεια, η λύπη και τα βάσανα εξισώνουν τους πάντες πριν προχωρήσουν σε έναν άλλο κόσμο.

Πριν η ψυχή φύγει από το σώμα, στερείται τα πάντα. Γι' αυτήν, όπως και για τον Λάζαρο, δεν μένει τίποτα άλλο παρά πόνος, φόβος, αδυναμία και βάσανα. «Σε αυτό που σε βρίσκω, αυτό κρίνω», λέει ο Σωτήρας. Αυτό είναι το λεγόμενο Τα «άγραφα» είναι μια ρήση του Χριστού που δεν περιλαμβάνεται στο Ευαγγέλιο. Αλλά όλοι το αντιλαμβανόμαστε ως ευαγγέλιο, και αυτό είναι σωστό.

Αν δεν έχουμε αρκετή δύναμη και αποφασιστικότητα να ζήσουμε σύμφωνα με όλες τις εντολές, και όχι μόνο μερικές, ο ίδιος ο Θεός μας βοηθά σε αυτό. Ακόμη και πριν η ψυχή φύγει από το σώμα, ο Κύριος αφαιρεί τη γήινη πανοπλία από ένα άτομο, στερώντας του το ένα ή το άλλο πράγμα.

Ξέρω από το παράδειγμα πολλών γνωστών και φίλων πώς οι άνθρωποι στον πόλεμο έχασαν τα πάντα σε μια στιγμή. Είναι εύκολο να μιλάς και να γράφεις για αυτό. Μόνο όσοι έχουν βιώσει την πίκρα των σοβαρών απωλειών μπορούν να καταλάβουν πώς είναι πραγματικά. Αλλά τώρα έχουν ελπίδα, όπως ο Ιώβ - ο Θεός έδωσε, ο Θεός πήρε.

Όταν ο Σωτήρας, με την Πρόνοια Του, μας αφαιρεί κάτι, δεν είναι για να το οικειοποιηθεί στον εαυτό Του, αλλά για να μας το αφήσει για αργότερα, σε ένα μέρος «όπου ο σκόρος και η σκουριά δεν καταστρέφουν, και όπου οι κλέφτες μην εισβάλλουν και κλέβουν.» (Ματθαίος 6:20). Ναι, υπάρχουν πολλά πράγματα που «δεν μπορούμε να κάνουμε», αλλά ο Θεός θέλει να σωθούμε. Και αν ο Ίδιος το θέλει αυτό, τότε ποιος μπορεί να Τον σταματήσει;