Κάθε άνθρωπος θέλει την ευτυχία για τον εαυτό του, αλλά λίγοι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι είναι ευτυχία και από τι αποτελείται. Ακόμη και εκείνοι οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν ότι ο Θεός είναι το ύψιστο αγαθό, στην καθημερινότητά τους αναζητούν την ευτυχία στη ροή των εντυπώσεων, στην ικανοποίηση των συναισθημάτων και των παθών. Λαμβάνουν συνεχή εμπειρία ότι οι κοσμικές απολαύσεις είναι απατηλές και η ψυχή παραμένει μετά από αυτές άδειες αλλά από συνήθεια προσπαθούν να αρπάξουν και να κρατηθούν από τη συννεφιασμένη γλύκα των στιγμών που χάνονται.
Κάθε άνθρωπος θέλει την ευτυχία για τον εαυτό του. Ακόμα και όταν αυτοκτονεί, το κάνει γιατί θεωρεί τον θάνατο μεγαλύτερη ευλογία από τη ζωή. Αν ένας ασκητής παλεύει με τα πάθη, απορρίπτει τον εαυτό του και θυσιάζεται, αυτό το κάνει γιατί αισθάνεται το μεγαλύτερο και διαρκέστερο καλό, που ο χρόνος δεν το αφαιρεί.
Ας κοιτάξουμε στα βάθη της καρδιάς μας και ας το ρωτήσουμε: πότε ήμασταν αληθινά ευτυχισμένοι, πότε βιώσαμε χαρά, σαν την πληρότητα της ύπαρξης, σαν μια αντανάκλαση της ουράνιας χαράς; Θα απαντήσει: σε εκείνες τις στιγμές που νιώσαμε τη χάρη του Θεού - αυτή τη φωτεινή δύναμη που μας αποκάλυψε τη νέα ζωή και το μυστήριο της μεταμόρφωσης. Αλλά η χάρη μπορεί να θυμηθεί, αλλά δεν μπορεί να βιωθεί μέσα από τις αναμνήσεις. Ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει στον Θεό με βουλητικές προσπάθειες, με έντονη προσευχή. Αλλά η προσευχή μας είναι κυρίως αδύναμη και απροθυμία. είναι σαν τον άνεμο, που, αφού πέρασε, δεν άφησε κανένα ίχνος. Κάποιος φαύλος κύκλος σχηματίζεται εδώ. Ο άνθρωπος, ξεχνώντας πόσο καλός είναι ο Κύριος, αναζητά την ευτυχία στο εξωτερικό. Αυτό το εξωτερικό γεμίζει το μυαλό του με εντυπώσεις και την ψυχή του με πάθη, σαν η ψυχή, όπως και το σώμα, να βρίσκεται στο πεδίο της γήινης βαρύτητας. Η ανθρώπινη ψυχή, γεμάτη γήινες εικόνες και λογισμούς, φαίνεται να έχει φυσικοποιηθεί και να τραχύνεται, δεν έχει δύναμη για προσευχή, χάνει εκείνη την εσωτερική μυστικιστική εμπειρία, που μαρτυρεί ότι ο Κύριος είναι τέλεια χαρά, και η ψυχή είναι πάλι σαν πουλί. Με σπασμένα φτερά, κολλάει στο έδαφος.
Κάθε άνθρωπος εύχεται στον εαυτό του ευτυχία. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχουμε ταυτιστεί με το σώμα, χάσαμε τη σωστή ιδέα της ψυχής μας και ξεχάσαμε τι είναι το αθάνατο πνεύμα.
Από πού πρέπει να ξεκινήσουμε την πνευματική μας ζωή; Για να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα άτομο είναι, πρώτα απ 'όλα, το πνεύμα του, ικανό να έρθει σε επικοινωνία με τον Θεό, να κατανοήσει ότι η σωστή αγάπη για τον εαυτό του είναι αγάπη για το πνεύμα του, στο οποίο αντανακλώνται ο ουρανός και η αιωνιότητα.
Θυμάμαι μια φωτογραφία από την παιδική μου ηλικία. Ο μαθητής καλείται στον πίνακα και του ζητείται μάθημα. Γράφει κάτι, η κιμωλία θρυμματίζεται στο χέρι του, αλλά τα γράμματα και οι αριθμοί παραμένουν δυσανάγνωστα. Ο δάσκαλος λέει: «Πρώτα, βρέξτε το πανί και σκουπίστε τον πίνακα και μετά γράψτε».
Το ταμπλό είναι η ψυχή μας. Είναι φθαρμένο και γδαρμένο από εξωτερικές εντυπώσεις, πάθη και αμαρτίες. Δεν υπάρχει μέρος σε αυτό όπου το δάχτυλο του Θεού θα μπορούσε να απεικονίσει τη γραφή Του. Όταν ένα άτομο δηλητηριάζεται, ο γιατρός του δίνει πρώτα ένα εμετικό για να αφαιρέσει το δηλητήριο από το σώμα και στη συνέχεια του συνταγογραφεί φάρμακα.
Η ίδια η λέξη «ασκητισμός» σημαίνει «κόβω». Ένα άτομο πρέπει να κόψει ό,τι είναι περιττό, να περιορίσει τις εξωτερικές εντυπώσεις, να θέσει ένα όριο στις πληροφορίες που λαμβάνει (να βγει από την αιχμαλωσία του) για να μπορέσει να εισέλθει στον εαυτό του. Εδώ βρίσκεται η αρχή της προσευχής, η αναβίωσή της. Ενα άτομο γίνεται ικανό να κατανοήσει τα λόγια της προσευχής και να τα βιώσει. Στη συγκεντρωμένη προσευχή πραγματοποιείται η κοινωνία με τον Θεό και ο άνθρωπος καταλαβαίνει βιωματικά ότι μόνο στον Θεό είναι η αληθινή χαρά και αυτή η χαρά φωτίζει τη ζωή του, όχι μόνο αυτόν, αλλά και τους ανθρώπους γύρω του. Ο άνθρωπος απορρίπτει το χειρότερο για να αποκτήσει το καλύτερο. Αρνείται το κατώτερο για να μπορέσει να ανέβει στο υψηλότερο.
Η ασκητική σε διδάσκει να αγαπάς σωστά τον εαυτό σου. Η αγάπη για το σώμα γεννά εγωισμό και χονδροειδή πάθη. Η αγάπη για την ψυχή είναι εγωκεντρισμός. Και η αγάπη για το πνεύμα κάποιου το προστατεύει σαν κόσμημα από φθορά και βρωμιά και κάνει το ανθρώπινο πνεύμα ικανό να αντανακλά μέσα του τη λάμψη του αιώνιου, θεϊκού φωτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου