Ἤξερα κι ἐγὼ ἔνα πολὺ προικισμένο παιδί, ἄριστος στὸ πανεπιστήμιο, σε σχολή θετικῆς ἐπιστήμης. κιθάρα ἔπαιζε,
ηθοποιός ήτανε, διασκεδαστὴς μεγάλος στὴν παρέα, ποὺ
πήρε μία μέρα τὴν ἀπόφαση νὰ γίνει μοναχὸς στὸ Ἅγιον Ὄρος. Κι ὅταν τὸν ρώτησα γιατί, μοῦ λέει: «Τί νὰ σοῦ πῶ θὰ στὸ πῶ ἁπλά. Δὲν μπορῶ νὰ μασουλίζω κοτόπουλο
μπροστὰ στὴν τηλεόραση, μὲ κάμποσα παιδιὰ δίπλα, καὶ μὲ
μία γυναίκα πότε γκρινιάζουσα, πότε ευχαριστημένη, κι ἐγὼ πότε εὐχαριστημένος καὶ πότε ὄχι, κι αὐτὸ νὰ λέω ὅτι εἶναι ἡ ζωή. Δὲν ἔχω κάποιο πρόβλημα, ἀλλὰ νομίζω ὅτι ὑπάρχει
καὶ κάτι παραπάνω ἀπὸ αὐτό». Εἶναι παράξενο· αὐτὸ τὸ
κάτι παραπάνω πράγματι ὑπάρχει. Σημειωτέον ὅτι, ὅταν ὁ ἴδιος πήγαινε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὄντας σὲ μία πολὺ δύσκολη
στιγμή, μὲ ὅλους τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς φίλους του νὰ
τοῦ ἀντιτίθενται, καὶ περιμένοντας στὸν σταθμὸ Λαρίσης τὸ
τρένο, ἄκουσε ἀπὸ κάπου παραπέρα τὴν Φραγκοσυριανὴ
(«Μιὰ φούντωση, μιὰ φλόγα, ἔχω μέσα στὴν καρδιά, λὲς καὶ μάγια μοῦ 'χεις κάνει, Φραγκοσυριανὴ γλυκειὰ» κλπ.), καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει, νιώθοντας βαθιὰ κατάνυξη μέσα τους πίσω
ἀπ' τὴν ἄπιαστη Φραγκοσυριανὴ ζοῦσε ὅλος ὁ πόθος αὐτοῦ
τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀγάπη Του, ποὺ ἔβαλε τὸν ἔρωτά Του μέσα μας.
Αὐτὸ τὸ «περισσόν», λοιπόν, νὰ μὴν τὸ περιφρονοῦμε.
Γιατὶ αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς θείας Λειτουργίας. Βλέπετε, στὴν θεία Λειτουργία δὲν ἐρωτᾶσαι ἁπλῶς ἂν θέλεις
νὰ φᾶς καὶ νὰ πιεῖς, ἀλλὰ σοῦ προσφέρεται Σῶμα καὶ Αἷμα
Χριστοῦ. Δηλαδὴ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ποὺ ἔφερες ἐσὺ σοῦ
τὰ δίνει πίσω στὴν ὑπέρτατη μορφή, στὴν ὑπέρτατη εὐλογημένη τους θεοειδὴ μεταβολή. Σοῦ δίνει δηλαδὴ κάτι πολύ
περισσότερο ἀπ' ὅ,τι κανονικὰ θὰ ἤθελες. Καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλη
σία, ὅλη ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ ἔχει αὐτὸ τὸ ὑπερβολικὸ καὶ
ὑψηλό, τὸ περισσόν ἀκριβῶς, τὸ ὁποῖο ὅμως καὶ γιὰ μᾶς
ποὺ ζοῦμε στὸν κόσμο ἔχει τὴν σημασία του. Γιατί, όπως
εἴπαμε καὶ πρίν, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ δικά μας προβλήματα, έχει σημασία ἀπὸ ποῦ θὰ τὰ δεῖς, ἀπὸ ποιὸ ὕψος
θὰ τὰ κοιτάξεις. Θὰ τὰ δεῖς ἀπὸ τὸ ὕψος μηδέν; Ὅ,τι κάνει
ὁ ἄλλος θὰ τὸ κάνεις κι ἐσύ. Ἀντιπαράθεση μέχρι θανάτου.
Θὰ τὰ δεῖς ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ περισσοῦ αὐτοῦ; Ὅσο πιὸ πάνω,
τόσο καλύτερα. Γιατὶ τότε βλέπουμε καὶ συνειδητοποιοῦμε
πράγματα ποὺ δὲν τὰ βλέπαμε πιὸ πρίν, πράγματα ποὺ δὲν
ξέραμε. Καὶ βλέπουμε καὶ τὶς εὐθύνες τῶν ἄλλων καὶ τὶς
δικές μας εὐθύνες. Καὶ συνεπῶς ἀλλάζει κι ἡ ἀντιμετώπιση
τῶν προβλημάτων, καὶ μᾶς σώζει αὐτὸ τὸ πράγμα ἀπὸ τὴν
καθημερινὴ σύγκρουση.
Πάρτε ένα ζευγάρι τὸ ὁποῖο τσακώνεται, ὅπως ὅλα τὰ ζευγάρια σήμερα. Δὲν ξέρω, ἀλλὰ ὅταν ἔρχεται ἕνα ζευγάρι καὶ μοῦ λέει ὅτι δὲν τσακώνεται καθόλου, ἀρχίζω νὰ
φοβᾶμαι... Λέω, αὐτοὶ πέρασαν σὲ δεύτερη φάση, σὲ φάση
ἀδιαφορίας μεταξύ τους. Σήμερα ἡ ἀγάπη σημαίνει καὶ τσακωμός, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι νόστιμος τσακωμός, νὰ εἶναι σὲ
μία μορφὴ ποὺ νὰ δουλεύει τὸ πράγμα, νὰ κυλάει, νὰ ἀνακαλύπτει. Ἂν συζητήσουμε λοιπὸν μαζί τους, βλέπουμε ὅτι,
γιὰ νὰ μπορέσει τὸ ζευγάρι νὰ ἀρχίσει νὰ ἀποκολλᾶται σιγὰ
σιγὰ ἀπὸ τὸ πρόβλημα ποὺ πιθανῶς ἔχει, πρέπει ὁ ἕνας, καταρχήν, ἀπὸ τοὺς δύο νὰ ἀνέβει λίγο παραπάνω. Μόλις δεῖς
λοιπὸν τὸν ἄλλον ἀπὸ ἕνα μεγαλύτερο ὕψος, ἀπὸ τὸ ὕψος
τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, τῆς αἴσθησης δηλαδὴ τῆς χάριτός
Του καὶ γιὰ τοὺς δυό, ὄχι συνεπῶς ἁπλὰ μέσα στὴν κούραση
τῆς ἡμέρας ἢ τῆς χθεσινῆς ἡμέρας ἢ αὐτὴ τῶν τελευταίων
ἑβδομάδων (ἢ καὶ χρόνων ἀκόμη), ἀλλὰ νὰ σηκωθεὶς λίγο
παραπάνω, καὶ νὰ δεῖς αὐτὸν τὸν ἴδιο γιὰ χάρη αὐτοῦ τοῦ
ἴδιου, νὰ συναντήσεις αὐτὸν ἢ αὐτὴν ποὺ συνάντησες κάποτε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ σένα ὑπερφυές, θαυμαστὸ καὶ
«περισσόν», ὅπως τὸ ἔβλεπες κάποτε, τότε φαίνεται πως
αὐτὸ τὸ κάποτε μπορεῖ νὰ ἐπαναληφθεί, πὼς στὴν πραγματικότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ αὐτὸ τὸ κάποτε διαρκεί
ἀκόμη. Καὶ ἀρχίζεις ἀμέσως νὰ συμπονᾶς τὴν δυσκολία που
ἔχει ἢ τὴν πτώση του -ἐνῶ ἂν τὸν δεῖς μὲ τοὺς φακοὺς ὅσων
ἀπαιτήσεων δὲν ζήτησες τὴν ἱκανοποίησή τους ἀπὸ τὸν Θεό,
ἀρχίζει τὸ παράπονο καὶ ἡ σύγκρουση. Ἂν σηκωθεῖς ὅμως
λίγο παραπάνω μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζεις, παραδόξως, νὰ βλέπεις τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἀθωότητα τοῦ ἄλλου
καὶ στὸ τέλος φτάνεις νὰ τὸν λατρεύεις αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο.
Κι ὁ καυγὰς καταλήγει σὲ γιορτή. Ἐνῶ ἂν ὑποχωρήσεις στὸ
κλείσιμο τῆς αὐτοδικαίωσης, ἐπέρχεται μία βαθύτερη ρήξη ποὺ μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ μὴν ἐκδηλώνεται ἐπιθετικὰ πρὸς
τὰ ἔξω, ὅσο ὅμως προχωρεῖ μετατρέπεται σὲ καρκίνωμα,
καὶ βλέπετε τὸ ζευγάρι νὰ ἔχει νὰ συνεξηγηθεῖ γιὰ δεκαετίες
μεταξύ τους ἂν εἶναι ἀκόμα μαζί. Εἶναι μαζί, χωρὶς νὰ εἶναι πιὰ μαζί. Ἔχει λήξει ἡ σχέση ἀπὸ ἀδιόρατα σημεῖα, ἀπὸ
κάτι ποὺ δὲν ἔκανες ἢ δὲν κατάλαβες, καὶ ἐγὼ δὲν εἶχα τὴν
ταπείνωση οὔτε νὰ συγχωρήσω οὔτε νὰ γκρινιάξω. Σὲ βάζω
σὲ παρένθεση ὁλόκληρο καὶ σὲ ἀπορρίπτω μετά. Αὐτὸ εἶναι
ἡ κόλαση τοῦ νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς ν᾿ ἀγαπήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου