«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν...»· αὐτὸ τὸ «πῦρ»
(αὐτὸ τὸ «ἄλλο») εἶναι ὁ σπόρος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ζωὴ χωρὶς θάνατο, καὶ χωρὶς κανένα θάνατο, χωρὶς
ὅλα αὐτὰ τὰ θανατερὰ τὰ ὁποῖα μᾶς γονατίζουν καθημερινῶς εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἴδιου, ἡ ἱστορία τῆς ἀγάτης Του, περὶ αὐτοῦ πρόκειται. Αὐτὸ τὸ πράγμα εἶναι ὁ
ὀφθαλμὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ τὸ χάνουμε. Ἂν τὸ χάνουμε, γινόμαστε αὐτὸ τὸ εἶδος τῶν Χριστιανῶν ποὺ ξέρουμε ὅλοι: καλὸς ἄνθρωπος, καλὸς οἶκογενειάρχης. Καλὰ εἶναι αὐτά, δὲν λέω, καὶ μάλιστα σήμερα εἶναι πιὰ σχεδὸν μιὰ ἐπαναστατικὴ πράξη τὸ νὰ εἶσαι
καλὸς οἰκογενειάρχης. Λέω καμιὰ φορὰ στοὺς φοιτητές μου:
«Ἐπαναστάτησε ὁ τάδε, παντρεύτηκε»! Καλὸ λοιπὸν εἶναι, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ πετύχεις σήμερα ἀκόμα κι αυτό, πρέπει
νά 'χεις καὶ τὸ μυαλό σου ἀνοιχτὸ στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία, κατὰ κάποιον τρόπο, τὰ περιλαμβάνει ἴσως αὐτά.
ἀλλὰ τὰ ξεπερνάει κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου