Ἡ ἱστορία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ
Γι' αὐτὸ καὶ λέγω πὼς πιθανῶς νὰ μποροῦμε νὰ τὸ
δοῦμε καὶ ἔτσι τὸ χωρίο αὐτό, «οὐκ οἶδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ
Κύριος ὑμῶν ἔρχεται» ἐγὼ θὰ ἔλεγα καὶ «ποίᾳ μορφῇ», δὲν ξέρουμε καὶ μὲ ποιὰ μορφὴ ἔρχεται ὁ Θεός. Λένε οἱ Πατέρες. « Ἔλαβες αὐτὸ ποὺ ἔλαβες. Πολὺ ὡραῖα, δόξασε τὸν
Θεό! Δὲν ἔλαβες αὐτὸ ποὺ ἤθελες νὰ λάβεις. Τὸ ἔλαβες “ἐν τῷ μὴ λαβεῖν”». Τὸ ἔλαβες ἐπειδὴ δὲν τὸ ἔλαβες. Δηλαδή
ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ Θεός, ἀκόμη καὶ μέσα στὴν ἄρνηση αὐτή
κρύβει ένα βαθύτερο θέλημά Του γιὰ σένα, μία βαθύτερη
πρόνοια. Πόση ελευθερία ἔχει μιὰ τέτοια στάση! Γι' αὐτὸ
καὶ ἡ εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν» εἶναι κάτι περιεκτικό, διότι ἂν σκεφθεῖς «τί χρειάζομαι ἐγὼ αὐτὴ τὴν στιγμή;», θὰ τρέξει τὸ lifestyle νὰ σοῦ
θυμίσει ὅτι χρειάζεσαι ἐκεῖνο ἢ τὸ ἄλλο ἤ. ὄχι, χρειάζεσαι
ἐκεῖνο τὸ τρίτο περισσότερο. Κανένας δὲν ξέρει τί χρειαζόμαστε οὔτε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν ξέρουμε συχνὰ τί κατὰ βάθος
χρειαζόμαστε. Κι αὐτὸ εἶναι ἐκπληκτικό. Ὅσο πιὸ λεπτές
μάλιστα εἶναι οἱ ἀνάγκες, τόσο πιὸ περίπλοκες στὴν ἄρθρωσῃ καὶ τὴν περιγραφή.
θυμᾶμαι μιὰ φορὰ πὼς κάποιος πῆγε στὸν ἅγιο Πορφύρο καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν βοηθήσει νὰ κόψει τὸ κάπνισμα
«Πόσο καπνίζεις»; τὸν ρωτᾶ ὁ π. Πορφύριος. «Δύο πακέτα».
ἀπαντᾶ «Ἔ, νὰ καπνίζεις τέσσερα πακέτα», τοῦ λέγει καὶ
στρώνεται καὶ φεύγει. Ὁ ἄλλος ἐξέστη «νὰ καπνίζω τέσσερα πακέτα μοῦ εἶπε»! Καὶ τὸν συμβουλεύει κάποιος ἀπὸ
ἐκεῖ νὰ πάει καλύτερα νὰ ρωτήσει τὸν Γέροντα τί ἐννοοῦσε.
«Τί ἐννοῶ, βρὲ εὐλογημένε. Το κάπνισμα εἶναι τὸ τελευταίο
πρόβλημα πού ἔχεις αὐτὴ τὴν στιγμή. Ἔχεις τόσα ἄλλα προβλήματα, πολὺ πιο σημαντικά καὶ δὲν βλέπεις κανένα»;
Τα άλλα προβλήματα ὅμως ποὺ δὲν θὲς νὰ τὰ δεῖς αὐτὰ σου κάνουν τὴν ζημιά. Σὲ ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς ἔρχεται ὁ κόσμος
μερικὲς φορὲς καὶ ζητᾶ αἴφνης, νὰ τοὺς κάνουμε ἕνα Εὐχέλαιο. Ναί, λέει ὁ παπάς, γιὰ ποιόν λόγο; «Νά δερνόμαστε
μὲ τὸν ἄντρα μου...». Μά, παίζεις ξύλο μὲ τὸν ἄντρα σου καὶ θὰ σὲ σώσει τὸ Εὐχέλαιο; Ἐδῶ ἔχεις προβλήματα που
χρονίζουν γιὰ δεκαετίες. καὶ θὰ στὰ λύσει ἕνα Εὐχέλαιο,
Τὸ νὰ μποῦμε ὅμως στὸν κόπο νὰ κάνουμε ἐξαγόρευση, νὰ
δουλέψουμε μέσα στοὺς ἑαυτούς μας, καὶ νὰ βροῦμε ἕναν
καλὸ πνευματικό, είναι ξεβόλεμα καὶ λέμε, ἃς κάνουμε
ἕνα μαγικὸ Εὐχέλαιο, καὶ μπορεῖ νὰ γυρίσει κάποιο οὐράνιο κουμπὶ καὶ ξαφνικὰ νὰ ἀγαπηθοῦμε. Μὰ δὲν ἀγαπιέσαι
ξαφνικά. Ακόμα κι ὁ κεραυνοβόλος ἔρωτας, ὅπως τὸν λέμε
κάποτε, κι αὐτὸς ἀκόμα ἔχει αἰτίες. τὸ κυοφορεῖς χρόνια.
λένε οἱ ψυχολόγοι, κι ἔχουν συμβεῖ ὁρισμένα πράγματα προηγουμένως γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη. Δὲν γίνονται
ἑπομένως κεραυνοβόλα τὰ σημαντικὰ πράγματα
Ἑπομένως, ἴσως εἶναι γόνιμο νὰ τὸ δοῦμε κι ἔτσι διότι ποιά ἡ σημασία νὰ πεῖς ἁπλῶς ὅτι ἐννοεῖται ἐδῶ μόνον
ἡ ὥρα τοῦ θανάτου; Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, ἔτσι κι αλλιώς.
εἶναι ἄδηλη. κάτι ποὺ εἶναι ἀβέβαιο κι ἀπρόβλεπτο, μιὰς
καὶ κανένας δὲν περιμένει τὸν θάνατό του. Δὲν λέω ὅτι δὲν
πρέπει νὰ μεριμνοῦμε καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ εἴμαστε ἔτοιμοι, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὅποιος ἁπλῶς κάθεται καὶ
περιμένει τὸν θάνατο θὰ πάθει κατάθλιψη ἐκτὸς κι ἂν εἶναι
ὁ Μ. Ἀντώνιος καὶ βλέπει πέρα ἀπὸ τὸν θάνατο. Αὐτὸ ποὺ
περιμένουμε όλοι τί εἶναι; Εἶναι ἡ ζωή. Πότε θὰ ζήσουμε
περιμένουμε πότε θὰ ζήσουμε ἀληθινά. Πότε θὰ βρούμε
τὴν ὑπαρξιακὴ ἀπάντηση στὰ μεγάλα προβλήματα πότε θὰ μπορέσει ἡ ζωή μας νὰ εἶναι τελείως ἀληθινή, πότε θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε μιὰ αἴσθηση αἰωνιότητας ἀπὸ τὴν ζωὴ
αὐτή. Καὶ μόνον ἔτσι τελικῶς μπορούμε καὶ τὸν θάνατο νὰ
νοηματοδοτήσουμε. Ὅταν περιμένεις τὴν ἀληθινὴ ζωή, μόνο τότε πιθανῶς ἔχει κι ὁ θάνατος ἕνα νόημα. Ἀλλιῶς, εἶναι μία δυστυχία πάνω στὶς ἄλλες. Την πληρότητα αὐτὴ τῆς ζωῆς
τὴν ἀναζητοῦμε, ἄραγε, ἢ ἁπλῶς κοιτᾶμε νὰ βολευτούμε μέσα στὶς ἀπέραντες καὶ φίλαυτες ἀντιφάσεις μας;
Ἑπομένως, εἶναι πιθανὸν ὅτι αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς κρίνει τελικὰ ὁ Θεὸς νὰ εἶναι τὸ ἂν πράγματι ἀναμένουμε τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς, ἂν ἀναμένουμε δηλαδὴ τὴν γνώση
τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, ποὺ Αὐτὸς εἶναι σὲ θέση νὰ μᾶς δώσει
ἤδη ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή· τὴν ἀλήθεια τῆς αἰώνιας ζωῆς, αὐτὸ
γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, ὅταν τὸν ρώτησαν «τί εἶναι γνώση», εἶχε ἀπαντήσει μὲ αὐτὴν τὴν παράξενη φράση:
«αἴσθησις ζωῆς αἰωνίου». Μὲ τὴν αἴσθηση αὐτὴ καταλαβαίνουμε τὸ βάθος τοῦ πνευματικοῦ παιγνίου στὸ ὁποῖο ἔχουμε
ἐμπλακεῖ. Ἀλλιῶς, θὰ πολεμοῦμε μεταξύ μας, ἀλλιῶς, πάντα οἱ ἄλλοι θὰ φταῖνε. Ναί, πράγματι, ἀλλά, ἂν μείνεις σ'
αὐτό, τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι νὰ εἶσαι ἀνυπερθέτως ἐναντίον
ὅλων. Ἂν ἔχω ὅμως βαθύτερα κριτήρια, θὰ δῶ μέσα στὴν
σύγκρουση καὶ τὸ δικό μου πρόβλημα, καὶ τὴν δική μου πτώση, καὶ τὴν δική μου ἔλλειψη. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ οἱ
ἄνθρωποι δυσκολεύονται νὰ συνεννοηθοῦν σήμερα: λείπει τὸ
βάθος, ὑπάρχει ἡ ἐπιφάνεια τῆς ἐγωπάθειας μόνο. Εἶναι ὅτι
ἡ ἀνθρώπινη ζωή, ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη διαλέγει τὴν μερικότητα καὶ δὲν ζητᾶ τὸ ὅλον τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα
κι ἂν τὴν προσφέρεις τὴν ἀλήθεια αὐτὴ σὲ κάποιον, τὸ πιὸ
πιθανὸν εἶναι νὰ τὴν ἐξετάσει καὶ νὰ πάρει λίγη ἀπὸ αὐτήν.
ὅση τὸν συμφέρει μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου