Κάποτε βάδιζα στό δρόμο, καί μέ πλησίασε ἕνας ζητιάνος, πού εἶπε:

«Κάποτε βάδιζα στό δρόμο, καί μέ πλησίασε

ἕνας ζητιάνος, πού εἶπε: "Μητέρα Τερέζα, ὅλοι δίνουν

σέ ἐσᾶς, θέλω κι ἐγώ νά σᾶς δώσω. Σήμερα, ὅλη

τή μέρα, ἔπιασα μόνο 29 παΐζ, καί θέλω νά σᾶς τά

δώσω”. Γιά μιά στιγμή σκέφθηκα: ἄν τά πάρω (29

παΐζ δέν ἔχουν καμμία ἀξία), δέν θά τοῦ μείνη τίπο-

τε, γιά νά φάη ἀπόψε, καί, ἄν δέν τά πάρω, θά τόν

πληγώσω. Ἔτσι ἅπλωσα τά χέρια μου καί πῆρα

τά χρήματα. Ποτέ δέν εἶδα τόση χαρά σέ ἀνθρώ-

πινο πρόσωπο, ὅση εἶδα στό δικό του, σέ ἐκεῖνο τό

ζητιάνο πού εἶχε καταφέρει καί αὐτός νά δώση στή

Μητέρα Τερέζα. Ηταν μία μεγάλη θυσία γιά ἐκεῖνο

τόν πτωχό ἄνδρα, πού καθόταν ὅλη μέρα στόν ἥλιο

καί εἶχε μαζέψει μόνο 29 παΐζ. Ηταν ὄμορφο: 29

παΐζ εἶναι τόσο μικρό ποσό καί δέν μποροῦσα νά

ἀγοράσω τίποτε μέ αὐτά, ἀλλά, καθώς μοῦ τά ἔδω-

σε καί τά πῆρα, ἔμοιαζε σάν νά ἦταν χιλιάδες, γιατί

δόθηκαν μέ τόσο μεγάλη ἀγάπη»