Νικηφόρος Βρεττάκος:

Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Ἄν δέν μοῦ ἔδινες τήν ποίησι, Κύριε,

δέν θἄχα τίποτε γιά νά ζήσω.

Αὐτά τά χωράφια δέν θἆταν δικά μου.

Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νάχω μηλιές,

να πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,

να γιομίσουν οἱ φούχτες μου ἥλιο,

ἡ ἔρημός μου λαό,

τά περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν

Πῶς Σοῦ φαίνονται;

Εἶδες τά στάχυα μου, Κύριε;

Εἶδες τ᾽ ἀμπέλια μου;

Εἶδες τί ὄμορφα πού πέφτει τό φῶς

στίς γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι ἔχω ἀκόμη καιρό!

Δέν ξεχέρσωσα ὅλο τό χῶρο μου, Κύριε.

Μ᾿ ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου

κι ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.

Ἀσωτεύω τό γέλιο μου

σαν ψωμί πού μοιράζεται.

Όμως, δέν ξοδεύω τόν ἥλιο Σου ἄδικα.

Δέν πετῶ οὔτε ψίχουλο

ἀπ᾿ ὅ,τι μοῦ δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι τήν ἐρμιά

καί τίς κατεβασιές τοῦ χειμῶνα.

Διότι θἄρθη τό βράδυ μου.

Διότι φτάνει ὅπου νἆναι

το βράδυ μου, Κύριε,

καί πρέπει νἄχω κάμει πρίν φύγω

τήν καλύβα μου ἐκκλησιά

γιά τούς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης» (https://

psihisangigmata.blogspot.com/2018/06/blog-post_869.html).