«Κάποτε μοῦ συνέβη τό ἑξῆς καί ἔχει συμβεῖ πολλές φορές ἀπό τότε. Περπατοῦσα γιά μιάμιση ὥρα, εἶχα σκεφτῇ ἕνα σωρό πράγματα καί ἔνοιω-
θα πολύ εὐτυχισμένος. Φαντάζεσαι πόσο ἤθελα νά
διαφυλάξω ἐκείνη τήν εὐτυχία καί νά τή φέρω ἀκέ-
ραιη στο σπίτι μου. Βάδιζα σκυφτός, ἀποφεύγοντας
να κοιτάξω γύρω μου (διότι, ὅταν κοιτάζης, ὅλο καί
κάποιος θα σε σταματήση) καί, καθώς περπατοῦσα
βιαστικά στο πεζοδρόμιο μαζί μέ τήν εὐτυχία μου
(διότι ὁ νόμος πού ἀπαγορεύει τή μεταφορά φορτί-
ων στο πεζοδρόμιο δεν περιλαμβάνει τήν εὐτυχία ἡ
ὁποία σε κάνει ἐλαφρότερο, ἰδιαίτερα ἂν ὑποφέρης
διαρκῶς), κάποιος μέ σταμάτησε. Ηταν ἕνας εὐυπό-
ληπτος κύριος πού μέ τίμησε ἀπευθύνοντάς μου τό
λόγο. Μονομιᾶς ὅλα χάθηκαν. Ὅταν ἡ συζήτησι τε-
λείωσε, τό μόνο τό ὁποῖο ἀπέμεινε να κάνω ἦταν,
ἀντί νά γυρίσω στο σπίτι, να πάω γιά ἄλλο ἕνα περίπατο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου