Πριν από 5 χρόνια, ένας μάστορας από την Κωνστάντζα έγραφε συχνά στο fb πόσο φτωχοί είναι οι παπάδες πόσο ανόητοι είναι ηοι πιστοί πόσο άχρηστοι είναι οι καθεδρικοί ναοί, πώς χειραγωγεί η Εκκλησία, πόσο κορόιδα είναι αυτοί που προσεύχονται, πώς οι παπάδες κάνουν περιουσίες. Ονόμασε τον Θεό Γενειοφόρο.
Πέρυσι αρρώστησε από καρκίνο. Με κάλεσε κοντά του. Έκλαιγε σαν παιδί, δυνατά. "Πάτερ πόσο κορόιδευα την Εκκλησία. Χωρίς ιερείς δεν είμαστε τίποτα στον κόσμο. Χωρίς πίστη είμαστε χώμα και στάχτη. Η Εκκλησία είναι ο τόπος θεραπείας. Αν το ήξερα, δεν θα έχανα Κυριακή από τη λειτουργία. Προσεύχομαι να με σώσει η Μητέρα του Θεού και υπόσχομαι να στολίσω Εκκλησία με ξένους».
Εξομολογήθηκα και μοιράστηκα τον Χριστό, τον οποίο τόσο είχε βλασφημήσει. Υπήρχαν μόνο δάκρυα. Και αυτός, και ο Χριστός.
Μια μέρα, ήμουν στο σπίτι του, έλεγα προσευχές. Ξαφνικά πήρε μια βαθιά ανάσα, μου έσφιξε το χέρι, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και παρέδωσε την ψυχή του.
Του έκλεισα τα μάτια. Είχε αφήσει και μούσι.
Σε ένα μήνα έφυγε από τη ζωή χωρίς να φτιάξει ούτε ένα ξύλινο στασίδι.
Παλεύοντας λίγο, αλλά βαθιά κλαίγοντας και σπάζοντας τον εαυτό του, νομίζω ότι λύτρωσε τον εαυτό του.
Πόσο απείρως αγαπά ο Θεός αυτούς που έχει χτίσει.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου