Τό παιδί και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος
Τον Αύγουστο ήμουν στην Εκκλησία. Έπρεπε να πάω σε μια εορτή.Καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητό μου, ένα άλλο αυτοκίνητο έρχεται δίπλα μου. Πατέρα, ήρθα από το Βουκουρέστι. Παρακαλώ μην μας αφήσετε. Επέστρεψα στην Εκκλησία, φόρεσα τα άμφια μου και προσευχήθηκα σε αυτούς.
Είχαν ένα παιδί 5 ετών με αυτιστικό φάσμα. Δεν μιλούσε. Οι γονείς μου μου είπαν ότι είναι πολύ δραστήριος, άτακτος και κάνει πολλές βλακείες, οπότε είναι αδύνατο να τον στείλω σε νηπιαγωγείο. Φοβήθηκαν ότι θα έκλαιγε και θα ούρλιαζε στην προσευχή. Χαμογέλασα στο παιδί, του έδωσα τον μεγάλο μεταλλικό Σταυρό, έπαιξα μαζί του.
Απίστευτο, αλλά κάθισε πολύ καλά και διάβασα τις προσευχές του. Έδωσα ένα φιλί στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Του είπα: άνθρωπε, τι θέλεις να κάνεις όταν μεγαλώσεις;
Η μαμά είπε ότι δεν μιλάει. Αλλά το παιδί μίλησε:
Ιερέας, είπα, και το παιδί χαμογέλασε και έγνεψε καταφατικά.
Λοιπόν, ο Peo θα μιλήσει αφού δεν θα βλεπόμαστε.
Πατέρας, έχει αυτισμό, οι γιατροί είπαν ότι δεν θα μιλήσει.
Δεν έχεις μιλήσει με τον κατάλληλο γιατρό. Από τώρα. Με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Η μάνα με δακρυσμένα μάτια έγνεψε καταφατικά. Τους έδωσα λάδι από το κερί του Αγίου Ιωάννη. Έφυγαν χαρούμενοι.
Την επόμενη μέρα -σύμφωνα με τη μαρτυρία της μητέρας- το παιδί άρχισε να μιλάει λέξη μετά λέξη. Ολο και περισσότερο. Μετά σύντομες προτάσεις. Οι γονείς ήταν στον ένατο ουρανό.
Έγραψαν για να ευχαριστήσουν τον Άγιο Ιωάννη και να μου ζητήσουν να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε μαζί. Το παιδί μιλάει, αλλά εξακολουθεί να έχει την αδεξιότητα από το παρελθόν.
Ευχαριστώ Άγιε Γιάννη! Είσαι χαριτωμένος.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου