Ήταν ένα απόγευμα, του έτους 2023, κατά την πέμπτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προς το τέλο της εβδομάδας, Πέμπτη απόγευμα. Αφού έβαλα τα μωρά στο κρεβάτι, ο σύζυγος αρχίζει να παραπονιέται για έναν πόνο σχεδόν ασυνήθιστο, κάπου στην πλάτη της. Όλο και περισσότερο, ο πόνος γινόταν αισθητός και το «μαχαίρι» δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να υποχωρήσει, άρχιζε ακόμα να εκτείνεται προς την κοιλιά.
Μετά πέρασε μια σκέψη μέσα μου ότι δεν υπήρχε μαχαίρι από κολλημένο μυ, αλλά ότι όλος ο πόνος προερχόταν από τα νεφρά. Λοιπόν, καλά... τι να κάνουμε το βράδυ στις 9 το βράδυ; Σε πρώτη φάση λέω στη γυναίκα μου: «Πάρτε τις πρώτες βοήθειες, τη φωτογραφία του Σεβάσμιου Γερόντιου του διά Χριστόν Σαλό και βάλτε την στην περιοχή των νεφρών!». Πριν από 10 χρόνια αντιμετώπισα παρόμοιο πρόβλημα, φτάνοντας στο νοσοκομείο, όπου συνθλίβεται η πέτρα στο δρόμο. Αργότερα, η σύζυγός μου ομολόγησε δημόσια, στην ομάδα του Σεβάσμιου Gherontie στο Facebook, ότι όταν της είπα να δημοσιεύσει τη φωτογραφία, ήταν λίγο δύσπιστη και σκέφτηκε ότι τι θα μπορούσε να κάνει μια φωτογραφία, ότι οι πέτρες απλά δεν εξαφανίζονται έτσι, με ένα προς δύο…
Του ετοίμασα ένα φλιτζάνι χλιαρό νερό με πικρό αλάτι για να διαστέλλονται λίγο τα κανάλια, αν υπήρχαν βότσαλα στο δρόμο προς τα κάτω, και μια πιτσιλιά ζεστού νερού στην περιοχή των νεφρών. Και «Α!», και «Ουάου!», και «Πονάει, δεν μπορώ άλλο!». Αφού δεν ήταν πια αστείο, είπα: «Ας καλέσουμε το ασθενοφόρο!». Στο τέλος κάλεσα ταξί και πήγε μόνη της στο νοσοκομείο (συνοδευόμενη αφανής, νομίζω, από τον αιδεσιμότατο Gherontie), ενώ εγώ έμεινα σπίτι με τα μωρά.
Πέρασε τη μισή νύχτα στην κλινική, κάνοντας έρευνες. Μια αξονική τομογραφία αποκάλυψε μια μάλλον «ισχυρή» πέτρα, περίπου στα μισά του δρόμου προς την ουροδόχο κύστη, και δύο ακόμη μικρές, που εξακολουθούσαν να κάθονται ήσυχα στο νεφρό. Αργά το ίδιο βράδυ τον άφησαν να πάει σπίτι, με σύσταση στον οικογενειακό γιατρό να του συνταγογραφήσει ένα κάρο με φάρμακα, κρίνοντας περιττή τη νοσηλεία. Ο οικογενειακός γιατρός βρισκόταν σε ιατρική άδεια και έπρεπε να έρθει στο ιατρείο τη Δευτέρα. Το Σαββατοκύριακο λοιπόν επρόκειτο να περάσει με τσάι και υπομονή, αλλά δόξα τω Θεώ οι πόνοι ήταν υποφερτός, σχετικά ήπιοι. Ο ευσεβής Gherontie έκανε τη δουλειά του όπως ξέρει.
Δευτέρα πρωί, αφού άφησε τα μωρά στο νηπιαγωγείο, τρέχει στο γραφείο για το καρότσι με τα φάρμακα! Ο γιατρός διάβασε τη σύσταση από το νοσοκομείο και έκανε γρήγορα έναν υπέρηχο για να δει πού είχε φτάσει η πέτρα από το κανάλι. Όμως η έκπληξη ήταν μεγάλη για εκείνη, ως γιατρό, αλλά συνηθισμένη για το έργο τοθ ευσεβή «Δεν βλέπω πέτρες, ούτε στο κανάλι, ούτε στα νεφρά, αλλά μόνο λίγη άμμο!». «Μέγας, Κύριε, εν αγίων Σου και εν αγίων αναπαύεσαι!». Ούτε πέτρα, ούτε πόνος από τότε. Το πιθανότερο είναι ότι στο μεταξύ είχαν αφαιρεθεί ανώδυνα…
Mihai Kast,
Νυρεμβέργη, Γερμανία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου