«Ἕνας εὐλαβής ἱερέας πληροφορήθηκε την
ἐχθρότητα δύο ἀδελφῶν. Ἡ μητέρα τους πέθανε και οὔτε στήν κηδεία της βρέθηκαν μαζί. Μία μέρα ὁ ιερέας κάλεσε στο κοιμητήριο καί τίς δύο αδελφές,
γιά νά διαβάσουν Τρισάγιο στον τάφο τῆς μητέρας
τους. Ἡ μία δέν γνώριζε γιά τήν ἐπίσκεψι τῆς ἄλλης.
Ὅμως, χωρίς νά τό ἀντιληφθοῦν, βρέθηκαν καί οἱ δύο μέσα στό περίβολο τοῦ κοιμητηριου. Ὁ ἱερέας ἔκανε
τό Τρισάγιο καί στό τέλος ζήτησε τήν ἀμοιβή του.
—Παιδιά μου, εἶπε, δική μου ἀμοιβή εἶναι νά συμφιλιωθῆτε ἐδῶ πάνω στο μνῆμα τῆς μάνας πού σᾶς γέννησε. Αὐτό εἶναι τό καλύτερο μνημόσυνο τό ὁποῖο μπορεῖτε νά κάνετε.
Οἱ δύο ἀδελφές συγκινημένες ἀπ' τά λόγια τοῦ ἱερέα, ἔδωσαν τά χέρια, ἔθαψαν στο μνῆμα τό μίσος
καί ἀνέστησαν στις καρδιές τους τήν πεθαμένη ἀγάπη.
Ἀλήθεια, πόσα μπορεῖ νά κάνη ἕνας καλός ἱερέας...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου