«Θυμᾶμαι ἕνα ἀρκετά δραματικό περιστατικό το οποίο έζησα μία μέρα. Μαζί μέ ἕνα ἀδελφό
τῆς Μονῆς μας είχαμε προσκληθῆ να γευματίσουμε
σε μία οικογένεια πού ἀγαποῦσε τό Μοναστήρι μας,
ἡ ὁποία όμως, δεν ζοῦσε θερμή χριστιανική ζωή. Τό
ζευγάρι αὐτό, καθώς επισκεπτόταν τό Μοναστήρι
μας κάτι εἶχε καταλάβει, γι' αυτό καί μᾶς παρακάλε
σε νὰ πᾶμε σπίτι τους και να μιλήσουμε. Εἶχαν και
μία κόρη γύρω στα 17, πού ήταν κι αυτή παροῦσα.
Στη διάρκεια τοῦ φαγητοῦ μιλήσαμε γιά τή μοναστική μας ζωή καί γιά τήν ἔννοια τῆς χριστιανικῆς ζωῆς·
ξαφνικά, το κορίτσι ξέσπασε σε λυγμούς, παραπονέθηκε ὅτι ἦταν τρομερά, δραματικά, δυστυχισμένη.
-Τί σοῦ συμβαίνει; Τί ἔχεις;, τή ρώτησε ἀνήσυχος ο πατέρας της.
- Είναι τρομερό. Είμαι πολύ δυστυχισμένη, εἶπε
πάλι ή κοπέλα.
Οι γονείς της προσπάθησαν νά τήν παρηγορήσουν.
Μά τί σοῦ λείπει; Σοῦ τά ἔχουμε δώσει ὅλα ὅ,τι
θὰ μποροῦσες νὰ ἐπιθυμήσης, σοῦ τό ἔχουμε προσφέρει. Ποτέ δεν σου έλειψε τίποτε. Σοῦ δίνουμε τη δυνατότητα να κάνης καλές σπουδές, καί τό κάνεις μέ ἐπιτυχία σε περιμένει μια καριέρα πού θά σε εὐχαριστήση.
Ἀλλὰ τὸ κορίτσι ἔκλαιγε ἀκόμη περισσότερο και
-Ναί μοῦ τὰ ἔχετε δώσει όλα, ἀλλὰ δὲν μοῦ δώσατε τὸ σπουδαιότερο: η ζωή μου δὲν ἔχει κανένα
νόημα.
Βιβλιογραφία ΠΑΤΗΡ DESELLIE ΠΛΑΚΊΔΑ.ΠΑΣΧΑ ΤΌ ΑΙΏΝΙΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου