"Στο μικρό κελί στη Zarcă, μόνος μου, γονατίζω και κάνω τον απολογισμό. Μπήκα στη φυλακή των τυφλών (με αόριστες λάμψεις φωτός, αλλά όχι στην πραγματικότητα, αλλά εσωτερικές, αυτογενείς λάμψεις του σκότους, που χώρισαν το σκοτάδι χωρίς να το διαλύσουν) και έφυγα με τα μάτια ανοιχτά, μπήκα άρρωστος, βγήκα ευτυχισμένος ο ήλιος και η ζωή μου ηρωισμός βγαίνω συμφιλιωμένος: με αυτούς που αδίκησα, με τους φίλους μου και με τον εαυτό μου.
Κάθομαι λοιπόν στα γόνατα και ευχαριστώ τον Χριστό Θεό και υπόσχομαι να κάνω ό,τι μπορώ για να συμπεριφέρομαι από εδώ και στο εξής σαν ψύχραιμος κύριος μπροστά σε όλες τις αντιξοότητες, τα εμπόδια, τις αναποδιές. Μόνο χαρούμενος, πάντα ευγνώμων για κάθε χαρά, κάθε ευγενική λέξη που δεν θα είναι κατάρα και θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να διαπράξω κατάφωρες αμαρτίες στον Παράδεισο».
(Nicolae Steinhardt, Jurnalul fericirii, Εκδοτικός Οίκος Rohia Monastery, Rohia, 2005, σελ. 316)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου