«Ἡ Φλόγα ποὺ Δὲν Καίει»
τού Άρχιμ. Βαρλαάμ Μετεωρίτου
Στὸ ὅρος Χωρήβ, ἐκεῖ ὅπου ἡ πέτρα ἔγινε φῶς καὶ ὁ θόρυβος τῆς ἐρήμου σίγησε, ὁ Θεὸς μίλησε. Μέσα ἀπὸ τὴ φλεγόμενη βάτο, τὴ φωτιὰ ποὺ δὲν καίει, τὴ φλόγα ποὺ δὲν ἀφανίζει, ἀποκαλύφθηκε ἡ αἰώνια φωνὴ ποὺ καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ σταθεῖ ἐνώπιόν Του. Ὁ Μωυσῆς, μὲ τὴν ψυχὴ γυμνὴ ἀπὸ κάθε ἐγωισμό, ἔλαβε τὶς Δέκα Ἐντολές· ὄχι ὡς νόμους σκληρούς, ἀλλὰ ὡς δρόμους ἐλευθερίας. Στὴν πέτρα χαράχτηκε τὸ θεμέλιο: ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ μέτρο ὅλων.
Αἰῶνες μετά, στὴν ἴδια ἄνυδρη γῆ, ἀσκητὲς καὶ μοναχοὶ ὕψωσαν τὶς σκηνές τους ἀνάμεσα στὶς πέτρες καὶ στὰ ἀσφοδέλια. Τὸ ἅγιο χῶμα τοῦ Σινᾶ ποτίστηκε ἀπὸ δάκρυα μετανοίας, ἀπὸ προσευχὲς ποὺ ἀνέβαιναν σὰν λεπτὸ θυμίαμα στὸν οὐρανό. Κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο ἥλιο ποὺ ἔβλεπε ὁ Μωυσῆς, ἐκεῖνοι ἔμαθαν τὴν τέχνη τῆς σιωπῆς, τὴ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν μιλᾶ μὲ λέξεις.
Στὴν ἁπλότητα τῆς ἐρήμου, ὁ ἄνθρωπος θυμᾶται ποιός εἶναι. Ἐκεῖ, οἱ ἐντολὲς δὲν εἶναι βάρος, ἀλλὰ ἀνάσα· δὲν εἶναι φόβος, ἀλλὰ φῶς. Κάθε «οὐ» ποὺ εἰπώθηκε στὸ Σινᾶ δὲν περιορίζει, ἀλλὰ λυτρώνει· κάθε ἄρνησή του εἶναι πρόσκληση σὲ μιὰ βαθύτερη κατάφαση ζωῆς.
Καὶ ἔτσι, στὸ βάθος τῆς ψυχῆς, ἂν ἀκουμπήσεις λίγο σιωπή, θὰ ἀκούσεις ξανὰ ἐκείνη τὴ φωνὴ ἀπὸ τὴ βάτο: «Ἐγώ εἰμι». Ἡ ἴδια φλόγα καίει ἀκόμη, ὄχι στὶς ἐρήμους τοῦ Σινᾶ, ἀλλὰ μέσα μας. Καίει γιὰ νὰ καθαρίσει, ὄχι νὰ καταστρέψει· νὰ φωτίσει, ὄχι νὰ φοβίσει.
Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ δὲν γράφτηκαν σὲ πέτρα μόνο, γράφτηκαν γιὰ νὰ χαραχτοῦν στὶς καρδιές. Καὶ ἐκεῖ, μόνο ἐκεῖ, γίνονται ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου