ΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΙΝΗ (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1982)

ΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΙΝΗ 

(ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1982)

Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Γέροντα, ὁ Δημήτριος, ποτὲ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποδεχθή το γεγονὸς ὅτι ὁ ἀδελφός του ἄφησε τὴν οἰκογένειά του καὶ ἔγινε μοναχός. Δεν κατανοοῦσε τὸν σκοπὸ τοῦ Μοναχισμοῦ. Μερικὲς φορὲς τὸν ἐπισκέφθηκε και προσπάθησε νὰ τὸν πείση νὰ ἐπιστρέψη, λέγοντάς του ὅτι τὸν εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ Γέροντας τοῦ φερόταν μὲ καλωσύνη καὶ τοῦ παρουσίαζε μὲ ἁπτὰ παραδείγματα τὴν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων.

Το 1982 τὸν εἶχε ἐπισκεφθῆ πάλι καὶ ἤμουν παρὼν σὲ ὅσα ἐλέχθησαν μεταξύ τους. Ὁ Δημήτριος ἄρχισε νὰ διηγῆται κάποια περίεργα γεγονότα που συνέβαιναν στὸ γειτονικό χωριό, τὸ Μπαμπίνη. Στα χωριά τους καὶ γενικὰ σὲ ὅλη τὴν περιοχὴ εἶχαν τὴν φρικτὴ συνήθεια τῆς βλασφημίας. Μὲ τὴν παραμικρὴ ἀφορμὴ ἄνοιγαν τὸ στόμα τους, τὸ πλασμένο νὰ ὑμνολογῇ τὸν Θεὸ καὶ νὰ μιλᾶ μὲ ἀγάπη καὶ καλωσύνη, καὶ ξεστόμιζαν φοβερές βλασφημίες ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀνθρώπων, τῶν ζώων καὶ ὅλης τῆς δημιουργίας. Δὲν ἐσέβοντο οὔτε ἱερὸ οὔτε ὅσιο.

-Δὲν θυμᾶσαι, Δημήτριε, τὸν βοσκὸ ἀπὸ τὸ χωριό, ποὺ βλασφημοῦσε; Μέσα στὸ χωριὸ τοῦ φταίγανε ὅλοι καὶ ἔξω στὸ βουνό, ὅταν ἔβοσκε τὰ πράματα, βλασφημοῦσε τὰ καημένα τὰ ζωντανά. Δὲν δεχόταν ὁ ἔρμος μπὶτ παρατήρησι

Κάποιες φορὲς τὸν παρακάλεσα καὶ ἐκεῖνος μοῦ ἔλεγε: «Κάνε τὴ δουλειά σου».

Ὅταν τὸν ἀκούγαμε, φόβος καὶ τρόμος μᾶς ἔπιανε.

Ἕνα μεσημέρι εἶχε καθήσει αὐτὸς ὁ βλάσφημος καὶ καταφρονητής κάτω ἀπὸ ἕνα μεγάλο πουρνάρι, γιὰ νὰ ἀποφύγη τὸν καυτερὸ ἥλιο, καὶ γύρω του τὰ γίδια καὶ ἀπὸ ἀπέναντι τὸν ἄκουγαν ποὺ μουρμούριζε. Ξαφνικὰ ἀκούγεται κρότος.

Κεραυνὸς ἔλαμψε, ἔπεσε πάνω στὴν τεράστια βελανιδιά, ἀνάβει φωτιὰ καὶ σκοτώνει τὸν τσοπάνη καὶ καίγονται ὅλα τὰ ζωντανά. Δὲν ἔμεινε τίποτε, κάρβουνα καὶ στάχτη.

Ὅταν τὸ ἔμαθαν στὸ χωριό, φόβος καὶ τρόμος κυριάρχησε στὰ σπίτια καὶ στὰ καφενεῖα ἦταν τὸ θέμα ποὺ ὅλοι συζητοῦσαν. Ήταν μήνυμα γιὰ ὅλο τὸ χωριὸ100 .

Ἐννοεῖ τὰ ζῶα, τὰ αἰγοπρόβατα.καὶ τὴν περιοχή. Χωρίς σύννεφα καὶ μὲ ἥλιο, καταμεσήμερο, κεραυνός,

Αὐτὸ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκα τὰ γίδια. Ἀμέσως θυμήθηκα τον 90ο Ψαλμό, ποὺ τὸν λέμε τὸ μεσημέρι, στὴν ἕκτη Ὥρα. Ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς ἔχει τὸ ἑλληνικὸ σύμβολο κόππα( 4 ), ποὺ ἔχει τὸ σχῆμα κεραυνοῦ. Γι' αὐτὸ λέγει νὰ μᾶς φυλάη ὁ Κύριος «ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινού».

Μόλις τελείωσε ὁ Γέροντας, ὁ Δημήτριος ἄρχισε νὰ μᾶς διηγῆται γιὰ ἕναν νεαρό, τὸν Στάθη, ποὺ εἶχε δαιμόνιο καὶ προκαλοῦσε τέτοια φαινόμενα, ποὺ εἶχαν φοβίσει τόσο τους κατοίκους τοῦ χωριοῦ Μπαμπίνη ὅσο καὶ τῶν γειτονικῶν χωριῶν. Ἀπέφευγαν νὰ περνοῦν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τοὺς εἶχε κυριεύσει ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος.

Ο τότε πρωτοσύγκελος Ἀρχιμανδρίτης Κοσμᾶς (ὁ μετέπειτα αλήστου μνήμης Μητροπολίτης Αιτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας, ὁ ὁποῖος ἐτίμησε μὲ τὴν ἁγία ζωή του τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου του, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ)ια κάλεσε τὸν Γέροντα Πορφύριο μαζὶ μὲ τοὺς συγγενεῖς νὰ πάη στὸ χωριὸ Μπαμπίνη, διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πνευματικὸ πρόβλημα ὑπῆρχε πιὰ θέμα επιβίωσης τοῦ χωριοῦ.

Μαζί με τον π. Κοσμά και τον Άγιο Πορφύριο πήγε και ὁ μακαριστός Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης, ἔφημεριος τῆς Ἁγίας Παρασκευής Μαλακάσας Αττικής, ἐκ τῶν στενωτέρων πνευματικών τέκνων τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, ὁ ὁποῖος στο βιβλίο του «Τὸ θαῦμα τῆς πίστεως, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: Ομαδικά φαινόμενα δαιμονισμού ἐμφανίσθηκαν καὶ στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας του 1980 στο Ξηρόμερο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, στο χωριό Μπαμπίνη,

Ἐνῶ στὴν Κεραμιὰ αἰτία ήταν ἡ ἱεροσυλία, ἐδῶ ἡ βλασφημία. «Στο χωριό μας βλασφημοῦν ἀνηλεώς», ὡμολόγησε κάποιος Μπαμπινιώτης. Ἐπίκεντρο τῶν φαινομένων ἦταν μία οικογένεια του χωριοῦ καὶ εἰδικώτερα ἕνα μέλος της, ο Στάθης, ψηλόλιγνο αγόρι 13 ἐτῶν. Τὸ παιδι εἶχε καταπιεσθῆ πολὺ καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν γιαγιά του, βρέθηκε σ' ένα ψυχικό ξεχαρβάλωμα, ὁπότε βρῆκε τὴν κατάλληλη περίστασι νὰ τὸ κυριεύση πονηρό πνεῦμα καὶ μάλιστα ἀπὸ τὰ ἰσχυρά. Ποῦ νὰ τολμήση νὰ πλησιάση κανεὶς στὸ σπίτι ποὺ ἔμενε ὁ Στάθης! Διέτρεχε κίνδυνο ἡ ζωή του. Ἀλλὰ καὶ σ' ὅλο τὸ χωριὸ ξεχύθηκε τὸ κακό. Οι χωρικοὶ ξεφώνιζαν: «Χαθήκαμε! Το χωριό μας στοίχειωσε!»

Νὰ ἕνας θλιβερὸς κατάλογος ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ μάστιγα: Ἔδεναν κάπου τὰ

ἄλογά τους, τὰ ζῶα τους, καὶ παραδόξως τὰ ἔβρισκαν λυμένα. Πήγαιναν στην ἀποθήκη κι ἔβλεπαν ἀνοιγμένη τὴν κάνουλα τοῦ κρασιοῦ ἢ τοῦ λαδιού. Φύσαγε σφοδρὸς ἄνεμος κι ἔπαιρνε στέγες σπιτιών. Ξεσπούσε φοβερή καταιγίδα καὶ κατέστρεφε τὴν καπνοκαλλιέργεια.

Κοιμόνταν, κι όταν ξυπνοῦσαν ἐνοιωθαν ἐπάνω στὸ κεφάλι τους αλάτι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι του Στάθη μπορούσε νὰ δὴ μία σαγιονάρα νὰ ἀπογειώνεται ἡ μια εικόνα νὰ τοῦ ἔρχεται στο κεφάλι ἢ νὰ πέφτουν δίπλα του στρογγυλεμένες πέτρες σὰν τῶν ποταμῶν ποὺ ἔδειχναν ότι ξεκόλλησαν ἀπὸ τὸν τοίχο!

Παρακολουθήστε τώρα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ἐπιστολὴ τῶν Μπαμπινιωτών πρὸς τοὺς ἁρμοδίους τῆς πολιτείας:

«Κοντὰ στὴν ἀφάνταστη δυστυχία μας λόγῳ τῆς τελευταίας καταιγίδας, προστέθηκε τελευταῖα καὶ ὁ τρόμος. Το χωριό μας στοίχειωσε. Παρουσιάζονται φαντάσματα ποὺ πετάνε πέτρες καὶ εἰκονίσματα. Τὰ ἔχουμε χαμένα κυριολεκτικά.

Δεν ξέρουμε τί νὰ πρωτοπουμε: Γιὰ τὴ φτώχεια μας, γιὰ τὸ στοιχεῖο ἢ για την πλήρη ἐγκατάλειψί μας ἀπὸ τὸ Κράτος; ... Πεντακόσιοι ἄνθρωποι ζοῦμε μὲ τὸν τρόμο.

Η καταιγίδα δὲν ἄφησε τίποτε ὄρθιο. Οἱ στέγες τῶν σπιτιών ἔφυγαν ὁλόκληρες

σχεδόν. Ὁ καπνός, τὸ μόνο μας ἔσοδο, ἔχει καταστραφῆ ἀπ' τὴ βροχή... (Καὶ ἡ ὑπογραφή) Ἐπιτροπὴ Δυστυχισμένων Κατοίκων Κοινότητος Μπαμπίνης – Ξηρομέρου

– Αἰτωλοακαρνανίας»

(Μεσημβινή 1.11.82).

Μὲ τὸ θέμα αὐτὸ εἶχε ἀσχοληθῆ κατ' ἐπανάληψι καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Τηλεόρασις

στὴν ἐκπομπὴ «Ρεπόρτερς».

Τελικὰ τὸ κακὸ ἔληξε ὅταν ἡλικιωμένος Ἱερομόναχος ποὺ ἀσκητεύει σε πε

ριοχὴ τῆς Ἀττικῆς ἐπῆγε στὴν Μπαμπίνη τὸν Ὀκτώβριο του 1983, παραμονὴ τοῦ

Αγίου Δημητρίου, βρῆκε τὸν Στάθη στὴν αὐλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν σταύρωσε, τὸν

διάβασε, τοῦ ἔδωσε τις κατάλληλες νουθεσίες καὶ τὸν ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴν δαιμονική κατοχή. Άξιο ὑπογραμμίσεως εἶναι ὅτι ἐνῶ ὁ Στάθης εἶχε γονατίσει καὶ ὁ

Γέροντας κρατοῦσε ἐπάνω στὸ κεφάλι του τὸν σταυρό, μία ἰσχυρὴ δύναμις ἀπει·λλοῦσε νὰ τινάξη τὸν σταυρὸ μακρυὰ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἱερομονάχου,

Οἱ γονεῖς του, στοὺς ὁποίους ἔδωσε ὁ Γέροντας τὶς συμβουλὲς ποὺ ἔπρεπε, δὲν

ἤξεραν πῶς νὰ τὸν εὐχαριστήσουν, πῶς νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη

τους. Ἤθελαν νὰ τοῦ προσφέρουν πολλὰ δῶρα, ὅπως λ.χ. ἐκλεκτὸ τυρὶ ἀπὸ τὸ μαντρί τους, ἀλλὰ ἐκεῖνος τὸ μόνο που δέχθηκε ήταν λίγο χωριάτικο ψωμί. (Αρχιμ.

Δανιήλ Γούβαλη, Τὸ θαῦμα τῆς πίστεως, Ἀθῆναι 1985, σελ. 131 - 133)

Ὁ π. Δανιήλ Γούβαλης, ο οποίος μᾶς ἄφησε ὡραιότατα κείμεναγιὰ τὰ Καυσοκαλύβια καὶ ἀπὸ ὅλο

τὸ Περιβόλι της Παναγίας, στις

«Αγιορείτικες Μορφές» εκδόσεις

1. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού. Ήταν επίσης ὁ πρῶτος Ἱερομόναχος που

ἀμέσως μετὰ τὴν κοίμησι καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, παρα

τὶς ἀντίξοες καιρικές συνθήκες, ἦλθε στα Καυσοκαλύβια, γιὰ νὰ

προσκυνήση τον τάφο τοῦ Γέροντός του καὶ νὰ τελέση τρισάγιο.

Τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ ἐπέστρεψε τον συνήντησα στὸν ἀρσανᾶ τῶν Καυσοκαλυβίων, ἐνῶ περίμενε μέσα

στην κακοκαιρία τὸ καραβάκι. Μου εἶπε: «Ἤθελα νὰ σὲ συναντήσω να

μιλήσουμε, ἀλλὰ δὲν πρόλαβα.

Πρέπει οπωσδήποτε νὰ ἐπιστρέψω

στις πνευματικές υποχρεώσεις μου. Είστε τυχεροί, διότι τώρα έχετε έναν μεγάλο

προστάτη στη Σκήτη σας, μαζὶ μὲ τόσους ἁγίους πατέρες, τοὺς ὁποίους ἀγαπουσαν. Φτωχύναμε ἐμεῖς, πλουτίσατε ἐσεῖς».

Βιβλιογραφία. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΌΥ ΜΑΞΊΜΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΟΥ. ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΗΣ. ΙΕΡΌ ΚΕΛΛΊΟΝ ΑΓΊΟΥ ΑΝΤΩΝΊΟΥ ΤΟΎ ΜΕΓΆΛΟΥ ΚΡΎΑ ΝΕΡΆ ΑΘΏΣ.