Μια μέρα ρώτησα τον πατέρα Γαβριήλ:
«Πάτερ, προσεύχεσαι για την κυβέρνηση. Αλλά αν, ας πούμε, δεν μου αρέσει ο πρόεδρος, η προσευχή μου δεν είναι ειλικρινής, έτσι δεν είναι;»
Χαμογέλασε:
– Ποιος είναι ο πιο μικρόσωμος και αγαπημένος στο σπίτι σας;
Απάντησα:
- Ο γιος μου ο Νικολάι.
- Προσεύχεσαι για τον Νικόλαό σου;
– Ναι.
- Και εκτός από τον Νικολάι, ποιον άλλον έχεις αγαπημένο στο σπίτι;
- Γονείς.
– Προσεύχεστε κι εσείς γι’ αυτούς;
– Ναι.
– Πιθανότατα έχετε γείτονες που ζουν γύρω σας; Και προσευχόμαστε στον Θεό γι' αυτούς;
– Ναι.
"Υπάρχουν άνθρωποι στην πόλη, καλοί και κακοί; Σίγουρα θα έπρεπε να ζητήσουμε από τους κακούς να γίνουν καλοί;"
«Ναι», απαντώ.
«Δεν ντρέπεσαι;! Προσεύχεσαι για όλη τη χώρα, κι όμως δεν προσεύχεσαι μόνο για έναν πρόεδρο;! Μια προσευχή σαν κι αυτή θα είναι πάντα ειλικρινής: «Είθε ο Θεός να γεμίσει την καρδιά του με καλοσύνη και το κεφάλι του με σοφία». Προσεύχεσαι έτσι και ο πρόεδρός σου θα είναι σοφός και ευγενικός. Άλλωστε, πάντα θέλεις η Βασίλισσα Ταμάρα να είναι ηγεμόνάς σου και ο Άγιος Νικόλαος να είναι ο ιερέας σου. Όχι, δεν είμαστε πουλιά, είμαστε ένα κλουβί! Προσεύχεσαι ειλικρινά στον Θεό και Εκείνος θα σου χαρίσει όλα τα καλύτερα!»
Από τα απομνημονεύματα του Ζουράμπ Βαράζι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου