Κανείς μας δεν μπορεί να καταλάβει την ψυχική οδύνη και τον πόνο που υπέφερε όταν τραγουδούσε ή χόρευε επίτηδες. Μερικές φορές, παίζοντας τον ανόητο, μου τραγουδούσε:
«Σε λυπάμαι, σε λυπάμαι, αγόρι μου, τζαν, τζαν, αγόρι μου», τραγουδούσε ένα παλιό τραγούδι του δρόμου.
Όταν μου το τραγουδούσε αυτό, πάντα μετάνιωνα και έκλαιγα. Πόσο επιδέξια κρυβόταν. Και γενικά, έκλαιγα πολύ. Στην αρχή κιόλας, όταν οι μοναχές δεν με γνώριζαν ακόμα, έλεγαν: «Εκείνο το κορίτσι εκεί πέρα που κλαίει συνέχεια».
Από τα απομνημονεύματα του Κετεβάν Μπεκάουρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου