Κάποτε έγραψα κάτι σαν προσευχή, ένα είδος δοξολογίας στον Κύριο.

 

Κάποτε έγραψα κάτι σαν προσευχή, ένα είδος δοξολογίας στον Κύριο.

 Μερικές φορές η μούσα έρχεται σε μένα, και μόνο μία φορά έγραψα κάτι με θρησκευτικό θέμα. Έγραψα αυτό το κομμάτι, το διάβασα και αποφάσισα ότι βγήκε καλό. Μου άρεσε. Τότε σκέφτηκα: για να αποφύγω τυχόν λάθη, τι θα γινόταν αν παραβίαζα κάποιους κανόνες ή έκανα κάποιο δογματικό λάθος, θα πάω στον πατέρα Γαβριήλ, θα του ζητήσω να το διαβάσει και θα μου πει τη γνώμη του. Νόμιζα ότι ήμουν έτοιμος για όλα: θα πει αυτό, θα πει αυτό, θα πει εκείνο, θα κάνει αυτό, ακόμα κι αν με χτυπήσει στο κεφάλι με μια τσαγιέρα - είμαι έτοιμος για όλα.

 

Ήρθα και είπα: «Έχω γράψει κάτι εδώ, πατέρα Γαβριήλ, σε παρακαλώ διάβασέ το για να μην υπάρχουν λάθη». Είπε: «Διάβασέ το δυνατά μόνος σου». Το διάβασα. Ο πατέρας Γαβριήλ άκουσε, και όταν τελείωσα την ανάγνωση, είπε: «Λοιπόν, διάβασέ το ξανά». Νόμιζα ότι μάλλον του άρεσε: μου ζητούσε να το διαβάσω για δεύτερη φορά. Το διάβασα για δεύτερη φορά και μου είπε ήσυχα: «Υπάρχουν σπίρτα εκεί πέρα, άναψε αυτό το χαρτί», δηλαδή το φύλλο χαρτιού όπου είναι γραμμένο το έργο μου. Ήμουν προετοιμασμένος για όλα, αλλά όχι για αυτό. «Άναψέ το», είπε. Πήρα ένα σπίρτο, άναψα το χαρτί και το κράτησα στο χέρι μου. Η φωτιά έφτανε ήδη στα δάχτυλά μου. «Πάτερ Γαβριήλ, τι να κάνω με το χαρτί;» είπα. Και είπε: «Πέτα το κάτω», και υπήρχε ένα χαρτόνι στο πάτωμα. Είπα: «Θα γίνει φωτιά». Και ξαφνικά με κοίταξε έτσι... Μερικές φορές το κοίταζε διαφορετικά, με όλη του τη δύναμη: «Θα δεις τη φωτιά όταν ανάψεις τον Ζβιάντ». Δηλαδή, όταν βάζεις φωτιά στο εγώ σου.

 

Από τα απομνημονεύματα του Ζβιάντ Ονιάνι για τον αγιο Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε)