Σήμερα που’ ναι και της Αγίας Αικατερίνας
πήγαμε να ανάψουμε το καντηλάκι,
να προσφέρουμε λίγο θυμίαμα
και δυο δράμια προσευχής
με τα μικρά στην προγιαγιά τους
(και τον προπαππού τους φυσικά).....
Καθώς τους κοιτούσα
στην κοινή τους φωτογραφία
αισθάνθηκα κάτι τόσο θλιβερό....
Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν
(με σπουδές, συζυγία, ιεροσύνη, παιδιά)
ξεθωριάσαν την ζωντάνια
κάποιων παιδικών μου αναμνήσεων
(από έγχρωμες σε ασπρόμαυρες)....
Κάποιες μάλιστα αναμνήσεις λείπουν,
θαρρείς πως κάποιος έκλεψε
κάποια κομμάτια απ’ το παζλ της ζωής μου....
Πόσο ζηλεύω τους ανθρώπους του Θεού
που στην κατάσταση της αγιότητας
στην οποία κολυμπούν
παρελθόν, παρόν, μέλλον
δεν έχουν ‘’διαχωριστικές πόρτες’’....
Στην αγκάλη της Χάριτος του Θεού
παρελθόν, παρόν, μέλλον...ένα...αιωνιότητα...
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου