ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΨΑΛΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Θαυμαστές εμπειρίες ψάλτου

26Ίανονάριος 2012

Κάποιος μάς έστειλε τήν παρακάτω έπιστολή:

«Τον Ιανουάριο τού 2011 υποβλήθηκα σε άμυγδαλοεκτομή, διότι έκινδύνευα άπό ύψηλό πυρετό. Σε διάστημα 7 μηνών μου χορήγησαν πάνω από είκοσι άντιβιώσεις. Τό ξημέρωμα πού θά γινόταν ή εγχείρηση μ’ έπιασε ισχυρός, μή παραγωγικός βήχας. Τήν ώρα πού μέ οδηγούσαν στο χειρουργείο θυμήθηκα τον άγιο Γέροντα καί τον παρακάλεσα. Εκείνη τήν στιγμή αυτόματα ό βήχας σταμάτησε καί δέν μέ ξαναενόχλησε.

Πριν τό χειρουργείο μέ προβλημάτιζε τό θέμα έάν μετά τήν έπέμβαση θά μπορούσα νά συνεχίσω να ψάλλω όπως καί πρώτα. Ό χειρουργός μου έξήγησε ότι θά έκανε μεγάλες τομές λόγω τών πολλών συμφύσεων καί λογικό ήταν ή άλλαγή τής χροιάς τής φωνής. Το άνέφερα στην προσευχή μου στον άγιο.'Όταν συνήλθα από την νάρκωση διέκρινα από πάνω μου τόν γιατρό νά μου λέει: “Τί νά σοϋ πώ!Ένώ ήταν κολλημένες σκι γύρω τοιχώματα, βγήκαν, ρέ παιδί μου, τόσο εύκολα σάν νά τις ξεκόλλησε ένα χέρι!”

Μόλις πέρασε ένας μήνας έπέστρεψα στό άναλόγιό μου, διότι ό Λαμπαδάριος (άριστερός ψάλτης) τού ναού βρισκόταν στό νοσοκομείο από άτύχημα. Οι μετεγχειρητικοί πόνοι είχαν κάπως ελαττωθεί. Θά έψαλλα με τήν βοήθεια τών μικροφώνων.Ήταν Κυριακή του Άσώτου.Έρχεται ό Ιερατικός προϊστάμενος καί μου λέει οτι ή ΔΕΗ θά διακόψει τήν ήλεκτροδότηση στήν μισή Θεσσαλονίκη. Μέσα στό σχέδιο καί ό ναός. Άρα δέν θα λειτουργούσαν τά μικρόφωνα. Γύρω στις 7:30 από το γραφείο τού ναού τηλεφωνήσαμε στον διευθυντή της ΔΕΗ, γιά νά διακόψουν άργότερα. Μάς τό απέκλεισε λόγω επικίνδυνης βλάβης. Μάλιστα μάς είπε ότι ή διακοπή είναι προγραμματισμένη αυτόματα.

Αμέσως “ενόχλησα” τόν άγιο. Ντράπηκα βέβαια.

Είπα “Άγιε Γέροντα, κράτα άνοιχτά τά μικρόφωνα, σε παρακαλώ, μέχρι τό δοξαστικό, μετά νά γίνει ή διακοπή.

Οί ύμνοι τής Θ. Λειτουργίας είναι γνωστοί, θά τους πουν οί γύρω μου καί με κλειστά μικρόφωνα”.Υπήρχε μιά νευρικότητα κι’ από τούς ιερείς. Ό ναός μεγάλος, άρκετός ό κόσμος. Μού ήρθε στον νου ή διδασκαλία του άγιου πού περιλαμβάνεται στό βιβλίο “Βίος και Λόγοι”. Ξέχασα εντελώς τό θέμα τής ΔΕΗ. Αυτοσυγκεντρώθηκα στό νόημα των ύμνων, πίστευα ότι δίπλα μου παραστεκόταν ό άγιος καί παράλληλα έλεγα την ευχή, χωρίς νά έχω εμπειρία γιά τό πώς λέγεται αυτή...

Τελικά, ή διακοπή, από τις 8:00 πού ήταν προγραμματισμένη, έγινε σχεδόν στις 9:00, αφού είπαμε και τό άσματικό τής δοξολογίας. Αμέσως τότε διεκόπη το ρεύμα.Εκείνη τήν στιγμή, από τό πουθενά εμφανίζονται στό αναλόγιο επάνω 4 χορωδοί από τόν ναό τής Αγίας Σοφίας, γιά νά ψάλλουν μαζί μας. Σημειωτέον ότι δεν γνώριζαν τίποτε άπ’ όλα αυτά, ούτε καν γιά τήν εγχείρηση πού είχα κάνει.

Τό πιο συγκλονιστικό γεγονός πού έζησα αυτή την ημέρα καί νομίζω ότι δεν πρόκειται νά ξανασυμβεί, είναι τό άκόλουθο: Τήν ώρα πού άρχισα τό δοξαστικό, από τό “Δόξα Πατρί” έλεγα νοερώς τήν ευχή κι ένιωθα τον άγιο, άρχισε ή φωνή μου νά άλλάζει, νά έκτείνεται σε βάθος, ύψος καί ποιότητα. Παράλληλα άναρωτιόμουνα πώς νά γίνεται αυτό τό πράγμα. Όντως μυστήριο...

Όκτώ μήνες από τήν άμυγδαλοεκτομή χειρουργήθηκα έπειγόντως, όταν ξαφνικά έμφανίστηκε μεγάλο έξωτερικό συρίγγιο στήν κάτω γνάθο. Αίτια μιά ύπερευμεγεθεστάτη κύστη - μόρφωμα πού είχε ώς άποτέλεσμα νά άλλοιωθεί (σαπίσει) τό όστό. Τόσο ό καθηγητής ένδοοδοντολογίας όσο και ό χειρουργός μίλησαν για “τέρας”.Ήταν στο μέγεθος μικρού αυγού κότας, όπως μου εξήγησαν.

Αργότερα, τό αποτέλεσμα τής βιοψίας έδειξε μη ανησυχητικό εύρημα. Χειρουργήθηκα μέ τοπική αναισθησία. Κράτησε 2 ώρες. "Όταν τέλειωσε, ό γναθοχειρουργός μου είπε έπί λέξει: “Απ’ αυτή τήν στιγμή άρχισε νά παίρνεις mesuilid κάθε μία ώρα πρίν ξεμουδιάσεις, γιατί θά δεινοπαθήσεις από τούς πόνους.Έφυγε όλο τό κόκκαλο, σοϋ έκανα διαμπερές τραύμα”. Άρχισα νά παρακαλώ τον άγιο, διότι γνώριζα κάπως από τέτοιου είδους πόνο, όταν παλαιότερα είχα υποβληθεί σε άκροριζεκτομή όδόντος. Βέβαια, τώρα ή κατάσταση ήταν περίπλοκη καί δυσκολότερη.

Έπέστρεψα στο σπίτι καί περίμενα. Κάποια δύναμη δεν μου έπέτρεπε νά λάβω τό παυσίπονο. Ό νους μου ήταν συνεχώς στήν μορφή τού άγιου.

Όταν υποχώρησε ή νάρκωση, έζησα ένα φοβερό αίσθημα. Τά αίματα χτυπούσαν μέ δύναμη εσωτερικά, σ’ όλη τήν κάτω γνάθο. Όπως σπάζουν τά κύματα.

Καταλάβαινα ότι μου λείπει κόκκαλο, ότι όντως ήμουν μαχαιρωμένος καί τά ράματα μέ έσφιγγαν. Δέν μπορούσα νά μιλήσω γιά άρκετές ή μέρες. Όλο τό κεφάλι μου τό αισθανόμουν σάν νά δεχόταν έσωτερικές γροθιές, χωρίς όμως νά πονάω! Μυστήριο! Δεν είδα, όμως αισθανόμουν ένα χέρι νά “κρατά” τον πόνο. Δεν μπορώ νά τό εξηγήσω διαφορετικά. Κι όμως, αυτό πού ζούσα εκείνη τήν στιγμή ήταν πραγματικότητα. Βέβαια, όσο είχα τον νου μου στόν άγιο, είχα μιά ηρεμία παράξενη, σάν νά μην ήμουν ό ίδιος, άλλά ό παρατηρητής ενός θαυμαστού σημείου.

Υπήρχαν στιγμές πού μου έλεγε ό λογισμός ότι αν αρχίσει ό πόνος δέν θ’ αντέξω. Τότε ίδρωνα. Αμέσως έφερνα τήν εικόνα τού άγιου καί ηρεμούσα. (Κάπου είχα διαβάσει στο παρελθόν ότι ό άγιος Γέροντας υπέφερε άπό τά δόντια του).

Πέρασαν 3-4 ήμέρες μ’ αυτή τήν κατάσταση. Νομίζω, αν θυμάμαι καλά, τό βράδυ τής 5ης ήμέρας μού ήρθε ένας λογισμός ότι ό γιατρός μου ’κανε πλάκα κί άπ’ τήν άλλη μεριά ότι τόσο μεγάλος άγιος, σιγά... μην άσχοληθει μαζί μου.

Εκείνη τήν στιγμή, ήταν γύρω στις 23:00 ή ώρα, ένας γλυκός πόνος άρχισε από τό πίσω μέρος τής γνάθου νά έρχεται προς τήν τομή καί νά αύξάνει. Κράτησε λίγα λεπτά τής ώρας. Φοβήθηκα. Ζήτησα συγνώμη από τον Θεό. Σταμάτησε. Πήρα κι’ ένα depon.Ήταν τό μοναδικό παυσίπονο σε όλη τήν φάση.

Ό γιατρός ήταν έμπειρότατος. Θυμάμαι τήν ώρα  πού τέλειωσε τήν έπέμβαση ήταν μούσκεμα. Πρώτη φορά συνάντησε τέτοια περίπτωση, μου είχε πει. Έδωσε έντολή νά τον ένημερώνουν οί δικοί μου καθημερινά.

Δεν πίστευε ότι δεν είχα πόνους.

Την όγδοη ημέρα άφομοιώθηκαν τα ράματα, άλλά λόγω τής έλλείψεως τού οστού καί τής μεγάλης τομής άνοιξε ή πληγή. Χτυπιότανε ό γιατρός.

Είχα στρατιωτική αντιμετώπιση, διότι ήταν διευθυντής τού 424 ΓΣΝ. Χωρίς νάρκωση, έβαζε με τήν  ένεση φάρμακο, γιά νά μή μολυνθεί. Μου είπε ότι θά κλείσει σε 2 με 3 μήνες.Έπρεπε πολύ νά προσέχω καί 2-3 φορές τήν εβδομάδα θά γινόταν αυτή ή έγχυση. Τελικά, κατά θαυμαστό τρόπο επουλώθηκε σε 8 ημέρες.

Δόξα τω Θεώ!».

ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΕΝΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥ