Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019
Μήν. Νοέμβρης ἕχων ἡμέρας λ´, ἡ ἡμέρα ἕχει ὥρας ι´ καί ἡ νύξ ὥρας ιδ´
Μήν. Νοέμβρης
ἕχων ἡμέρας λ´, ἡ ἡμέρα ἕχει ὥρας ι´ καί ἡ νύξ ὥρας ιδ´
Εἰς τήν πρώτην, μνήμη τῶν Ἁγίων καί Θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Διαμιανοῦ καί τῆς μητρός αὐτῶν Θεοδότη τῶν ἐξ Ἀσίας.
«Τήν χάριν λαμβῶντες τῶν ἱαμάτων εφαπλοῦται τήν ῥῶσιν τῆς ἐν ἀνάγκαις».
Ὁ οὐρανός πάντα βρέχει τά ἀστέρια του πάνω στή γῆ.
Οἱ Ὡριωνίδες εἶναι μιά μέτριας ἔντασης βροχή διαττόντων, πού κάθε χρόνο ἐμφανίζονται άπό τίς 2 Ὀκτωβρίου ἔως τίς 7 Νοεμβρίου. Οἱ καλύτερες ὥρες γιά παρατήρηση εἶναι μέ κατεύθυνση πρός τήν Ἀνατολή, λίγο μετά τά μεσάνυχτα καί πρίν τήν αὐγή.
Ἀπό ὅτι φαίνεται προέρχονται άπό τόν ἀστερισμό τοῦ Ὡρίωνα, κάτι πού ἐξηγεῖ καί τήν ὀνομασία τους, ἑνῶ δημιουργούνται ἀπό τήν «οὐρά» πού ἕχει ἀφήσει πίσω του ὁ κομήτης τοῦ Χάλεϊ.
Δεκάδες μετέωρα -συνήθως γύρω στά 20 τήν ὥρα- μέ μέγεθος μόλις ἕνός κόκου ἄμμου, εἰσέρχονται καί καίγονται στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Γῆς.
Τά «πεφταστέρια» τους εἶναι γρήγορα καί συχνά κινούνται μέ μεγάλη ταχύτητα ὥς 67 χιλιομέτρων τό δευτερόλεπτο, ἀφήνοντας ἔντονα ἵχνη στόν οὐρανό.
On this day we commemorate St. John Kochurov, a simple priest from Russia
On this day we commemorate St. John Kochurov, a simple priest from Russia who came to this country to do missionary work at the turn of the last century only to go back to Russia at the time of the Russian Revolution. There, amidst all the chaos and religious persecution, he became one of the first martyrs as the Soviets began to systematically execute over twelve million Orthodox Christians. Ironically, rather than eradicating Christianity, this merciless wave of persecution actually made the Church that much stronger as others fed off of the faith, courage, and conviction of these new martyrs for Christ!
Because so many Christians lost their lives during this era of religious persecution, the saying arose, “Squeeze a handful of Russian soil and out will come the blood of the martyrs.”
Fr. John
+αρχιμ. Βαρθολομαίος Καθηγούμενος της Ι. Μονής του Εσφιγμένου
Να αγαπάς, να ειρηνεύεις, να χαμογελάς.
- Γέροντα, γιατί μας λέτε συνέχεια,
"να αγαπάμε!", "να ειρηνεύουμε!", "να χαμογελάμε!";
Αυτές οι προτροπές είναι λόγια του Ιησού, δείχνοντας έτσι τρόπο ζωής στον άνθρωπο.
Ο Χριστός, κατά την εδώ παρουσία Του, μας προέτρεπε ν' αγαπάμε τον εαυτό μας και τον πλησίον.
Να αγαπάμε ακόμη και τον εχθρό μας και να ειρηνεύουμε.
Μετά την Ανάστασή Του, θέλοντας να διώξει τον φόβο και την απελπισία, που είχε κυριεύσει τους μαθητές, κατά την σύλληψη και τον σταυρικό Του θάνατο, σε κάθε εμφάνισή Του τους χαιρετούσε, μεταδίδοντάς τους την ειρήνη, την δική Του ειρήνη, λέγοντας σ' όλους "ειρήνη υμίν".
- Πώς μπορούμε, όμως, εμείς σήμερα να επιβιώσουμε μ' αυτές τις προτροπές;
Πώς μπορούμε να κάνουμε πράξη αυτά που λέτε, ενώ δεχόμαστε καθημερινές προκλήσεις και πάντα υπάρχει κάποιος άλλος, που μας εμποδίζει και δεν μας αφήνει να ορθοποδήσουμε;
Η αγάπη και η ειρήνη είναι η απάντηση στην ερώτηση.
Χωρίς την αγάπη δεν έχει νόημα η ζωή. Γεμίζει απελπισία και θλίψη.
Η αγάπη δίνει νόημα και λόγο ύπαρξης στον άνθρωπο.
Όταν αγαπάς δεν μπορείς να μένεις άπρακτος, αγωνίζεσαι συνεχώς.
Αγωνίζεσαι να προστατεύσεις αυτό που αγαπάς ή να το κερδίσεις πάλι, αν τυχόν το στερήθηκες.
Η αγάπη γεννά την διάθεση για αγώνα.
Επειδή οι δύσκολες συνθήκες και οι καταστάσεις, που επικρατούν, μπορεί να σε γεμίσουν με αμφιβολίες, ψυχολογική ένταση και τελικά να παρατήσεις τον αγώνα, η αγάπη σου γι' αυτό που θες να πετύχεις ή να κατακτήσεις θα αντισταθεί στην δύναμη, που σε ωθεί να τα παρατήσεις και θα σου δώσει την δύναμη να συνεχίσεις τον αγώνα σου.
Γι' αυτό ακούς συνεχώς την προτροπή "να αγαπάς!"
- Η ειρήνη πώς επιτυγχάνεται;
Η αγάπη γεννά την διάθεση για προσπάθεια και αγώνα.
Η αγάπη για τον στόχο, που έχεις βάλει σκοπό να κατακτήσεις, όσο μεγάλη κι αν είναι η δυσκολία, δημιουργεί μέσα σου μια σιγουριά ότι θα τα καταφέρεις.
Αυτή η σιγουριά μεταφράζεται σε εσωτερική ειρήνη.
Η ειρήνη σου δίνει το δικαίωμα όχι απλά να βλέπεις το πρόβλημα, αλλά και να διακρίνεις τις αιτίες και την λύση του.
Ταυτόχρονα δεν απομακρύνει την έννοια του λάθους από την ζωή σου.
- Τι σημαίνει, όμως, το λάθος στην ζωή του κάθε ανθρώπου;
Το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου είναι η σιγουριά του ότι δεν κάνει λάθος ποτέ.
Μ' αυτόν τον λογισμό, δεν αναγνωρίζει ποτέ τα λάθη του, με συνέπεια να μη διορθώνεται και να βαδίζει στην ζωή του επάνω στα λάθη του, με οδηγό τον εγωισμό του.
Με την εσωτερική ειρήνη, όμως, αναγνωρίζει το λάθος του και έχει όλο τον χρόνο να το διορθώσει.
Στα λόγια μεν μπορεί να ακούγεται πολύ εύκολο, πρακτικά δε δεν μιλάμε για την απόλυτη ειρήνη.
Αυτήν την χαρίζει μόνο ο Χριστός.
Η προτροπή, όμως, "να ειρηνεύεις!" σημαίνει να προσπαθήσεις, έστω λίγο. Βάλ' το στην σκέψη σου και κάν' το έργο. Βλέποντας ο Θεός την προσπάθειά σου "στο λίγο", θα σε ανταμείψει με "το πολύ", και θα νιώσεις την παρουσία Του δίπλα σου.
Άραγε τότε, με τον Θεό δίπλα σου, δεν θα νιώσεις την απόλυτη ειρήνη;
- Πώς μπορώ, όμως, να χαμογελώ;
- Φαντάσου εσένα να αγωνίζεται για κάτι που αγαπάς.
Φαντάσου να γεμίζεις μέσα σου με ειρήνη, που είναι απόρροια της αγάπης γι' αυτό που αγωνίζεσαι να κερδίσεις.
Φαντάσου την παρουσία του Θεού στην ζωή σου!
Δεν είναι λόγοι αυτοί να χαμογελάς;
Το χαμόγελο σου δίνει θάρρος και κουράγιο.
Επιπλέον ενθαρρύνεις και τους άλλους, που σε βλέπουν να αγωνίζεσαι. Το χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο και σκορπά ελπίδα και φως.
Στην προτροπή "να χαμογελάς"
η μόνη απάντηση είναι το χαμόγελο σου!
Το χαμόγελο είναι τελικά η απόδειξη της αγάπης, που ειρηνεύει απόλυτα και πλήρως τον κάθε άνθρωπο.
+αρχιμ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος της Ι. Μονής του Εσφιγμένου
Η Ορθόδοξη εκκλησία της Πολωνίας αγιοκατάταξε 30 ορθοδόξους άνδρες οι οποίοι μαρτύρησαν από τους παπικούς Πολωνούς στην περιοχή Puchały Stare το 1946. Η ομάδα των Πολωνών είχε σκοτώσει συνολικά 80 ορθοδόξους από την ευρύτερη περιοχή.
Η Ορθόδοξη εκκλησία της Πολωνίας αγιοκατάταξε 30 ορθοδόξους άνδρες οι οποίοι μαρτύρησαν από τους παπικούς Πολωνούς στην περιοχή Puchały Stare το 1946.
Η ομάδα των Πολωνών είχε σκοτώσει συνολικά 80 ορθοδόξους από την ευρύτερη περιοχή.
Ελεγε ο μακαριστός άγιος Γέροντας Κύριλλος, γνήσιος υποτακτικός και άξιος διάδοχος του Αγίου Ιακώβου..........
Ελεγε ο μακαριστός άγιος Γέροντας Κύριλλος,
γνήσιος υποτακτικός και άξιος διάδοχος του Αγίου Ιακώβου, στην ηγουμενία της
Μονής Οσίου Δαβίδ: "" Μεγάλο στομάχι νά 'χουμε.Μεγάλη καρδιά νά
'χουμε: Πλατυτέρα των Ουρανών.Να τους χωράει όλους. Καλούς, κακούς.....
"" (Από το βιβλίο " ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΖΩΣΙ").
Από το βιβλίο «Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π. Ιάκωβος (Τσαλίκης)»
Ελεγε ο Αγιος Ιάκωβος:《...... έχω καρδιά, έχω πολλές παθήσεις. Αλλά
«τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν» δεν τα υπολογίζω καθόλου.
Βλέπω καθημερινώς τον τάφο, ότι είμαι θνητός άνθρωπος. Αλλά μέσα σ’ αυτό το
θνητό σαρκίο κατοικεί ψυχή αθάνατος. Φροντίζω για την ψυχή μου που είναι πράγμα
αθάνατο. Γι’ αυτό, παιδιά μου, κι εσείς να φροντίζετε για την ψυχή σας, κοντά
στους Πατέρες της Εκκλησίας》.
《Ενα χαρακτηριστικό θαύμα του Οσίου Ιακώβου, αφορά τον μακαριστό Επίσκοπο Νικαίας Γεώργιο Παυλίδη.
.......《Ενα χαρακτηριστικό θαύμα του Οσίου Ιακώβου,
αφορά τον μακαριστό Επίσκοπο Νικαίας Γεώργιο Παυλίδη, έναν άγιο άνθρωπο,που
είχε έλθει στο Μοναστήρι,πριν αρρωστήσει,στον Γέροντα Ιάκωβο και είχε
εξομολογηθεί.Υπέστη κρανιοεγκεφαλική κάκωση και νοσηλευόταν στην εντατική σε
Νοσοκομείο των Αθηνών, σε κατάσταση καταστολής.Κάποιοι παρακάλεσαν τον Γέροντα
να πάει να τον σταυρώσει με το χεράκι του Οσίου Δαβίδ και να προσευχηθεί γι'
αυτόν.Πράγματι πήρε το χεράκι του Οσίου Δαβίδ,
πέρασε από τον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον παρακάλεσε να πάει κι αυτός
μαζί του για να βοηθήσει.Πήγαν στο Νοσοκομείο και για μισή ώρα κάθισε μόνος του
δίπλα στον Μητροπολίτη, ο οποίος ήταν σε αφασία και προσευχήθηκε.Μετά μισή ώρα
άνοιξε την πόρτα και είπε στους συνεργάτες του Μητροπολίτη : "" Σας
θέλει ο Σεβασμιώτατος"" ,ο οποίος είχε ανασηκωθεί καθόταν στο κρεβάτι
και άρχισε να συνομιλεί με τους συνεργάτες του! 》
(Απόσπασμα από ομιλία του Ηγουμένου της Μονής
Οσίου Δαβίδ Γέρ.Γαβριήλ, στην Λάρισα,την 6-4-2014).
Ολοκληρώνεται ο Μεγαλόπρεπης Ιερός Ναός προς τιμήν του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ στην περιοχή της Καψάλας
Ολοκληρώνεται ο Μεγαλόπρεπης Ιερός Ναός προς τιμήν του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ στην περιοχή της Καψάλας που βρίσκεται ανάμεσα της Πρωτεύουσας του Αγίου Όρους και της ΙΜ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ
Η Ανέγερση της Εκκλησιάς ξεκίνησε το
2016 στο Ιερό Κελί της Αναστάσεως στην Καψάλα
Τα εγκαίνια θα γίνουν από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ξανθής Κ Παντελεήμων ο οποίος θα μεταβεί στην Αθωνική Πολιτεία
Μια πραγματική Πνευματική ΟΑΣΗ για την περιοχή της ΚΑΨΑΛΑΣ
ΑΜΗΝ
Πνευματικό τέκνο του πατέρα Ιωάννη Κατή μας είπε τα εξής:
Πήγα το βράδυ της Πέμπτης στον τωρινό μου πνευματικό,είχα πάρει μαζί μου μια φωτογραφία του πατέρα Ιωάννη.Τον παρακαλούσα εσωτερικά να εξομολογηθώ σωστά συν κάτι άλλο.....Ο πνευματικός μου μου έδωσε ένα εικονάκι με τα Ιεροσόλυμα. Μόλις ήρθα στο σπίτι αισθάνθηκα μια ευωδία. Γίνονταν πολύ έντονη. Βγάζω το πρώτο εικονάκι από την τσέπη μου,που μου είχε δώσει ο πνευματικός μου,δε μύριζε. Βγαζω το εικονάκι με τον Παπα-Γιαννη και ευωδίαζε για μια περίπου ώρα.
Παρακάτω δείτε τα εικονάκια
Πάτερ Ιωάννη πρέσβευε υπέρ ημών
In today’s gospel, Jesus chastises the people by saying: “This generation is an evil generation;
In today’s gospel, Jesus chastises the people by saying: “This generation is an evil generation; it seeks a sign, but no sign will be given to you except the sign of Jonah. For as Jonah became a sign to the men of Nineveh, so will the Son of man to this generation.” (St. Luke 11:29-30) His response was provoked because the people were demanding a “sign” proving that Jesus was the Messiah. But as is recorded in Mark’s gospel, Jesus says, "Why does this generation seek a sign?" (Mark 8:12)
During Jesus' time, the Jews expected that the coming of the Messiah would be accompanied by extraordinary events: great signs and wonders from heaven. This, therefore, is why the religious leaders were constantly testing Jesus by asking Him to perform a "sign," such as causing the sun to stand still in the sky for a day or to make the stars dance around the moon. It seems they were much more interested in supernatural phenomena than in simply hearing the word of God. What is most ironic, however, is that having the "Word of God" in their very presence was the greatest sign of all!
Fr. John
“Woe to you lawyers…” (Luke 11:46)
In this morning’s gospel Jesus chastises, first the Pharisees and then lawyers; but who or what are these lawyers?
After the Babylonians destroyed Solomon's Temple in 586 B.C. the Jewish nation was no longer able to offer the prescribed routine sacrifices. Thus, the central focus of the Hebrew nation began to shift from sacrificial mode to an ultra-conservative obedience to God’s Law (Torah). They reasoned that since their failure to observe the Law of God probably caused the destruction of the Temple, careful observance of this Law would be its remedy. This process also brought about a shift in who the Jewish people saw as their religious leaders. Therefore, as the priestly sacrifice declined, the spotlight came to rest upon such new religious figureheads as the Scribes: those who were experts in the Law.
Originally the Scribe’s primary role was to copy the Scriptures. This was a very intense, tedious, and demanding occupation since the hand copied scrolls had to be perfect and could not contain any errors or mistakes. And because the Scribes studied (and copied) Scripture very slowly, they knew almost every passage and law by memory – making them experts even into the minutia of God’s Law. Thus, they transitioned from mere copiers of Scripture to actual teachers of it. And because they had such intimate knowledge of God's Law, these Scribes were also often referred to as lawyers.
Fr. John
(απόσπασμα από το βιβλίο Βιογραφικό Σημείωμα Δημητρίου Παναγόπουλου, των εκδόσεων Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος)
Τό ἔτος 1936 ἐκλήθη νά ὑπηρετήση τήν θητείαν του στό στρατό. Καί κατετάγη εἰς τήν Κόρινθον στό μηχανικό τμῆμα. Ἀρχάς τοῦ ἔτους 1939 ἀπελύθη ἀπό τό στράτευμα. Ἐπανῆλθε γιά λίγο στό χωριό του, καί ἀπό κεῖ μετέβη εἰς τήν Κεφαλληνίαν ἀναζητώντας ἐργασίαν. Καί πράγματι, μέ κάτι γνωριμίες πού εἶχε, καί λόγω τῆς εἰδικότητος πού εἶχε στόν στρατό, προσελήφθη καί εἰργάζετο σέ κάποια τοπογραφική ἑταιρεία.
Μέ τήν κήρυξιν ὅμως τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τοῦ ᾿40 ἐκλήθη καί πάλιν ὑπό τά ὅπλα διά νά ὑπηρετήση καί πάλιν τήν πατρίδα. Πρίν ὅμως προλάβει νά φύγη γιά τά ἔμπεδα τῆς Κορίνθου νά ντυθῆ, ἀρρώστησε βαρειά, ἔφθασε στόν θάνατο, παρέμεινε δέ κλινήρης περί τούς δύο μῆνες περίπου.
Κατά τό διάστημα ὅμως αὐτό, τό Σύνταγμα τῆς Κορίνθου εἰς τό ὁποῖον ἀνῆκε εἶχε πάει εἰς τό μέτωπον καί σέ ἀλλεπάλληλες μάχες διελύθη παντελῶς.
Καί μετά ἀπ᾿ αὐτά, συμπεραίνει κανείς ὅτι ἡ ἀσθένεια ἡ ὁποία τόν κράτησε τόσες ἡμέρες στό Νοσοκομεῖο τῆς Κεφαλληνίας, ἦταν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ διά νά τόν φυλάξη ζῶντα.
Μετά ταῦτα παρουσιάστηκε στόν στρατό, καί πολύ γρήγορα βρέθηκε κι᾿ αὐτός στήν πρώτη γραμμή. Ἐκεῖ, ὅπως ἔλεγε, εἶδε πολλές σωτήριες ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ, καί εἰς αὐτόν τόν ἴδιον, ἀλλά καί σέ ἄλλους στρατιῶτες.
Συγκεκριμένα μᾶς ἔλεγε χαριτολογώντας, ὅτι κάποια φορά ἐκεῖ πού εἶχαν συγκεντρωθῆ γιά φαγητό, μία βόμβα ἔπεσε μέσα στό καζάνι, ὅπου πολλοί καί ἐφονεύθησαν καί τραυματίσθησαν, αὐτός δέ ἐκρύβη πίσω ἀπό κάτι κιβώτια μέ πυρομαχικά! Ἀσφάλεια ἑκατό τοῖς ἑκατό, μᾶς ἔλεγε. Ἡ βόμβα ἔπεσε πράγματι πάνω στά κιβώτια ἀλλά δέν ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ἐκραγῆ, καί ἔτσι καί πάλι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τόν ἔσωσε ἀπό βέβαιο θάνατο.
(απόσπασμα από το βιβλίο Βιογραφικό Σημείωμα Δημητρίου Παναγόπουλου, των εκδόσεων Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος)
Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019
Οσία Δόμνα η δια Χριστόν Σαλή του Τόμσκ (+16/29 Οκτωβρίου 1872)
Οσία Δόμνα η δια Χριστόν Σαλή
του Τόμσκ
(+16/29 Οκτωβρίου 1872)
Η Δόμνα Κάρποβνα γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από ευγενείς γονείς σε κάποιο χωριό της ρωσικής πόλης Πολτάβα
στην ουκρανική επαρχία Περεγιασλάβ.
Εκεί φαίνεται ότι η Δόμνα ορφάνεψε από μικρή και την ανέθρεψαν συγγενικά της πρόσωπα, επίσης πλούσιοι.
Την σπούδασαν και σαν έφτασε σε ικανή ηλικία θέλησαν να την παντρέψουν.
Εκείνη δεν ήθελε και έτσι το έσκασε
και τριγυρνούσε στους δρόμους της Πολτάβας,
όπου την συνέλαβαν με την κατηγορία της επαιτείας και την έστειλαν στην Σιβηρία.
Εκεί δεν είχε μόνιμο τόπο διαμονής και άρχισε να προσποιείται την σαλή.
Τις περισσότερες νύχτες, είτε ήταν χειμώνας, είτε καλοκαίρι,τις περνούσε στο ύπαιθρο προσευχόμενη.
Ντυνόνταν πολύ παράξενα.
Αντί για ρούχα είχε περιζώσει το σώμα της με διαφόρων μεγεθών μπόγους,
που ήταν δεμένοι μεταξύ τους με σπάγκους.
Μέσα οι μπόγοι περιείχαν σχοινιά, παπούτσια ,σπασμένα γυαλιά, πέτρες,
ενώ από πάνω είχαν σακούλια με ψωμί, τσάι, κεριά, ζάχαρη, λιβάνι, γάλα ,μπίρα, λαχανικά ακόμα και τουρσιά.
Αυτά όλα ήταν το ντύσιμό της ,
το οποίο συνεχώς μετακινούσε γύρω από το σώμα της ενώ προσευχόνταν.
Ήταν ένα είδος κομποσχοίνι.
Δεν ακολούθησε το πρότυπο των υπόλοιπων δια Χριστόν σαλών ,που ήταν μόνιμα ανυπόδητοι.
Η οσία φορούσε παπούτσια ή παντόφλες ,αλλά πάντοτε διαλυμένες.
Επίσης φορούσε σάλι ενώ πολλές φορές δύο ή τρία καπέλα ταυτοχρόνως.
Είχε επίσης και ένα παλτό,
το οποίο λόγω των μπόγων δεν μπορούσε να φορέσει κανονικά,
ενώ τις βαρυχειμωνιές κατέληγε σε κάποιο δυστυχισμένο.
Κάποτε ο μητροπολίτης της περιοχής, Πορφύριος, που την είδε να κάθεται στο φοβερό κρύο της Σιβηρίας,
της έδωσε το δικό του παλτό,
το οποίο η Δόμνα,αφού τον ευχαρίστησε,το πήρε και σε δύο ώρες βρισκόνταν στους ώμους κάποιου φτωχού.
Όταν το έμαθε ο ιεράρχης είπε:
«Η αγαπητή μας μικρή σαλή
διδάσκει εμάς τους γνωστικούς...»
Οι μπόγοι της που ήταν ιδιαίτερα βαρείς
και αποτελούσαν από μόνοι τους ένα είδος άσκησης,
δεν μπορούσαν να την προφυλάξουν,
διότι ανάμεσά τους υπήρχε αρκετό κενό αρκετό να διαπερνά το κρύο και η βροχή.
Συχνά κοιμόνταν στις αυλές κάποιων σπιτιών και μόλις ξυπνούσε το πρωί δε μιλούσε σε κανένα,
αλλά τακτοποιούσε τους μπόγους της για μία ολάκερη ώρα.
Ήταν η ώρα της εωθινής προσευχής.
Μετά χαρετούσε τους ιδιοκτήτες των αυλών που πέρασε το βράδυ με τα εξής:
«Καλημέρα.! Χρόνια πολλά ,χρόνια πολλά».!💓
Ακολούθως έκανε το σταυρό της,
τους φιλούσε και άρχιζε τις σαλότητές,
μέχρι να αρχίσει η Θεία Λειτουργία στον κοντινό ναό.
Πολλές φορές ,αν υπήρχε πολύς κόσμος στον ναό,συνέχιζε και εκεί τις τρέλες της.
Αγαπούσε πολύ τα ζώα και ιδιαίτερα τα μαντρόσκυλα.
Συχνά τα βράδια πλησίαζε τους χώρους που τα είχαν δεμένα και τα έλυνε.
Τα ζώα την αγαπούσαν
και πολλές φορές μπορούσε κάποιος να τη δει τις νύχτες να ακολουθείται από ολάκερες αγέλες σκύλων.
Καθόντουσαν γύρω της και γρύλιζαν ευχάριστα.
Ανάμεσα στα γρυλητά ακουγόνταν και η γλυκειά φωνή της Δόμνας να σιγομουρμουρίζει:
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.Πάσαι αι ουράνιαι δυνάμεις,τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ,πρεσβεύσατε υπέρ ημών».
Πάντοτε προσευχόνταν εάν ήξερε ότι δεν την βλέπει κανείς.
Μόλις αντιλαμβάνονταν ότι κάποιος την έβλεπε,άρχιζε τις σαλότητές της.
Λίγο πριν κοιμηθεί απόκτησε το χάρισμα της προορατικότητας.
Οι κάτοικοι της πόλης της τήν ευλαβούνταν πολύ και όταν κοιμήθηκε ειρηνικά
στις 16/29 Οκτωβρίου 1872 ..
Παρευρέθηκαν μαζικά στην κηδεία της που έγινε στο γυναικείο μοναστήρι του Τόμσκ, όπου και θάφτηκε.
Από το βιβλίο του Ίκαρου Πετρίδη Εμπαίζοντες''Ημείς μωροί δια Χριστόν''
"Aυτός είναι ο σημαντικότερος τίτλος της ζωής μου, καθώς πρώτα απ' όλα είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός και μετά αθλητής"
"Aυτός είναι ο σημαντικότερος τίτλος της ζωής μου, καθώς πρώτα απ' όλα είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός και μετά αθλητής"
(Νόβακ Τζόκοβιτς, κορυφαίος Σέρβος τενίστας πρώην νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη, με 68 τίτλους και 12 Γκράντ Σλάμ)
Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019
Η διωκόμενη ασκήτρια της Κέρκυρας Αναστασία Ραδιοπαραμυθία 24/10/2019 π Ιάκωβος
Γερόντισσα Αναστασία, η διωκόμενη ασκήτρια της Κέρκυρας.
Η Αγία γερόντισσα Αναστασία της Μονής κυράς των Αγγέλων, Λευκίμμης Κέρκυρας
Ταπείνωση, νηστεία, προσευχή, έργα Χάριτος και αγάπης.
Πολλά τα σημεία αγιότητας.
Με τον ιερομόναχο π. Ιάκωβο, από το Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας, Αγιορείτη μοναχό.
Αφηγείται, εκτός των άλλων, την πορεία του προς την Πίστη στα σκληρά χρόνια του αθεϊστικού καθεστώτος.
Σήμερα είναι εφημέριος στο προσκύνημα της Μονής κυράς των Αγγέλων στη Λευκίμμη της Νότιας Κέρκυρας.
ΡΑΔΙΟΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 24.10.2019 - Μια εκπομπή της Σοφίας Χατζή, στο σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας 91.2 FM που μεταδίδεται τις εργάσιμες μέρες, κάθε μεσημέρι στις 12:10 έως 13:00.
δείτε περισσότερα στο youtube...
ΡΑΔΙΟΠΑΡΑΜΥΘΙΑ: https://www.youtube.com/playlist?list=PLVOw7e45N8AfBDlBujCCViMyx36BQGksz
Τα οφέλη της υπακοής και η πρώτη μονή του γέροντα Εφραίμ Συνομιλία με τη Γερόντισσα Θεοφανώ
Μετά την δημοσίευση ενός άρθρου στον δικτυακό μας τόπο περί τού Αθωνίτη γέροντα Εφραίμ Φιλoθείτη (Μωραΐτη), περί των πνευματικών παιδιών τού οσίου Ιωσήφ τού Ησυχαστή († 1959) και περί των περίπου 18 μοναστηριών που ιδρύθηκαν από τον γέροντα Εφραίμ στην Αμερική, οι αναγνώστες εξέφρασαν την επιθυμία να γνωρίσουν την ιστορία αυτών των μοναστηριών. Σήμερα ξεκινάμε μια σειρά άρθρων για τούς τόπους διαβίωσης στην Αμερική τού γέροντα Εφραίμ και θα θέλαμε εδώ να μιλήσουμε για το πρώτο από τα μοναστήρια του, καθώς επίσης και να στρέψουμε την προσοχή σας στην συνομιλία με την ηγουμένη – Γερόντισσα Θεοφανώ.
Το
πρώτο μοναστήρι που χτίστηκε από τον Γέροντα Εφραίμ στην Αμερική είναι το
μοναστήρι τής Γέννησης τής Θεοτόκου στο Saxonburg τής Πενσυλβανίας. Ο γέροντας Εφραίμ το
ίδρυσε το 1989. Οι προσκυνητές συναντώνται σε αυτήν την γαλήνια γωνιά τής
φύσης, όπου μπορείς να ξεχάσεις για λίγο όλες τις κοσμικές φροντίδες και
έγνοιες και να αφεθείς στον κόσμο τής σιωπής και τής προσευχής. Οι αδελφές τού
μοναστηριού αφιερώνονται εξ ολοκλήρου στην καρδιακή προσευχή. Εδώ και εκεί
ακούγεται: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον». Βυζαντινά άσματα κατά
τη διάρκεια τής Θείας Λειτουργίας στο ναό εμπνέουν τούς προσκυνητές.
Το
μοναστήρι είναι κέντρο Ιεραποστολής. Μια όαση στην έρημο τής σύγχρονης ζωής για
όσους διψούν για πνευματικότητα. Εδώ οι θλιμμένοι λαμβάνουν πνευματική συμβουλή
και παρηγοριά. Τα παιδιά αγαπούν να επισκέπτονται το μοναστήρι, όπου με την
καθαρή ψυχή τους μοιράζονται με τις καλόγριες τη χαρά τους για τον Κύριο.
Στο
μοναστήρι ζουν 15 αδελφές (13 μοναχές και 2 δόκιμες). Καλύπτουν μόνες τους τις
ανάγκες τους για ψωμί και ό,τι άλλο χρειάζεται για τον μοναστηριακό βίο. Στο
μοναστήρι λειτουργεί ένα εργαστήρι ζωγραφικής με εικόνες, οι μοναχές κάνουν
επίσης εικόνες σε ξύλο, πέτρα, κεντούν και ράβουν βαπτιστικά πουκάμισα και
ιερατικά άμφια, πλέκουνε κομποσχοίνια, διακοσμούν κεριά για γάμους και βαφτίσια
και φτιάχνουν σαπούνι. Στο μοναστήρι υπάρχει και κήπος.
Πρώτη
ηγουμένη τού μοναστηριού ήταν η γερόντισσα Ταξιαρχία . Ο γέροντας Εφραίμ ο Φιλoθείτης, ο οποίος και ήταν ο πνευματικός
της, την έφερε εδώ από ένα ελληνικό μοναστήρι το 1989. Η Γερόντισσα Ταξιαρχία
ήταν μια διορατική ηλικιωμένη γυναίκα, που κουβαλούσε μέσα της το δώρο τής
αδιάκοπης προσευχής και αγάπης για τον Χριστό.
Η
σημερινή ηγουμένη τού μοναστηριού Γερόντισσα Θεοφανώ προσχώρησε στην αδελφότητα
το 1990. Κάτω από την πνευματική καθοδήγησή της, οι αδελφές της μονής κρατούν
με ευλάβεια τις παραδόσεις που κληρονόμησαν από την πνευματική μητέρα τους –
την Γερόντισσα Ταξιαρχία. Η Γερόντισσα Θεοφανώ συμφώνησε να συνομιλήσει μαζί
μας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ LINK
https://gr.pravoslavie.ru/125013.html
Μεταστροφές αθέων προς το Θεό στην κηδεία του Dostoevsky
Μεταστροφές
αθέων προς το Θεό στην κηδεία του Dostoevsky
Ἡ αὐθεντική
Χριστιανική Πίστη πάντα εὕρισκε πρόσφορο ἔδαφος στίς ψυχές τῶν νέων ἀνθρώπων
πού ἀναζητοῦν, πού ἀγωνιοῦν, πού ἐπαναστατοῦν.
Ἡ
κόρη τοῦ Dostoevsky,
Aimée, στό βιβλίο γιά τόν πατέρα της διηγεῖται
τά ὅσα συνέβησαν τήν παραμονή τῆς κηδείας του στό χῶρο τῆς ἐκκλησίας πού
βρισκόταν ἡ σωρός τοῦ νεκροῦ. Ὁ ναός γεμάτος ἀπ᾽ τούς φοιτητές τῆς Πετρουπόλεως
πού ἤθελαν νά περάσουν τήν τελευταία νύκτα μαζί μέ τόν μεγάλο συγγραφέα. Ἀνάμεσά
τους καί ὁ Μητροπολίτης τῆς Πετρουπόλεως πού περιέγραψε ὅσα εἶδαν τά μάτια του ἐκεῖνο
τό βράδυ καί τόν ἄφησαν ἄφωνο:
“Τό
Σαββατόβραδο μπῆκα στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγ. Πνεύματος γιά νά ἀποχαιρετήσω καί ἐγώ
τό σῶμα τοῦ Dostoevsky.
Μ᾽ ἔκπληξί μου εἶδα πώς ἦταν γεμάτη κόσμο. Ἀνέβηκα τότε στό παρεκκλήσι πού
βρίσκεται στό πάνω μέρος τῆς διπλανῆς ἐκκλησίας καί ἀπ᾽ τό παράθυρό του
φαίνεται τό ἐσωτερικό τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἐκεῖ πέρασα τό μεγαλύτερο
μέρος τῆς νύκτας κοιτάζοντας τούς φοιτητές δίχως ἐκεῖνοι νά μέ βλέπουν. Ἦταν ὅλοι
τους γονατισμένοι καί προσεύχονταν κλαίγοντας μέ λυγμούς. Ὅταν οἱ καλόγεροι ἦρθαν
καί θέλησαν νά διαβάσουν τρισάγιο, οἱ φοιτητές τούς πῆραν τό βιβλίο ἀπ᾽ τό χέρι
καί ἔψαλλαν οἱ ἴδιοι. Ποτέ μου δέν ἄκουσα τέτοιο τρισάγιο. Οἱ φοιτητές διάβαζαν
τούς ψαλμούς μέ φωνή πού ἔτρεμε ἀπ᾽ τή συγκίνησι βάζοντας τήν ἴδια τους τήν
ψυχή στά λόγια πού λέγανε. Μοῦ εἶχαν πεῖ πώς αὐτά τά παιδιά ἦταν ἄθεοι καί πώς
μισοῦσαν τήν ἐκκλησία μας. Τί δύναμι πρέπει νά ᾽χε ὁ Dostoevsky γιά νά μπορέση νά τούς φέρει κοντά στό
Θεό!”.
Τά ὅσα
ἀναφέρει ὁ Μητροπολίτης μιλοῦν ἀπό μόνα τους.
Ένας Ορθόδοξος ιερέας από το Exeter της Αγγλίας μας αφηγείται τη δική του μοναδική ιστορία με την οποία γνώρισε την Ορθοδοξία
Ένας
Ορθόδοξος ιερέας
από
το Exeter
της Αγγλίας μας αφηγείται τη δική του μοναδική ιστορία με την οποία γνώρισε την
Ορθοδοξία
Κι ἕνας
ἱερεύς ἀπό τό Exeter τῆς
Ἀγγλίας: «Ἕνας ἀπ’ τούς ἱερεῖς τῆς ἐνορίας τοῦ Exeter τῆς Αγγλίας, ὁ μεγαλύτερος σέ ἡλικία,
μᾶς ἀφηγήθηκε τή δική του μοναδική ἱστορία μέ τήν ὁποία γνώρισε τήν Ὀρθοδοξία:
“Ἦμουν
στό Παρίσι, ἔβρεχε κι ἔπρεπε κάπου νά πάω γιά νά μείνω στεγνός. Εἶδα κοντά μου
μιά πόρτα καί μπῆκα. Δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι εἶδα τό ἐξωτερικό τῆς ἐκκλησίας διότι ἔβρεχε·
ἁπλά εἶδα τήν πόρτα καί μπῆκα. Ἄν δέν ἔβρεχε, δέν θά ἔμπαινα! Ἀνοίγοντας ἀπότομα
τήν ἐξωτερική πόρτα, παραπάτησα κι ἔπεσα σέ μιά ἄλλη πόρτα κι ἔτσι μπῆκα στήν ἐκκλησία.
Χωρίς νά θέλω νά ἐνοχλήσω κανένα, κάθισα πίσω στή γωνία καί παρακολουθοῦσα.
Μόλις ἀπέκτησα περισσότερη αὐτοπεποίθησι, προχώρησα γιατί ἤθελα νά μάθω τί
συμβαίνει, ποῦ βρίσκομαι. Εἶδα τίς εἰκόνες, τούς σταυρούς καί σκέφθηκα ὅτι
πρέπει νά ἦταν ἐκκλησία. Ἀναρωτιόμουν ἄν ἦταν Συναγωγή, γιατί δέν εἶχα δεῖ ποτέ
νά φοροῦν τά ἄμφια μέ τέτοιο τρόπο. Τά ἄμφια, τό λιβάνι, ὁλόκληρη ἡ ὀπτική ἐντύπωσι
τῆς ἀκολουθίας μοῦ ἄρεσαν καί δέν ἤθελα νά φύγω. Ἄκουσα τή χορωδία σέ τελείως
διαφορετική γλῶσσα, οὔτε κἄν στά Γαλλικά. Ἦταν Σλαβικά. Καθόμουν κι ἔβλεπα τότε
τίς εἰκόνες. Κι ἄν μοῦ ἔλεγαν τότε, ὅτι σέ ὀκτώ χρόνια θά ἔκανα κι ἐγώ τό ἴδιο,
ὡς Διάκος, δέν θά τούς πίστευα καθόλου.
Ὅσο
ἤμουν στό ναό καί ἔβλεπα τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐτελεῖτο ἡ ἀκολουθία, τήν τάξι
πού ὑπῆρχε ἀπό ἱερεῖς καί πιστούς, αἰσθανόμουν πώς ἐκεῖ ἦταν ὁ οὐρανός καί
σκέφθηκα: ‘Ἄν ὑπάρχη Θεός —διότι ἀναρωτιόμουν ὥς ἐκείνη τή στιγμή ἄν ὑπῆρχε— αὐτός
εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά λατρεύεται’. Ἀπό τότε στήν ἐνορία μας
λένε πώς ‘ὁ Νικάνωρ μπῆκε στό ναό γιά νά προστατευθῆ ἀπ’ τή βροχή τοῦ οὐρανοῦ
καί βρέθηκε στόν Οὐρανό!’. Πάντα λέω σέ ὅποιον ἔρχεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
γιά πρώτη φορά ‘Μπές στό ναό, προχώρησε στό μέσον τῆς ἐκκλησίας καί θά δῆς
μπροστά σου τίς πύλες τοῦ Παραδείσου!’ πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπ’ τό τέμπλο.
Πρίν
γίνω Ὀρθόδοξος, ἤμουν πιστός μέ τήν ἀγγλική ἔννοια τοῦ ὅρου: ὁ Θεός ἦταν πάντα ἐκεῖ!
Ἤξερα νά προσεύχωμαι ὅταν τό ἤθελα. Ἐπειδή ἤμουν καί ἀπό στρατιωτική οἰκογένεια,
εἶχα τή νοοτροπία ὅτι ‘ἄν ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία εἶναι ἀρκετά καλή γιά τό
Ναυτικό, εἶναι ἀρκετά καλή καί γιά μένα!’(If God is good enough for the Royal Navy, then it is good enough for me!). Αὐτό ἦταν τό εὖρος τῆς θεολογίας
μου!
Γύρισα
πίσω στήν Ἀγγλία κι ἄκουσα ὅτι στό Λονδίνο ὑπῆρχε ἕνας ἐπίσκοπος, ὁ Antony Bloom, ἀλλά δέν κυνήγησα τά πράγματα. Μιά
μέρα παρακολουθοῦσα στήν τηλεόρασι μιά ταινία γιά τή Γαλλική Ἐπανάστασι. Τότε
τό πρόγραμμα τῆς τηλεοράσεως τελείωνε τά μεσάνυκτα καί ὑπῆρχε ἡ συνήθεια στό BBC νά προσκαλοῦν κάποιον γιά νά κάνη τόν ἐπίλογο
τῆς ἡμέρας. Ὡς ἐπίλογος ἐκείνης τῆς βραδιᾶς ἦταν κάποιες προσευχές τίς ὁποῖες
παρουσίασε ὁ ἐπίσκοπος Bloom, τῆς
Ρωσσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἤμουν ἕτοιμος νά κλείσω τήν τηλεόρασι, ἀλλά
σκόνταψα στό χαλί πού ἦταν μπροστά της καί ἔτσι δέν κατάφερα νά τήν κλείσω. Ἀκούγοντας
τίς προσευχές παραξενεύθηκα καί κάθισα ξανά νά δῶ τή συνέχεια. Τότε ἦλθαν στή
μνήμη μου οἱ εἰκόνες ἀπ’ τήν ἐκκλησία στό Παρίσι!
Δέν
εἶχα τή διεύθυνσί του, ὡστόσο τοῦ ἔγραψα ἕνα γράμμα λέγοντάς του ‘σᾶς ἄκουσα
πρίν ἀπό μιά ἑβδομάδα στήν τηλεόρασι καί ἐνδιαφέρομαι νά γίνω Ὀρθόδοξος. Θά
μποροῦσα κάποια στιγμή νά σᾶς συναντήσω;’. Ἔγραψα στό φάκελλο ‘Ἐπίσκοπος Antony Bloom, Ρωσσική Ἐκκλησία, Λονδίνο’, δέν ἤξερα
τίποτε ἄλλο. Ἄλλωστε δέν θά ὑπῆρχαν πολλές τέτοιες ἐκκλησίες στό Λονδίνο!
Τελικά μοῦ ἀπάντησε καί τόν συνάντησα γιά ἕνα ὁλόκληρο ἀπόγευμα. Ἀργότερα μοῦ
πρότεινε νά ἐπικοινωνήσω μέ κάποιον ἱερέα. Εἶχα ἐπικοινωνία μαζί του μέσῳ ἀλληλογραφίας
γιά θέματα Ὀρθοδοξίας, εἴχαμε δηλαδή κάτι σάν μαθήματα Ὀρθοδοξίας δι’ ἀλληλογραφίας!
Συνεχίσαμε αὐτή τήν ἐπικοινωνία γιά ἀρκετό καιρό κι ἕνα Πάσχα ἔγινα Ὀρθόδοξος
καί μετά ἀπό λίγα χρόνια Διάκονος”».
Ἀπό
τό βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Τά Ἴχνη του Θεού – Ἀπό τόν Προτεσταντισμό
στήν Ὀρθοδοξία, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (τηλ. 2108220542)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
