Ἂς μήν ξεχνᾶμε πώς, ἐκτός ἀπό τόν προσωπικό μας πόνο καί τή θλίψη πού εἶναι ἀναπόφευκτοι συνοδοιπόροι τοῦ βίου μας ἐδῶ στή γῆ, θά ὑπάρξουν καί θλίψεις εἰδικώτερες καί γενικώτερες, θλίψεις ἐσχατολογικές πού θά ὀφείλωνται στή χριστιανική μας ἰδιότητα καί πού θά προκαλοῦνται ἀπό τόν ἀρχέκακον Ὂφιν, τόν θανάσιμο ἐχθρό τῶν πιστῶν Διάβολο, καί τά τυφλά του ὂργανα, "Ἒσονται γάρ αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι θλῖψις....(Μάρκ.ιγ΄19). Ὃλος ὁ καιρός ἐκεῖνος τῶν διωγμῶν καί τῶν καταπιέσεων κατά τῶν πιστῶν θά ἀποτελῆ μιά πρωτοφανῆ καί ἀπροσμέτρητη θλίψη, πού δέν ξαναπαρουσιάσθηκε ποτέ στόν κόσμο ἀπό τότε πού αὐτός ὑπάρχει καί οὒτε θά ξαναπαρουσιαστῆ. Ἑπομένως ὀφείλουμε νά τό ξέρουμε. Γι αὐτό γράφτηκε ἡ Ἀποκάλυψη.Ὂχι ὃμως γιά νά ἀπελπιστοῦμε, ἀλλά γιά νά εἲμαστε ἓτοιμοι νά τή δεχτοῦμε παίρνοντας θάρρος ἀπό τόν Κύριο, στόν ὃποῖο πρέπει νά καταφύγουμε ἀπό τώρα.Αὐτή ἡ καταφυγή καί ὁ πόθος τῆς βασιλείας του θά μᾶς δίνη ὑπομονή.
Ὃταν ἡ θλίψη ὀφείλεται στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί γίνεται ἀποδεκτή μαζί μέ τόν Χριστό, τότε αὐτό ἀποτελεῖ ἓνα ἀπό τά πιό σημαντικά κριτήρια τῆς γνησιότητος τῆς πίστεώς μας, ἀλλά καί πολύτιμο μέσο ἁγιασμοῦ.Ὃποιος ὃμως ἀρνεῖται τό Χριστό πάνω στή θλίψη καί πρό πάντων στή θλίψη γιά χάρη του, αὐτό σημαίνει πώς αὐτός ποτέ του δέν πίστεψε γνήσια καί εἰλικρινά σ'αὐτόν.
Ὃποιος θλίβεται πρέπει νά καταφεύγη στό Χριστό ὂχι μέ ἀπαιτήσεις καί ἀξιώσεις, ἀλλά μέ ταπείνωση καί ἐλπίδα, ἀφήνοντας σ'ἐκεῖνον νά ρυθμίση τήν κατάστασή του, γιατί ἐκεῖνος ξέρει καλύτερα ἀπό μᾶς πόσο θά πρέπει νά διαρκέση ἀκόμη ἡ θλίψη μας. Ἐπειδή ὃμως πολλοί δέν ἀφήνουν ρυθμιστή τοῦ πόνου τους τόν Κύριο, ἀλλά ζητοῦν ἂμεση ἀπαλλαγή ἀπό αὐτόν, σκανδαλίζονται, ἂν δέν εἰσακουσθῆ τό αἲτημά τους ἀμέσως, καί ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Κύριο.
Ἱερομ. Εὐσεβίου,
ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥ.ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, Τόμος Α΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου