Στις 4 Αυγούστου, πριν από 7 χρόνια, εκοιμήθη προς Κύριο ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Ιερεμίας (Αλεχίνη) /10/09/1915 - 08/04/2016/, ηγούμενος της Ρωσικής Μονής στον Άθωνα της Μονής Παντελεήμονος.
Από τα 100 χρόνια της επίγειας ζωής του, πέρασε σχεδόν τα 20 σε στρατόπεδα, εξορίες, περιπλανήσεις και σκληρές εργασίες. 16 χρόνια - εργάτες εργοστασίων.59 χρόνια - στο μοναστικό κατόρθωμα, 57 από τα οποία - στην ιερή λειτουργία. Έζησε 41 χρόνια στο Άγιο Όρος. Για 36 χρόνια ήταν Ηγούμενος των Ρώσων Αθωνιτών.
Γεννήθηκε σε ένα αγρόκτημα στην περιοχή Novo-Russky του στρατού του Μεγάλου Ντον σε μια Ορθόδοξη οικογένεια Κοζάκων. Εκτός από τον Τζέικομπ, ο μελλοντικός πατέρας κυβερνήτης είχε ένα τέτοιο όνομα στον κόσμο, οι γονείς του, Φίλιππος και Τατιάνα, είχαν τρεις ακόμη μεγαλύτερους γιους: τον Ιβάν, τον Βασίλι και τον Τίχον.
Το 1928, η οικογένεια «αποπλίστηκε» και στάλθηκε στα Ουράλια, στην περιοχή Verkhnekamsky της περιοχής Perm. Τους πήγαν στο Solikamsk και από εδώ μεταφέρθηκαν με φορτηγίδες στον άνω ρου του Κάμα και αποβιβάστηκαν σε μια έρημη ακτή. Συνολικά, η φορτηγίδα παρέδωσε περίπου 100 άτομα. Υπήρχαν πολλά παιδιά. Γύρω - ούτε μια καλύβα, εκτός από το σπίτι δίπλα στην προβλήτα, όπου έμεναν οι αρχές.
«Απολύτως απομακρυσμένο μέρος», θυμήθηκε ο ιερέας. Πήγαμε στη στεριά, διασταυρωθήκαμε και αρχίσαμε να εγκατασταθούμε, χτίσαμε καλύβες από πεύκα και αρχίσαμε να δουλεύουμε. Έκοψαν το δάσος και κατέβασαν με σχεδία το ποτάμι. κατά την άφιξη στον τόπο της εξορίας από τη ζωή σε δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, πείνα και κρύο, η μητέρα της αρρώστησε και πέθανε. Την έθαψαν εκεί, στην προβλήτα. Πολλά παιδιά πέθαναν " Ο πατέρας και τα μεγαλύτερα αδέρφια αποφάσισαν να δραπετεύσουν. Άρχισαν να διασχίζουν το Κάμα, αλλά στη συνέχεια έγιναν αντιληπτοί και άνοιξαν πυρ. Αφού διέφυγαν, χωρίστηκαν από τον πατέρα και τα αδέρφια τους. Δεν είδε ποτέ ξανά τον πατέρα του. Τα αδέρφια αργότερα θα δραπετεύσουν ξανά και θα πάρουν το δρόμο για τη Μαριούπολη.
Ο Jacob Alekhin τοποθετήθηκε στο στρατόπεδο. Αλλά ο Κύριος μαλάκωσε την καρδιά του αρχηγού της φρουράς, έδωσε στον νεαρό 3 ρούβλια για να πληρώσει για τη διέλευση και τον άφησε ελεύθερο. Ο Τζέικομπ περπάτησε σπίτι του, ακολουθώντας επαρχιακούς δρόμους από χωριό σε χωριό.
Ζήτησε φιλανθρωπία. «Περιπλανιόμουν τρία χρόνια», είπε ο γέροντας, «περπατώντας από χωριό σε χωριό, και πουθενά οι άνθρωποι δεν με άφησαν να πεθάνω από την πείνα, δεν με άφησαν χωρίς φαγητό, αν και ρίσκαραν εξαιτίας μου…» Σε ένα χωριό, ο Jacob
πλησίασε το παράθυρο και ζήτησε ψωμί. Η χήρα που έμενε σε αυτό το σπίτι, που είχε δύο παιδιά, τον λυπήθηκε και τον κάλεσε να ζήσει με την οικογένειά της. Έζησε εκεί για σχεδόν ένα χρόνο. Ήταν στο Ταταρστάν, το χωριό Karmaly.
Ο Ιακώβ εκπλήρωσε τα προς το ζην δουλεύοντας στο χωράφι του κυρίου. Στο χωριό λειτουργούσε ορθόδοξος ναός και συνεχιζόταν η καθιερωμένη ενοριακή ζωή, σαν να μην είχε γίνει διωγμός.
Επιστρέφοντας στο Donbass το 1935, ο Jacob προσπάθησε να βρει τα αδέρφια του. Ο πρεσβύτερος Ιβάν, ο οποίος πήγε στη φυλακή αντί του πατέρα του, αφού εξέτισε την ποινή του, έζησε όχι μακριά από τα πατρικά του μέρη - στο Λούγκανσκ, όπου εργαζόταν ως σιδηρουργός. Ο Ιακώβ βρήκε τον Βασίλι και τον Τίχον στη Μαριούπολη.
Εργάστηκαν στο Μεταλλουργικό Εργοστάσιο Μαριούπολης του Ιλίτς. Την ίδια χρονιά, ο Τζέικομπ έπιασε δουλειά εκεί ως χειριστής γερανού. Ο νεαρός αρνήθηκε να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, λέγοντας ανοιχτά ότι ήταν πιστός. Ωστόσο, οι αρχές τον εκτίμησαν για τη σκληρή δουλειά, την υπευθυνότητα, την ακρίβεια και την ακρίβειά του. Με τον καιρό έγινε ανώτερος στην ταξιαρχία.
Όταν ξεκίνησε ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, τα μεγαλύτερα αδέρφια του Τζέικομπ προσφέρθηκαν εθελοντικά στο μέτωπο. Ο Ιβάν συμμετείχε στις μάχες, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στη Γερμανία. Μετά τον πόλεμο, παρέμεινε στο Βέλγιο και στη συνέχεια μετακόμισε στον Καναδά. Στη δεκαετία του 1990, ο Ιβάν ήρθε στον Άθωνα για να δει τον αδερφό του ηγούμενο. Ο Βασίλι πέθανε με ηρωικό θάνατο ενώ διέσχιζε τον Δνείστερο το 1944. Ο Tikhon υπηρέτησε ως πιλότος, λόγω των τραυμάτων του δεν έζησε πολύ και πέθανε το 1954.
Οι εργάτες του εργοστασίου Ilyichevsk, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Yakov, δεν κλήθηκαν στο μέτωπο, επειδή το εργοστάσιο είχε αμυντική σημασία. Όταν η πρώτη γραμμή πλησίασε την πόλη, οργανώθηκε η εκκένωση βιομηχανικών επιχειρήσεων και ανθρώπων στα Ουράλια και τη Σιβηρία. Το εργοστάσιο του Ilyichevsk εκκενώθηκε επίσης.
Ως επιστάτης χειριστή γερανών, ο Jacob συμμετείχε άμεσα στη μεταφορά και φόρτωση του αποσυναρμολογημένου εξοπλισμού. Για να φύγει από την πόλη, όπως πολλοί άλλοι, δεν πρόλαβε.
Στις 8 Οκτωβρίου 1941 η Μαριούπολη καταλήφθηκε από τους Ναζί. Ο 26χρονος Jacob Alekhin, μαζί με άλλους κατοίκους της Μαριούπολης, οδηγήθηκε στη Γερμανία. Τους έφεραν στη μικρή πόλη Singen, όπου εργάστηκαν σε ένα εργοστάσιο για τρία χρόνια. Δεν αφέθηκαν ελεύθεροι έξω από το εργοστάσιο. Εδώ ο Jacob είχε και πάλι την ευκαιρία να βιώσει σκληρή εργασία, πείνα και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης.
Παρά τα βάσανα και τη θλίψη που βίωσε, δεν σκλήρυνε ποτέ, διατηρώντας στην καρδιά του ακλόνητη πίστη στον Κύριο. Και όταν αφέθηκε ελεύθερος το 1945, στην ερώτηση ενός Σοβιετικού αξιωματικού - τι σκοπεύει να κάνει στο μέλλον; - απάντησε ότι ήθελε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στην υπηρεσία του Κυρίου.
Από συμπόνια, ο αστυνομικός προσποιήθηκε ότι δεν άκουσε την απάντηση, συνειδητοποιώντας πώς αυτό θα μπορούσε να απειλήσει τον πρόσφατα αποφυλακισμένο, και έγραψε στο ερωτηματολόγιο ότι ήθελε να γίνει εργάτης. Ως εκ τούτου, δεν πρόλαβε να μπει αμέσως στη σχολή και στο μοναστήρι. Για 11 χρόνια εργάστηκε σε ένα αρτοποιείο στο Λούγκανσκ.
Το 1956 εισήλθε στη Θεολογική Σχολή της Οδησσού. Παράλληλα, μπήκε ως αρχάριος στη Μονή Κοιμήσεως της Οδησσού.
Το 1957 εκάρη μοναχός με όνομα προς τιμήν του Μάρτυρος Ιερεμίας από τον Καθεδρικό Ναό των Σεβασμιωτάτων Πατέρων, οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν στο Σινά και στη Ράιφα στη Μονή Κοιμήσεως της Οδησσού, ενώ τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε ιερομόναχος στην ίδια μονή.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο εξαίρετος ασκητής Schemagumen Kuksha (Velichko) († 24/12/1964), που πλέον αγιοποιήθηκε ως άγιος, έγινε ο εξομολόγος και μέντορας του πατέρα Ιερεμία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Επίσης στην Οδησσό, ο π. Ιερεμίας έγινε στενός φίλος με τον Σχήμα-Αρχιμανδρίτη Πίμεν (Τίσκεβιτς) /†1984/, ο οποίος διώχθηκε επανειλημμένα για την πίστη του και κρατούμενος στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Αυτοί οι πρεσβύτεροι και ομολογητές της πίστης άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή του πατέρα Ιερεμία, επηρεάζοντας την πνευματική του εξέλιξη και ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή του.
Έχοντας μάθει ότι το 1960 κάποιοι από τους μοναχούς της Μονής Pskov-Caves θα σταλούν να διακονήσουν στη Ρωσική Μονή Παντελεήμονος του Άθω, ο πατέρας Ιερεμίας, κατόπιν συμβουλής του πνευματικού του μέντορα πατέρα Kuksha, υπέβαλε επίσης μια αντίστοιχη αίτηση.
Αλλά εκείνα τα χρόνια το να φτάσεις στον Άθω ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Επί 14 χρόνια, ο πατέρας Ιερεμίας έπρεπε να περιμένει την άδεια. Κι όμως, παρ' όλες τις δυσκολίες, το 1974, από τους έξι δηλωμένους μοναχούς της ΕΣΣΔ, επιλέχθηκε αυτός που εξέδωσε την κατάλληλη άδεια εγκατάστασης στον Άγιο Άθω.
Με την άφιξη στο μοναστήρι και την εγγραφή στην αδελφότητα, ο π. Ιερεμίας διορίστηκε στην υπακοή ενός κελαριού. Οι πρεσβύτεροι τον διόρισαν ιεροσυλία και τον έφεραν στον Καθεδρικό Ναό των Γερόντων του μοναστηριού.
Το 1976 εξελέγη από τους αδελφούς γενικός εξομολογητής της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονα και τον Δεκέμβριο του 1978 ηγούμενος της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα.
Στη Μονή Παντελεήμονα ο π. Ιερεμίας είχε την ευκαιρία να εργαστεί ακούραστα για την αναστήλωσή της. Την περίοδο αυτή το μοναστήρι γνώρισε περίοδο παρακμής. Η αναβίωση του μοναστηριού είναι ένα από τα κύρια πλεονεκτήματα του π. Ιερεμία.
Το 2006, σύμφωνα με την παράδοση του Άθω, ο π. Ιερεμίας ενήχθη στο μεγάλο σχήμα χωρίς να αλλάξει το όνομά του.
Πέθανε στις 4 Αυγούστου 2016, όντας σε φωτεινό μυαλό, ειρηνικά και ανώδυνα. Στις 5 Αυγούστου του ίδιου έτους έγινε ταφή στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονα στον Άθω, κοντά στο νότιο τείχος του βωμού, όπου σύμφωνα με την παράδοση είναι θαμμένοι όλοι οι ηγούμενοι της μονής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου