«Το βράδυ, όταν όλοι είναι έτοιμοι για ύπνο, και είμαι ο τελευταίος που μένει το βράδυ (η άθλια ασθένεια του εντέρου με αναγκάζει να το κάνω), πηγαίνω στη θέση μου δίπλα στην πόρτα, περνώντας ανάμεσα στις δύο σειρές κρεβατιών. , και λέω καλησπέρα στον καθένα ξεχωριστά. Απαντώ με μεγάλη καλοσύνη και ευθυμία, χαμόγελα και ευχές. Ακόμα και στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας η ευγένεια δεν μειώνεται. Δεν μπορώ παρά να νιώσω ένα αίσθημα βαθιάς ικανοποίησης και υποβολή προσφοράς.Επίσης λόγω της ασθένειας δεν τρώω τίποτα
από αυτά που μας δίνουν (ούτε η σούπα με τα σάπια τουρσιά, ούτε το σχεδόν άψητο λάχανο και ούτε καν τα πολυπόθητα φασόλια από τους άλλους, το μόνο φαγητό που είναι κάπως βαρετό). Ευτυχώς για μένα, αντί για τον πιο ουσιαστικό χυλό, δίνεται το πρωί ένα είδος ζεστού υγρού που λέγεται καφές. Όλοι οι συνάδελφοί μου μου δίνουν λίγο από αυτό το ρόφημα (είναι ακόμα βρασμένο νερό, το οποίο είναι τεράστιο, και παρόλο που δεν έχει ζάχαρη και δεν είναι μόνο κόκκοι καφέ, με βοηθάει πολύ. Το κρατάω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου και είναι σωτήριο. Μας έψαχναν, το μπουκάλι μου βρέθηκε, με επιπλήττουν αυστηρά, αλλά η ποινή μειώνεται -παραδόξως- στην κατάσχεση του μπουκαλιού. Η απώλεια παραμένει όχι λιγότερο μεγάλη. Σε τι θα αποθηκεύσω το μαύρο υγρό από το οποίο θα μπορούσα να πίνω ακόμα τη μέρα μέχρι τις δέκα το βράδυ; Όταν πάω για ύπνο, όταν φτάνω στο κρεβάτι μου ερχόμενος από το veceu και σηκώνω τη λεγόμενη κουβέρτα από το λεγόμενο μαξιλάρι, βρίσκω ένα μπουκάλι, μεγαλύτερο από αυτό που έχασα. Φυσικά, δεν μπορώ ούτε να ευχαριστήσω κανέναν ούτε να ρωτήσω ποιος έβαλε εκεί για μένα το μοναδικό θαυματουργό αντικείμενο που ξέφυγε από την αναζήτηση. Το δώρο είναι καθαρά χριστιανικό, γίνεται χωρίς δυνατότητα έκφρασης ευγνωμοσύνης ή έστω χειρονομίας επιβεβαίωσης. Πηγαίνω για ύπνο βαθιά συγκινημένος, κυριευμένος από συγκινήσεις απόλαυσης, και φυσικά βρέχω το πονηρό μου μαξιλάρι με γλυκά δάκρυα ευτυχίας».
(Nicolae Steinhardt, The Happiness Diary)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου