17 Νοεμβρίου – Πριν από 27 χρόνια, ο μακαριστός Dimitri (Mitenka) Πρίγκιπες εκοιμήθη εν Κυρίω /27/11/1906 – 17/11/1996/
Έχασε τη μητέρα του αμέσως μετά τη γέννησή του και σε ηλικία 8 ετών και τα δύο πόδια και το ένα χέρι είχαν χαθεί. Ο μικρός Mitya έμεινε παράλυτος το 1914.
Στα 82 χρόνια που έμεινε εκεί, δεν ξέφυγε ούτε ένα βογγητό από τα χείλη του. Και μόνο αφού αποκοιμήθηκε και έχασε τον έλεγχο του εαυτού του, έγινε σαφές τι προσπάθειες χρειάστηκε για να κρύψει τον πόνο του.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν ήταν ξύπνιος, ήταν ένας εκπληκτικά ζωηρός, πνευματικά σε εγρήγορση άτομο και ένας ενδιαφέρων συνομιλητής. Όταν έμεινε μόνος, προσευχόταν.
Ο νηστευτής ήταν ο πιο ασκητής. Δεν υπήρχε καθόλου κρέας στη διατροφή του. Ο μακαρίτης πέρασε τη Δευτέρα, την Τετάρτη και την Παρασκευή εντελώς χωρίς φαγητό. Τα σκεύη του ήταν συνηθισμένα τενεκεδάκια, στα οποία έβαζε ο ίδιος τα απαραίτητα προϊόντα και μετά τα έδινε στα αγαπημένα του πρόσωπα για να τα μαγειρέψουν στο μάτι της κουζίνας. Έφαγε όμως μόνο αφού το φαγητό είχε παλαιώσει για 3 ημέρες. Αυτή ήταν η αρχή του. Απέρριψε κατηγορηματικά τα φρεσκομαγειρεμένα και νόστιμα πιάτα.
Ο γέροντας εισήχθη στη συνήθεια να μένει κάθε χρόνο στη σοφίτα από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο, όπου τον μετέφεραν οι συγγενείς του. Δεν ήταν ποτέ βάρος· οι συγγενείς του λάτρευαν τον Δημήτρη. Δεν ήξερε καν να διαβάζει ή να γράφει, αλλά ήξερε όλες τις προσευχές στις οποίες δεν σταμάτησε ποτέ να προσεύχεται από καρδιάς.
«Έπρεπε να δεις με τα ίδια σου τα μάτια το πρόσωπό του, γεμάτο χαρά - εκείνη την ύψιστη χαρά που προίκισε ο Κύριος, που έκανε τη ζωή του γαλήνια και αληθινά ευλογημένη.
Το αδύναμο σώμα φωτιζόταν από μέσα με ένα ειδικό φως. Και το αίσθημα οίκτου για τον πάσχοντα σύντομα εξελίχθηκε σε ένα συναίσθημα κάποιου είδους αρπακτικής απόλαυσης και ακόμη και ευλάβειας. Ήθελα να προσκυνήσω στον ξαπλωμένο και να του ζητήσω βοήθεια, συμβουλή, προστασία...» έγραψε γι' αυτόν ο Αρχιμανδρίτης Αγαθάγγελος, του οποίου οι αναμνήσεις του μακαριστού έχουν φτάσει μέχρι εμάς.
Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Γερμανοί κατακτητές, μπαίνοντας στην καλύβα του μακαριστού, αντικατέστησαν τη σκληρότητα με χαμόγελα, του χάρισαν καραμέλα και έφυγαν.
Ο ίδιος ο γέροντας θεωρούσε την αληθινή ανταμοιβή του Κυρίου την ευλογημένη επικοινωνία για περισσότερα από 30 χρόνια με τον πατέρα Νικολάι Γκουριάνοφ /+24.08.2002/ από το νησί Ζαλίτ. Η πνευματική σύνδεση μεταξύ αυτών των ανθρώπων ήταν ιδιαίτερα αξιόπιστη και άρρηκτη. Μοιράστηκαν οικείες εμπειρίες μεταξύ τους και ομολόγησαν αμοιβαία τα μυστικά της καρδιάς τους, αποτελώντας παράδειγμα αληθινής ιερής αδελφοσύνης.
Ένα ατελείωτο ρεύμα αρρώστων, προσκυνητών και απλώς λαού του Θεού από διάφορα μέρη της ρωσικής γης και ακόμη και από το εξωτερικό ήρθαν στον Γέροντα Μίτια. Αυτοί ήταν γιατροί, δικηγόροι, αγρότες, καθηγητές, κληρικοί - πολλοί από αυτούς έγιναν στη συνέχεια πνευματικά του παιδιά, χωρίς να φαντάζονται πλέον την περαιτέρω ύπαρξή τους χωρίς την εμπειρία της επικοινωνίας μαζί του.
Σε όσους ήρθαν για συμβουλές και ευλογία, ο πρεσβύτερος μιλούσε συχνά για την ανάγκη για επείγουσα μετάνοια και μετάνοια για τις αμαρτίες κάποιου ως άμεσο μονοπάτι για την επίτευξη της Βασιλείας των Ουρανών.
Η μετάνοια, κατά τη γνώμη του, είναι, πρώτα απ' όλα, ένας αγώνας για καθαρότητα των σκέψεων, μια κίνηση σε συχνή προσευχή, που φέρνει μαζί της βαθιά πίστη και την κατανόηση ότι είναι ζωντανή στην ψυχή του ανθρώπου με την αίσθηση ότι κουβαλά κανείς τον σταυρό του.
Έμεινε έκπληκτος με το χάρισμά του να γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή. Όταν γκρινιάρηδες, φθονεροί άνθρωποι, που έπασχαν από μέθη και άλλες θανατηφόρες ασθένειες, ήρθαν στον Δημήτριο, ο μακαρίτης, βλέποντας ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις αμαρτίες, του απηύθυνε θερμά λόγια: «Άπληστος (δηλαδή, αγαπητός, επιθυμητός φίλος,αξιολύπητος , το είπε με πραότητα και αγάπη, και ακουγόταν σαν «λυπηρό»), σε παρακαλώ μην πίνεις, δεν αρέσει στον Θεό!»
Και αν κάποιος κατακτούσε το πάθος και την αμαρτία, φώναζε: «Σε ικετεύω, μην αμαρτάνεις πια!» Και αναρωτήθηκαν πώς ήξερε ότι ο άνθρωπος είχε πάψει να αμαρτάνει. Πάντα τον αφήναμε εύκολα. Ευλόγησε, βαπτίζοντας κεφάλια και καρδιές με το παιδικό του χέρι.
Μετά από μια σύντομη γνωριμία, ο γέροντας κατανόησε αμέσως το μυστικό της μοίρας αυτού ή του άλλου προσώπου και προέβλεψε το μέλλον. Υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες που λέγονται τώρα. Εδώ είναι ένα από αυτά.
Μια μέρα ένα νεαρό ζευγάρι από τη Ρίγα ήρθε στον μακαριστό Δημήτριο για μια ευλογία για το γάμο τους. Ο γέροντας, κοιτώντας τους, είπε: «Δεν υπάρχει ευλογία Θεού σε αυτόν τον γάμο». Σταυρώθηκε και σώπασε. Οι νέοι, σαστισμένοι, άρχισαν να ταράζουν γύρω του, θέλοντας να μάθουν τον λόγο αυτής της δυσμένειας, διαβεβαιώνοντας τον μακαριστό για την αμοιβαία αγάπη μεταξύ τους και την Αγία Μητέρα Εκκλησία.
Ποτέ όμως δεν πέτυχαν τίποτα. Με αυτό φύγαμε για το σπίτι. Στη Ρίγα, πήραν μια ευλογία από τον ιερέα του τοπικού καθεδρικού ναού και μετά παντρεύτηκαν... Και έξι μήνες αργότερα χώρισαν - η κοινή τους ζωή δεν λειτούργησε, ο γάμος αποδείχθηκε δυστυχισμένος.
Ο μακαριστός Δημήτριος πέθανε ήσυχα στις 17 Νοεμβρίου 1996, 10 μέρες πριν τα 90ά του γενέθλια. Ένα από τα αξιομνημόνευτα μέρη στη γη για τον δίκαιο άνθρωπο είναι το παρεκκλήσι «Ζωοδόχος Πηγή», που αναστηλώθηκε κατόπιν αιτήματός του και χάρη στις προσευχές του, κοντά στο χωριό Buregi, το οποίο βρίσκεται στον αυτοκινητόδρομο Novgorod-Staraya Russa.
Και αν περάσετε, πάρτε το χρόνο σας, πιείτε από μια αληθινά ζωογόνο πηγή και θυμηθείτε τον μακαριστό Δημήτριο - από εδώ και στο εξής αυτό το παρεκκλήσι έγινε για τους Ορθοδόξους σύμβολο της φωτεινής ψυχής του γέροντα, που ξεχύνει την καλοσύνη του σε ρυάκια σε όλους γύρω.
Blessed_Mitenka_Printsev
Έχασε τη μητέρα του αμέσως μετά τη γέννησή του και σε ηλικία 8 ετών και τα δύο πόδια και το ένα χέρι είχαν χαθεί. Ο μικρός Mitya έμεινε παράλυτος το 1914.
Στα 82 χρόνια που έμεινε εκεί, δεν ξέφυγε ούτε ένα βογγητό από τα χείλη του. Και μόνο αφού αποκοιμήθηκε και έχασε τον έλεγχο του εαυτού του, έγινε σαφές τι προσπάθειες χρειάστηκε για να κρύψει τον πόνο του.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν ήταν ξύπνιος, ήταν ένας εκπληκτικά ζωηρός, πνευματικά σε εγρήγορση άτομο και ένας ενδιαφέρων συνομιλητής. Όταν έμεινε μόνος, προσευχόταν.
Ο νηστευτής ήταν ο πιο ασκητής. Δεν υπήρχε καθόλου κρέας στη διατροφή του. Ο μακαρίτης πέρασε τη Δευτέρα, την Τετάρτη και την Παρασκευή εντελώς χωρίς φαγητό. Τα σκεύη του ήταν συνηθισμένα τενεκεδάκια, στα οποία έβαζε ο ίδιος τα απαραίτητα προϊόντα και μετά τα έδινε στα αγαπημένα του πρόσωπα για να τα μαγειρέψουν στο μάτι της κουζίνας. Έφαγε όμως μόνο αφού το φαγητό είχε παλαιώσει για 3 ημέρες. Αυτή ήταν η αρχή του. Απέρριψε κατηγορηματικά τα φρεσκομαγειρεμένα και νόστιμα πιάτα.
Ο γέροντας εισήχθη στη συνήθεια να μένει κάθε χρόνο στη σοφίτα από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο, όπου τον μετέφεραν οι συγγενείς του. Δεν ήταν ποτέ βάρος· οι συγγενείς του λάτρευαν τον Δημήτρη. Δεν ήξερε καν να διαβάζει ή να γράφει, αλλά ήξερε όλες τις προσευχές στις οποίες δεν σταμάτησε ποτέ να προσεύχεται από καρδιάς.
«Έπρεπε να δεις με τα ίδια σου τα μάτια το πρόσωπό του, γεμάτο χαρά - εκείνη την ύψιστη χαρά που προίκισε ο Κύριος, που έκανε τη ζωή του γαλήνια και αληθινά ευλογημένη.
Το αδύναμο σώμα φωτιζόταν από μέσα με ένα ειδικό φως. Και το αίσθημα οίκτου για τον πάσχοντα σύντομα εξελίχθηκε σε ένα συναίσθημα κάποιου είδους αρπακτικής απόλαυσης και ακόμη και ευλάβειας. Ήθελα να προσκυνήσω στον ξαπλωμένο και να του ζητήσω βοήθεια, συμβουλή, προστασία...» έγραψε γι' αυτόν ο Αρχιμανδρίτης Αγαθάγγελος, του οποίου οι αναμνήσεις του μακαριστού έχουν φτάσει μέχρι εμάς.
Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Γερμανοί κατακτητές, μπαίνοντας στην καλύβα του μακαριστού, αντικατέστησαν τη σκληρότητα με χαμόγελα, του χάρισαν καραμέλα και έφυγαν.
Ο ίδιος ο γέροντας θεωρούσε την αληθινή ανταμοιβή του Κυρίου την ευλογημένη επικοινωνία για περισσότερα από 30 χρόνια με τον πατέρα Νικολάι Γκουριάνοφ /+24.08.2002/ από το νησί Ζαλίτ. Η πνευματική σύνδεση μεταξύ αυτών των ανθρώπων ήταν ιδιαίτερα αξιόπιστη και άρρηκτη. Μοιράστηκαν οικείες εμπειρίες μεταξύ τους και ομολόγησαν αμοιβαία τα μυστικά της καρδιάς τους, αποτελώντας παράδειγμα αληθινής ιερής αδελφοσύνης.
Ένα ατελείωτο ρεύμα αρρώστων, προσκυνητών και απλώς λαού του Θεού από διάφορα μέρη της ρωσικής γης και ακόμη και από το εξωτερικό ήρθαν στον Γέροντα Μίτια. Αυτοί ήταν γιατροί, δικηγόροι, αγρότες, καθηγητές, κληρικοί - πολλοί από αυτούς έγιναν στη συνέχεια πνευματικά του παιδιά, χωρίς να φαντάζονται πλέον την περαιτέρω ύπαρξή τους χωρίς την εμπειρία της επικοινωνίας μαζί του.
Σε όσους ήρθαν για συμβουλές και ευλογία, ο πρεσβύτερος μιλούσε συχνά για την ανάγκη για επείγουσα μετάνοια και μετάνοια για τις αμαρτίες κάποιου ως άμεσο μονοπάτι για την επίτευξη της Βασιλείας των Ουρανών.
Η μετάνοια, κατά τη γνώμη του, είναι, πρώτα απ' όλα, ένας αγώνας για καθαρότητα των σκέψεων, μια κίνηση σε συχνή προσευχή, που φέρνει μαζί της βαθιά πίστη και την κατανόηση ότι είναι ζωντανή στην ψυχή του ανθρώπου με την αίσθηση ότι κουβαλά κανείς τον σταυρό του.
Έμεινε έκπληκτος με το χάρισμά του να γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή. Όταν γκρινιάρηδες, φθονεροί άνθρωποι, που έπασχαν από μέθη και άλλες θανατηφόρες ασθένειες, ήρθαν στον Δημήτριο, ο μακαρίτης, βλέποντας ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις αμαρτίες, του απηύθυνε θερμά λόγια: «Άπληστος (δηλαδή, αγαπητός, επιθυμητός φίλος,αξιολύπητος , το είπε με πραότητα και αγάπη, και ακουγόταν σαν «λυπηρό»), σε παρακαλώ μην πίνεις, δεν αρέσει στον Θεό!»
Και αν κάποιος κατακτούσε το πάθος και την αμαρτία, φώναζε: «Σε ικετεύω, μην αμαρτάνεις πια!» Και αναρωτήθηκαν πώς ήξερε ότι ο άνθρωπος είχε πάψει να αμαρτάνει. Πάντα τον αφήναμε εύκολα. Ευλόγησε, βαπτίζοντας κεφάλια και καρδιές με το παιδικό του χέρι.
Μετά από μια σύντομη γνωριμία, ο γέροντας κατανόησε αμέσως το μυστικό της μοίρας αυτού ή του άλλου προσώπου και προέβλεψε το μέλλον. Υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες που λέγονται τώρα. Εδώ είναι ένα από αυτά.
Μια μέρα ένα νεαρό ζευγάρι από τη Ρίγα ήρθε στον μακαριστό Δημήτριο για μια ευλογία για το γάμο τους. Ο γέροντας, κοιτώντας τους, είπε: «Δεν υπάρχει ευλογία Θεού σε αυτόν τον γάμο». Σταυρώθηκε και σώπασε. Οι νέοι, σαστισμένοι, άρχισαν να ταράζουν γύρω του, θέλοντας να μάθουν τον λόγο αυτής της δυσμένειας, διαβεβαιώνοντας τον μακαριστό για την αμοιβαία αγάπη μεταξύ τους και την Αγία Μητέρα Εκκλησία.
Ποτέ όμως δεν πέτυχαν τίποτα. Με αυτό φύγαμε για το σπίτι. Στη Ρίγα, πήραν μια ευλογία από τον ιερέα του τοπικού καθεδρικού ναού και μετά παντρεύτηκαν... Και έξι μήνες αργότερα χώρισαν - η κοινή τους ζωή δεν λειτούργησε, ο γάμος αποδείχθηκε δυστυχισμένος.
Ο μακαριστός Δημήτριος πέθανε ήσυχα στις 17 Νοεμβρίου 1996, 10 μέρες πριν τα 90ά του γενέθλια. Ένα από τα αξιομνημόνευτα μέρη στη γη για τον δίκαιο άνθρωπο είναι το παρεκκλήσι «Ζωοδόχος Πηγή», που αναστηλώθηκε κατόπιν αιτήματός του και χάρη στις προσευχές του, κοντά στο χωριό Buregi, το οποίο βρίσκεται στον αυτοκινητόδρομο Novgorod-Staraya Russa.
Και αν περάσετε, πάρτε το χρόνο σας, πιείτε από μια αληθινά ζωογόνο πηγή και θυμηθείτε τον μακαριστό Δημήτριο - από εδώ και στο εξής αυτό το παρεκκλήσι έγινε για τους Ορθοδόξους σύμβολο της φωτεινής ψυχής του γέροντα, που ξεχύνει την καλοσύνη του σε ρυάκια σε όλους γύρω.
Blessed_Mitenka_Printsev
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου