21 Νοεμβρίου - Πριν από 144 χρόνια, ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος /10/28/1815 - 21/11/1879/, Αρχιεπίσκοπος Καζάν και Sviyazhsk, εκοιμήθη εν Κυρίω.

 21 Νοεμβρίου - Πριν από 144 χρόνια, ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος  /10/28/1815 - 21/11/1879/, Αρχιεπίσκοπος Καζάν και Sviyazhsk, εκοιμήθη εν Κυρίω.

Ένας από τους εξέχοντες Ρώσους αρχιεπισκόπους τόσο στις προσωπικές του ιδιότητες και διοικητικές δραστηριότητες, όσο και στα λογοτεχνικά του έργα.

Οι σύγχρονοι χαρακτήρισαν τις δραστηριότητες του Επισκόπου Αντώνιου στην επισκοπή Καζάν ως εξής:

«Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι μετά τον Άγιο Γκουρί, κανένας από τους ιεράρχες του Καζάν που ακολούθησαν αυτόν τον αρχιερέα δεν έκανε τόσο καλό για αυτήν την επισκοπή και τόσες ποικίλες και πολυάριθμες αρετές όσο Ο Σεβασμιώτατος Αντώνιος. Με την άφιξη του Επισκόπου στο Καζάν, ένα νέο, αναζωογονητικό πνεύμα αναπνέεται σε όλη την επισκοπή».

Το όνομα του Αρχιεπισκόπου Αντωνίου αναγράφηκε στο ασκητικό μνημόσυνο του Ιερομονάχου Σαμψών (Sievers) /+1979/. Θυμήσου τους, Κύριε, στη Βασιλεία Σου!

Ο επίσκοπος γεννήθηκε στην πόλη Miass των Ουραλίων στην οικογένεια ενός ιερέα. Ήταν ανιψιός του Μητροπολίτη Κιέβου Φιλάρετου (Amphiteatrov) /+1857/, ο οποίος το 1984 αγιοποιήθηκε και αναπαύεται με άφθαρτα λείψανα στα Μακρινά Σπήλαια της Λαύρας του Κιέβου Pechersk.

Ο ίδιος ο επίσκοπος Φιλάρετος προσπάθησε να εκπαιδεύσει τον μελλοντικό αρχιεφημέριο. Η πατρική ηγεσία του Δεξιού Σεβασμιωτάτου Φιλάρετου ανέπτυξε στον νεαρό πόθο για ασκητικές πράξεις. Όταν έβλεπε τον θείο του να κάνει τη νυχτερινή προσευχή, σηκωνόταν κι αυτός και προσευχόταν μέχρι να τον κυριεύσει ο ύπνος.

Ο αιδεσιμότατος Αντώνιος θυμήθηκε: «Πριν αρχίσω να μαθαίνω να διαβάζω από τον ίδιο τον Επίσκοπο Φιλάρετο, απομνημόνευσα τη ζωή του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ από τις επαναλαμβανόμενες εποικοδομητικές ιστορίες του ίδιου του θείου Φιλάρετου.

Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο από όλα ήταν πώς το αγόρι Βαρθολομαίος πήγε στο χωράφι μετά από τα άλογα και συνάντησε εκεί κάτω από ένα δέντρο έναν γέρο να προσεύχεται και έλαβε μια ευλογία από αυτόν, και μέσω αυτής της ευλογίας αποκαλύφθηκαν σε αυτόν ειδικά δώρα διδασκαλίας.

Αν είχα σπουδάσει όχι στην Ακαδημία του Κιέβου, αλλά στην Ακαδημία της Μόσχας, όπου περίμενα, σίγουρα θα ευχόμουν για τον εαυτό μου ένα μοναστικό όνομα προς τιμή του Αγίου Σεργίου».

Ο Άγιος Φιλάρετος έδωσε στον ανιψιό του ως αποχωριστή την εικόνα «Η εικόνα του Σωτήρος που δεν έγινε με τα χέρια» με τα λόγια: «Πάρτε αυτήν την ιερή εικόνα για τον εαυτό σας και κρατήστε την για πάντα, ως ξεχωριστό ιερό.

Σας αποκαλύπτω ότι πάνω από αυτή την ιερή εικόνα μου έχουν παρασχεθεί περισσότερες από μία φορές ένα όραμα κάποιου είδους λάμψης απόκοσμου φωτός, που ξεχύνεται πάνω από το Αγνότερο Πρόσωπο του Κυρίου του Σωτήρος».

Το 1840 εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε ιερομόναχος. Πνευματικός του πατέρας και διάδοχος στην Τόνσερα ήταν ο πρεσβύτερος, εξομολόγος της Λαύρας του Κιέβου Πετσέρσκ, ιεροσχηματικός μοναχός Παρθένιος του Κιέβου /+1855/. Τώρα αγιοποιήθηκε ως άγιος το 1994 (Εορτή - 7 Απριλίου). Επί 15 χρόνια παρέμεινε στενή επικοινωνία μεταξύ του πρεσβύτερου και του πνευματικού του γιου. Μετά το θάνατο του πρεσβυτέρου, ο Σεβασμιώτατος Αντώνιος συνέταξε τη βιογραφία του.

Το 1841 έγινε επιθεωρητής της Σχολής του Κιέβου. Θέλοντας να καθαρίσει τη σχολή από κακούς μαθητές και να εκπαιδεύσει άξιους υποψηφίους για ιερείς, ο Ιερομόναχος Αντώνιος έδειξε αυστηρό αφεντικό και πάνω απ' όλα στους μαθητές της σχολής.

Αγαπώντας την τάξη, τιμωρούσε τις φάρσες, την ακολασία, την αγένεια και δεν φείδονταν την τεμπελιά. Μερικές φορές ο ιεροδιδάσκαλος αποβλήθηκε για το πρώτο παράπτωμα. Δεν ήταν λιγότερο αυστηρός απέναντι στους δασκάλους και τους μέντορες.

Το 1858, ανήμερα της Αγίας Ανάστασης του Χριστού, ο Αρχιμανδρίτης Αντώνιος χειροτονήθηκε Επίσκοπος Τσιγκιρίνσκι, εφημέριος της Μητροπόλεως Κιέβου.

Έγραψε: «Θα γιορτάσω το βαθύ Πάσχα του Χριστού και το δικό μου. Και ομολογώ, πρέπει να το φάω όπως οι Ισραηλίτες παλιά, με πικρά βότανα. Αισθάνεται κανείς, στο πρώτο βήμα στην ιεροσύνη, ότι η επισκοπή είναι σίγουρα μαρτύριο...»

Το 1859, ο Επίσκοπος Αντώνιος διορίστηκε στην έδρα του Σμολένσκ. Ευχαρίστησε το ποίμνιο του Σμολένσκ με την επιμέλειά του στη λατρεία, συχνά υπηρετούσε, ήταν ζηλωτής του εκκλησιαστικού καταστατικού και δεν ήθελαν ούτε μικρές μειώσεις στη λειτουργία.Βλέποντας ένα τέτοιο παράδειγμα του επισκόπου, οι κάτοικοι του Σμολένσκ παρακολούθησαν πρόθυμα τη λειτουργία, παρά τη διάρκειά της.Το 1866, ο Επίσκοπος Αντώνιος διορίστηκε στην έδρα του Καζάν στο έτος ανυψώθηκε στο βαθμό του Αρχιεπισκόπου του Καζάν.

Μέχρι τη στιγμή του διορισμού του, βαφτισμένοι Τάταροι ολόκληρα χωριά αποσύρονταν από την πίστη. Ο Vladyka, έχοντας φτάσει στο Καζάν, άρχισε δυναμικά να οργανώσει το ιεραποστολικό έργο σε αυτήν την περιοχή. Ενίσχυσε το πρόγραμμα της διδασκαλίας ιεραποστολικών επιστημών στη Θεολογική Ακαδημία και το Σεμινάριο του Καζάν, υποστήριξε την ευημερία και την ανάπτυξη της Κεντρικής Σχολής του Καζάν για βαπτισμένους Τατάρους, βοήθησε τους ιερείς της ενορίας στη μελέτη των τοπικών γλωσσών, ιδιαίτερα των Ταταρικών.

Με σκοπό να διαφωτίσει τους ξένους και να προειδοποιήσει τους πλανημένους, ο Επίσκοπος Αντώνιος ίδρυσε την Αδελφότητα του Αγίου Γκουρία. Η Αδελφότητα άνοιξε με δικά της έξοδα πολλά ενοριακά σχολεία και τα διατήρησε στις ενορίες και εξέδωσε πολλά δογματικά, λειτουργικά και εκπαιδευτικά βιβλία σε τοπικές γλώσσες.

Επιπλέον, ο Επίσκοπος Αντώνιος ίδρυσε πολλά ιεραποστολικά μοναστήρια: τη Μονή Cheremissky Michael-Arkhangelsk, τη Μονή Tsivilsky και τη Γυναικεία Κοινότητα Kosmodemyansk.

Ο Επίσκοπος βελτίωσε το γυναικείο μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που ιδρύθηκε πριν από αυτόν, στην πόλη Χιστόπολη. Ανακαίνισε επίσης τον καθεδρικό ναό στο Καζάν, ο οποίος από καιρό χρειαζόταν επισκευή. Για αυτό του απονεμήθηκε ευγνωμοσύνη από τον ίδιο τον αυτοκράτορα όταν ήρθε στο Καζάν.

Ο Επίσκοπος Αντώνιος καθιέρωσε εβδομαδιαία ανάγνωση του ακαθίστου προς τιμήν του Αγίου Γκουρία την Πέμπτη πριν από τη Λειτουργία και ο ίδιος την εκτελούσε τακτικά.

Ο Vladyka ήταν τακτικός επισκέπτης και γενναιόδωρος ευεργέτης τοπικών ελεημοσύνης, νοσοκομείων, φυλακών, φτωχών κυλικείων και παρόμοιων δημόσιων ιδρυμάτων.

Πέθανε στις 21 Νοεμβρίου 1879. Πριν από το θάνατό του, ο επίσκοπος ήταν άρρωστος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εδώ είναι τα απομνημονεύματα ενός σύγχρονου για τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής της Vladika Anthony:

«Ο άρρωστος, προφανώς, άρχισε να πλησιάζει στο τέλος. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο του μισοκοιμισμένος και σπάνια έλεγε τίποτα. Έλαβε τα Ιερά Μυστήρια την καθιερωμένη ώρα.

Η ανάγνωση κανόνων και ακαθιστών συνεχιζόταν όλη την ημέρα, σχεδόν συνέχεια, κοντά στο κρεβάτι του. Γύρω στις 8 η αναπνοή έγινε πολύ δύσκολη, η δίψα και η ανάγκη για ποτό ήταν συνεχείς. Από καιρό σε καιρό, ακόμη και γύρω στις 7, ξέφευγαν δυνατοί αναστεναγμοί, ακόμα και στεναγμοί. Μέχρι τις 9 μίλησε ακόμα αρκετά ελεύθερα.

Για να προσδιοριστεί η κατάστασή του, τέθηκε η ερώτηση: "Ακούτε τι διαβάζεται από τους κανόνες και τους ακαθιστους;" «Ναι, αλλά η ανάγνωση είναι μονότονη και ανέκφραστη».

Μετά από αυτό, τα λόγια του Κυρίου δεν ήταν πλέον κατανοητά. Έμοιαζε σαν να ρωτούσε και να έψαχνε κάτι. Ρώτησα: «Ψάχνεις για σταυρό;» Ακολούθησε καταφατικό πρόσημο.

Ο σταυρός του (με τον οποίο τον τονώνανε), τον οποίο κρατούσε συνεχώς στο στήθος του, κύλησε στη μία πλευρά εκείνη την ώρα. Πήρα και έφερα τον σταυρό πρώτα στα χείλη του Vladyka, και τον φίλησε βαθιά. τότε έβαλα τον σταυρό στο δεξί χέρι του Κυρίου. Το πίεσε σφιχτά στο στήθος του. Άρχισε η ανάγνωση των προσευχών που όρισε η Εκκλησία για την έξοδο της ψυχής.

Στο τέλος τους, μετά από ένα τέταρτο, τελέστηκε το μεγάλο μυστήριο του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα. Ήταν στην αρχή της πρώτης ώρας της νύχτας, εκείνη τη σημαντική ώρα, που θύμισε άθελά τους στους παρευρισκόμενους τα λόγια του εκκλησιαστικού ύμνου: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται τα μεσάνυχτα».

Πολύς κόσμος ήρθε για να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο τους αρχιερεας.  Το πρωί της 22ας Νοεμβρίου η σορός του εκλιπόντος μεταφέρθηκε στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί ο αριθμός των ανθρώπων που ήταν παρόντες - υπήρχαν πολλοί άνθρωποι.

Σύμφωνα με την τελευταία διαθήκη του εκλιπόντος επισκόπου, τέθηκε στον καθεδρικό ναό στο δεξιό παρεκκλήσι, μόνασε προς τιμή της Γέννησης του Χριστού, πίσω από την αριστερή χορωδία.

Στη διαθήκη του, ο Επίσκοπος Αντώνιος έγραψε: «Εις το όνομα του Κυρίου, ζητώ να ταφούν τα λείψανά μου μαζί με όλους τους προκατόχους μου, ξεκινώντας από τον Άγιο Γκουρί, στον Καθεδρικό Ναό του Καζάν, στο παρεκκλήσι της Γέννησης, πίσω από την αριστερή χορωδία , όπου πάνω από τον τόπο ταφής, χτίστε μια κιβωτό από αυτές που είναι διαθέσιμες στην αίθουσα προσευχής μου και τις ιερές εικόνες του Σωτήρος Χριστού και άλλες που μου ανήκουν».

Στις 25 Νοεμβρίου τελέστηκε νεκρώσιμος ακολουθία και ακολούθησε η ταφή. Αυτόπτες μάρτυρες θυμούνται:

«Αυτή και όλες τις επόμενες μέρες, άνθρωποι από όλη την πόλη μετακινήθηκαν σε συμπαγείς μάζες στον καθεδρικό ναό, ξεκινώντας από το Matins και τελειώνοντας στις εννέα το βράδυ, όταν τελείωσε το βραδινό γενικό μνημόσυνο. Όλοι θεώρησαν ιερό καθήκον να βρεθούν στη λατρεία στον τάφο και να τιμήσουν να φιλήσουν το χέρι του αγίου».

Το 1883, το «Εκκλησιαστικό Δελτίο» έγραφε: «Το ποίμνιο του Καζάν, εκπροσωπούμενο από τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπό τους Αντώνιο στο Μποσέ, συνόδευσε στον τάφο τον πιο άξιο αρχιπάστορα της Ρωσικής Εκκλησίας, έναν άγιο ισχυρού πνεύματος, άφθαρτης ειλικρίνειας, ανυποχώρητων πεποιθήσεων. Η ίδια τον σεβόταν τόσο πολύ όσο ζούσε που τον αναγνώρισε ως άγιο».