Μάλιστα λέγεται πὼς κάποτε ὑπῆρξε ἕνας μοναχὸς στὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ δὲν εἶχε ἀφήσει μοναστήρι γιὰ μοναστήρι καὶ κελλὶ γιὰ
κελλί, ποὺ νὰ μὴν εἶχε μετεγκατασταθεῖ. Ὅμως, πουθενὰ δὲν εὕρισκε ἀνάπαυση, καθ᾽ ὅτι ἂν μέσα στὴν ψυχή σου
ἔχεις ἀκαταστασία, τότε, ὅπου καὶ ἂν βρεθεῖς, ποτέ σου δὲν θὰ ἠρεμήσεις. Μαζί του, ὅμως, στὶς συνεχεῖς μετακομίσεις του πάντα τὸν συνόδευε ἀοράτως καὶ ἕνα δαιμόνιο, γιὰ νὰ τὸν πειράζει καὶ νὰ τὸν ἐνοχλεῖ, ὅπου καὶ ἂν βρισκόταν. Τόσο λοιπὸν γύριζε ἀπὸ ἐδῶ κι ἀπὸ ἐκεῖ, ποὺ κάποτε δὲν ἄντεξε οὔτε καὶ αὐτὸς ὁ ἐξαποδὸς καὶ τοῦ
λέγει ἀγανακτισμένος:
- Τί θὰ γίνει μὲ σένα, ρὲ καλόγερε; Θὰ σταθεῖς σὲ ἕνα μέρος ἐπιτέλους; Μοῦ κόπηκαν τὰ πόδια...
Αὐτοὶ οἱ χαρακτῆρες ὀνομάζονται κυκλευτές. Εἶναι ὅσοι μὲ πνεῦμα ἐπιπολαιότητος (ἐπί-πολάζω: μένω στὴν ἐπιφάνεια) κάνουν μονίμως καὶ ἀτελευτήτως κύκλους, ἐπειδὴ συνεχῶς καὶ ἀεικινήτως πλανιονται δίχως να βρίσκοντουν ἀνάπαυση ὁπουδήποτε. Διάβασε, ἂν θέλεις για την περίπτωση και το διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη «Ὁ ἀειπλάνητος"
Βιβλιογραφία! Ἅγιοι ποὺ γελοῦν καὶ περιγελοῦν τὴν ματαιότητα: πατήρ Διονύσιος Ταμπακης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου