Τι φέρνει μια γριά σκυμμένη από χρόνια και αρρώστιες στην εκκλησία; Ποια ζύμωση διεγείρει στον άνθρωπο την επιθυμία για το ιερό, αντλώντας ανυποψίαστους πόρους θέλησης και δύναμης σε αυτούς που φαίνονται ανίσχυροι; Η αναζήτηση του Θεού πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από μια μυστικιστική αυταπάτη, μια απατηλή ανακούφιση από τον φόβο του θανάτου.
Η καμπούρη γριά μπαίνει στην πύλη Πούτνα, σέρνοντας τα πόδια της. Υπάρχει πάγος στο πάτωμα και κάθε βήμα θα μπορούσε να τη στείλει κατευθείαν στο νοσοκομείο. Περπατά αργά και ανάλαφρα, με τα μάτια του στο έδαφος, συλλογιζόμενος τον τάφο του.
Είναι πολύ αμφίβολο για να ξαναδεί τον ουρανό. Κοιτάζει κάτω, αλλά όλη η κορυφή είναι μαζεμένη μέσα της. Η αγάπη του Θεού, η προσευχή για τα παιδιά και τα εγγόνια, η ταλαίπωρη ζωή, οι ζωντανοί που έφυγαν πριν από τον καιρό, τα δάκρυα και οι χαρές, έφεραν τον ουρανό μέσα στην καμπούρα. Αυτός ο παράδεισος της δίνει ειρήνη, χέρι στην εκκλησία, με την αποφασιστικότητα αυτού που γνωρίζει ότι η σωτηρία αρχίζει με το πρώτο βήμα. Ότι δεν προλαβαίνεις να ευχηθείς. Που πρέπει να κάνετε. Να είσαι στην Εκκλησία.
Οι γκάρμποβες και οι γκάρμποφ εμποδίζουν την Εκκλησία να πληγωθεί από τόσους δίκαιους ανθρώπους σαν τα έλατα. Όταν δεν υπάρχουν πια καμπούρες, θα τελειώσει και ο ουρανός. Δεν θα έχει κανέναν να μείνει.
Φωτογραφία: Paul Palencsar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου