Στις 18 Φεβρουαρίου - πριν από 66 χρόνια, ο Αρχιερέας Ιωάννης Γκόρεμυκιν / 05/01/1869 - 18/02/1958/, πρύτανης του Ιερού Ναού του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου Θεσσαλονίκης στο Kolomyagi, σήμερα περιοχή της πόλης της Αγίας Πετρούπολης, απεβίωσε στον Κύριο.

 Στις 18 Φεβρουαρίου - πριν από 66 χρόνια, ο Αρχιερέας Ιωάννης Γκόρεμυκιν / 05/01/1869 - 18/02/1958/, πρύτανης του Ιερού Ναού του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου Θεσσαλονίκης στο Kolomyagi, σήμερα περιοχή της πόλης της Αγίας Πετρούπολης, απεβίωσε στον Κύριο.

Στους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ευρύτερα, το όνομα του Πατέρα Ιωάννη Γκόρεμυκιν έγινε γνωστό λόγω της ιδιαίτερης εύνοιας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου προς αυτόν, που μαρτυρεί το ύψος της πνευματικής του ζωής και την τολμηρή του στάση ενώπιον του Κυρίου. .

Ήταν ο π. Ιωάννης που ενημερώθηκε άνωθεν ότι ο Κύριος είχε θέσει, μέσω του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου της Θεσσαλονίκης, να σώσει τον πρόεδρο της Περιφερειακής Εκτελεστικής Επιτροπής του Λένινγκραντ, τον δούλο του Θεού Δημήτριο, έναν άνθρωπο με μεγάλες αρετές. Τον ομολόγησε και τον κοινωνούσε τρεις μέρες πριν από τον θάνατο που του είχε προβλέψει ο Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος
Ο πατέρας Ιωάννης γεννήθηκε στην επαρχία Νόβγκοροντ. Οι συγγενείς του θυμήθηκαν ότι το επώνυμό τους ήταν Ορνάτσκι. Από πού προήλθε το επώνυμο Goremykin; Μια φορά κι έναν καιρό, ο πρόγονός τους έμεινε ορφανός και μια πολύ μεγάλη γιαγιά τον πήρε να σπουδάσει.

Τον έφεραν στο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Στο εκπαιδευτικό ίδρυμα ρώτησαν τη γιαγιά: «Ποιο είναι το επίθετο του αγοριού;» Αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί, ξέχασε. Η επιτροπή επιλογής είπε: "Και αν το αγόρι είναι ορφανό και άθλιο άτομο, τότε ας είναι το επώνυμό του Goremykin".

Όταν ο π. Ιωάννης ήταν τεσσάρων ετών, ο πατέρας του, που σπούδαζε στη Θεολογική Σχολή, αρρώστησε ξαφνικά και πέθανε. Τον μικρό Γιάννη τον μεγάλωσαν η μητέρα του και ο θείος του, διάκονος. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή και έξι χρόνια αργότερα από τη Θεολογική Σχολή του Νόβγκοροντ.

Στο βιβλίο «Belozersky Theological School for a Hundred Years of Existence (1809–1909)» παραμένει μόνο το λήμμα ενάντια στο επίθετό του: «η πιο ευγενική ψυχή».

Το 1891, ανήμερα του εορτασμού του Αγίου Νικολάου, ο John Goremykin χειροτονήθηκε ιερέας του Ναού της Αναστάσεως στην πρώην συνοικία Belozersky. Εδώ τον έπιασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η επανάσταση, εδώ έζησε τη δύσκολη δεκαετία του 20-30, όταν οι εκκλησίες καταστράφηκαν παντού, οι εικόνες έκαιγαν στην πυρά και οι κληρικοί καταπιέζονταν. Οι καρδιές των ανθρώπων έχουν σκληρύνει και πετρώνουν.

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα, ένα κάρο σταμάτησε στο σπίτι του πρύτανη του ναού. Μπήκαν μέσα τρεις άνδρες: «Πάτερ, διατάχθηκε να συλλάβουν τους ιερείς και να τους οδηγήσουν στη φυλακή. Αλλά θα σε πάμε στο δάσος και θα σε κρύψουμε».

Ο πατέρας Ιωάννης έζησε στο δάσος για δύο εβδομάδες ενώ οι κληρικοί συλλαμβάνονταν. Πολλοί λειτουργοί της Εκκλησίας πέθαναν, πολλοί χάθηκαν.

Ο Κύριος τον φύλαξε. Ίσως και τότε να τον βοηθούσε αόρατα ο πατέρας Ιωάννης της Κρονστάνδης, που με ευλάβεια προσευχόταν σέ αυτόν όλη του τη ζωή.

Ο τελευταίος ηγούμενος του μοναστηριού Kirilovo Novoozersky, ο ηλικιωμένος Αρχιμανδρίτης Ιωάννης, έδωσε στον πατέρα Ιωάννη Γκόρεμυκιν το προσωπικό αντικείμενο του Ιωάννη της Κρονστάνδης, το οποίο είχε παρουσιάσει κάποτε στον Αρχιμανδρίτη Ιωάννη.

Ο πατέρας Ιωάννης συνήθιζε να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες του με ψυχραιμία. "Ακόμη και σαν να χαιρόταν, αυτό σημαίνει ότι έλεγε ότι ο Κύριος με δοκίμαζε στην αγάπη του γι' Αυτόν. Ο ίδιος πάντα παρηγορούσε τους ανθρώπους..."

Το 1940, μετά το κλείσιμο του καθεδρικού ναού στο Peterhof, ο πατέρας Ιωάννης διορίστηκε να διακονήσει στην εκκλησία στο όνομα του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Θεσσαλονικιού στο Kolomyaga, όπου υπηρέτησε για δεκαοκτώ χρόνια μέχρι τον θάνατό του.

Δέκα ορθόδοξες εκκλησίες λειτουργούσαν στο Λένινγκραντ στα χρόνια του εχθρικού αποκλεισμού. Ανάμεσά τους, από την πρώτη έως την τελευταία μέρα, είναι ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου της Θεσσαλονίκης στο Kolomyagi.

Με την εμφάνισή του η ενορία έγινε μια από τις πολυπληθέστερες. Ο πιστός λαός εκτιμούσε τη σοφία και την καλοσύνη του νέου ιερέα· πολλοί είδαν το θάρρος και τη σταθερότητά του στην προστασία του ναού και των πιστών.

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, οι στρατιωτικοί μπήκαν στην εκκλησία και ο διοικητής τους έδειξε στον πατέρα Ιωάννη ένα διάταγμα από τις αρχές για τη μεταφορά του κτιρίου της εκκλησίας σε μια αποθήκη.

Ο π. Ιωάννης διέκοψε τη λειτουργία και είπε δυνατά: «Εκείνοι που εργάζονται και βαρύνονται μαζεύονται σε αυτήν την Εκκλησία του Θεού για χάρη της ψυχικής γαλήνης. Και είσαι τσεκούρι κατά την πίστη μας. Οχι. Καταστρέψτε μόνο μαζί μου». Και ο Κύριος διατήρησε τον ναό, και ο πατέρας Ιωάννης συνέχισε να υπηρετεί σε αυτόν.

Ο πατέρας Ιωάννης ήταν 72 ετών όταν άρχισε ο πόλεμος. Παρά την ηλικία του και την πείνα του αποκλεισμού, ερχόταν καθημερινά από την πλευρά της Πετρούπολης στο Kolomyagi και έκανε θείες λειτουργίες.

Οι ενορίτες κατέθεσαν ότι ο πατέρας Ιωάννης μοιραζόταν συχνά τις πενιχρές μερίδες του με τους πεινασμένους. Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των παλιών, ο ιερέας ήταν τόσο εξαντλημένος από την πείνα που δεν μπορούσε να κινηθεί και οι ενορίτες τον έφεραν στις λειτουργίες με ένα έλκηθρο.

Χάρη στον πατέρα Ιωάννη Γκόρεμυκιν, όλα τα μυστήρια στην εκκλησία τελούνταν χωρίς αποτυχία, όπως σε περιόδους ειρήνης. Ευλαβικές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. Ο μακρύς κανόνας του Αγίου Ανδρέα της Κρήτης διαβάστηκε με τη συνήθη σειρά, χωρίς συντομογραφίες. Η χορωδία έψαλε το άσμα αυστηρά και προσευχητικά.

Ο π. Ιωάννης τέλεσε τη θεία λειτουργία με ευλάβεια και αργά. Και μετά πήγε σε λειτουργίες, στις οικογένειες των ενοριτών του. Ο βοσκός μετά βίας μπορούσε να σταθεί στα πόδια του από την πείνα, αλλά στα κρύα, ερημικά σπίτια τον περίμεναν υπομονετικά οι Κολομιαζιάν. Οι ετοιμοθάνατοι έπρεπε να οδηγηθούν στο τελευταίο τους ταξίδι και τα νήπια έπρεπε να βαφτιστούν.

Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού, ο πατέρας Ιωάννης έλαβε κλήση από έναν από τους γιους του από το Σαράτοφ, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά να εκκενωθεί.

Πολλοί κάτοικοι του Kolomyag είχαν την ευλογία να πάνε στο μέτωπο από τον αρχιερέα John Goremykin. Ο γιος του Βασίλι εργάστηκε στα μετόπισθεν ως αρχιμηχανικός του εργοστασίου. Ο π. Ιωάννης δεν συμφωνούσε με αυτό: «Πώς γίνεται αυτό; Όλοι θα υπερασπιστούν την Πατρίδα, αλλά ο γιος μου θα καθίσει έξω;». Ο Βασίλι πήγε να πολεμήσει. Ο μελλοντικός στρατάρχης και ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης Γκοβόροφ αργότερα έμαθε για αυτό το περιστατικό και, επιλέγοντας την ώρα, ήρθε ειδικά στο Kolomyagi για να ευχαριστήσει τον Αρχιερέα Ιωάννη.

Και στα μεταπολεμικά χρόνια, ο πατέρας Ιωάννης συνέχισε να υπηρετεί ως πρύτανης στην εκκλησία Kolomyazhsky μέχρι το θάνατό του στις 18 Φεβρουαρίου 1958.

Μια λαοθάλασσα περικύκλωσε την εκκλησία Kolomyazhsky την ημέρα του αποχαιρετισμού στον ιερέα. Ένας άρρωστος ενορίτης προσευχήθηκε: «Μακάρι να μπορούσα να κρατηθώ στη γωνία του φέρετρου του πατέρα Ιωάννη». Και, προσκυνώντας το λατρεμένο φέρετρο, έλαβε θεραπεία. Ο Κύριος εισακούει τις προσευχές των αγίων Του...

Κηδεύτηκε δίπλα στο βωμό του Ναού του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Τα φρέσκα λουλούδια δίπλα στον τάφο μαρτυρούν εύγλωττα την αγάπη των ενοριτών για τον βοσκό τους.

Κατά την κατασκευή των πλευρικών αψίδων το 1991, κάτω από το βόρειο βωμό βρισκόταν η ταφή του Αρχιερέα Ιωάννη.