Πουθενά δέν μπορεῖ νά κρυφτῆ κανείς ἀπ᾽ τοὺς πειρασμούς, παρά μόνο στα βάθη τῆς ταπεινώσεώς !!!

Ὁ στάρετς Λεωνίδας Κάβελιν «ὅσο περ-

νοῦσε ὁ καιρός —πρίν γίνη μοναχός— συνειδητο-

ποιοῦσε πώς στό χῶρο τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς δέν ἔχει τόση σημασία τό μοναστήρι ὅπου ἀγωνίζεται κανείς, ἀλλά τό εἶδος τοῦ μοναχοῦ τό ὁποῖο θέλει νά

μορφώση στήν καρδιά του. Κι ἕνα γεγονός ἐπιβεβαίωσε τήν ἄποψί του αὐτή. Διηγεῖτο ὁ ἴδιος ἀργότερα:

“Ήμουν ἀξιωματικός ἀκόμη ὅταν ἐπισκέφθηκα τό

Βαλαάμ. Τήν ὥρα τῆς λειτουργίας βγῆκε ἕνας νέος

καί ὄμορφος μοναχός γιά νά κάνη κήρυγμα. Μιλοῦσε

πολύ ὄμορφα, ἤρεμα, εἶχε εὐφράδεια. Ἐγώ σκέφτη-

κα: Τί περίφημους μοναχούς ἐξακολουθοῦμε νά ἔχουμε!”. Μετά τή λειτουργία ἔκανα μία βόλτα στήν ἀκτή,

γιά νά θαυμάσω τά ὄμορφα νησιά. Τότε εἶδα πάνω

σ' ἕνα ψηλό βράχο νά κάθεται συλλογισμένος ὁ ἱεροκήρυκας. Τόν πλησίασα καί τοῦ εἶπα:

—Εὐλογεῖτε, πάτερ, βλέπω πώς θαυμάζετε τό φυσικό κάλλος ἐδῶ.

Ἐκεῖνος μοῦ ἀπάντησε:

—Κάθομαι ἐδῶ, χαμένος. Δεξιά μου εἶναι ὁ βάλτος, μπροστά μου ἡ θάλασσα, πίσω μου ἡ ἀθλιότη-

τα, ἀριστερά μου ὁ στεναγμός! Ω, Θεέ μου, θέλω νά

πεθάνω.

—Ὁ Κύριος νά σέ φυλάξη!, τοῦ εἶπα.

Κάθισα δίπλα του καί μίλησα μαζί του. Ἀπ᾿ τή

συζήτησι βγῆκε πώς ὁ μορφωμένος αὐτός μοναχός

εἶχε ἀποφοιτήσει ἀπό ἀκαδημία καί ἦταν ἐπόπτης

σ᾿ ἕνα σεμινάριο. Στό Βαλαάμ τόν εἶχαν στείλει γιά

κάποιο διάστημα ὡς τιμωρία, γιά κάποια λάθη του.

Ἔτσι ἔφθασε σέ ἀπόγνωσι καί κατηγοροῦσε τίς

ἀρχές πού τόν ἔστειλαν ἐκεῖ.

Γύρισα στο μοναστήρι καί ἐκεῖ εἶδα μία ἄλλη εἰκό-

να. Ἕνας ἡλικιωμένος ἱερομόναχος ἔκλαιγε ἀπαρηγόρητα καί δύο ἀδελφοί τοῦ συμπαραστέκονταν καί

Μην ενοχλείστε, κύριε....

Απλώς ξέχασα να βάλω αυτό το ταμπελάκι!

τόν παρηγοροῦσαν μέ ἀδελφική ἀγάπη. Τούς ρώτησα τί ἔτρεχε καί ἐκεῖνοι μοῦ ἀπάντησαν:

—Τό γέροντα αὐτό τόν διόρισαν ἡγούμενο σ᾿ ἕνα

μοναστήρι ἔτσι κι ἔτσι. Αὐτός ὅμως ζῆ ἐδῶ τριάντα χρόνια. Πῶς νά μήν κλαίη λοιπόν πού γιά χάρι τῆς

ὑπακοῆς ἀναγκάζεται νά ἐγκαταλείψη τό μοναστή-

ρι ἀπ᾿ ὅπου ξεκίνησε καί στό ὁποῖο ζῆ τόσα χρό-

νια τώρα;".

Τό περιστατικό αὐτό τό διηγήθηκε ὁ π. Λεωνίδας

Κάβελιν στό μαθητή του Νίκωνα, τό μελλοντικό ἐπί-

σκοπο τῆς Βόλογδα, σάν παράδειγμα. Ἤθελε νά δεί-

ξη πώς οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες τοῦ μοναστηριοῦ δέν

ἐγγυῶνται καμμία ἐπιτυχία στόν πνευματικό ἀγῶνα.

Μπορεῖ νά φθάση κανείς στα βάθη τῆς ἀπογνώσεως, ἐπειδή δέν μπορεῖ νά φύγη ἀπό ἕνα τόπο, καί ἄλλος νά θλίβεται μ᾿ ἕνα θεοφιλῆ τρόπο ἐπειδή δέν μπορεῖ νά μείνη στόν ἴδιο αὐτό τόπο. Ὁ στάρετς Μακάριος ἔγραψε πάνω στό ἴδιο πνεῦμα στον Κάβελιν: “Πουθενά δέν μπορεῖ νά κρυφτῆ κανείς ἀπ᾽ τοὺς πειρασμούς, παρά μόνο στα βάθη τῆς ταπεινώσεώς