Κάθε δέντρο, ὡς ζωντανὸς ὀργανισμός,
αἰσθάνεται, παλεύει καὶ καρποφορεῖ. Ἀντιμετωπίζει τὶς ἀλλαγὲς τοῦ καιροῦ. Κλείνει
τὶς πληγὲς τοῦ σώματός του. Ὅλα ρυθμίζονται ἀπὸ τὸ εἶναι του ὁλόκληρο. Ὅλο αἰσθάνεται, ὅλο ζῆ καὶ καρποφορεῖ. Αὐτὴ ἡ ἤρεμη συμμετοχὴ τοῦ ὅλου στὴ ζωὴ καὶ τὴν καρποφορία διδάσκει ἀφώνως τὸν ἄνθρωπο. Τοῦ μιλᾶ μὲ ὅλη του τὴν ὕπαρξι γιὰ τὸ
καλὸ τῆς ζωῆς καὶ τὴ δυνατότητα τῆς καρποφορίας.
Καὶ ὁ ἄνθρωπος, ζῶντας στὸν παράδει
σο τῆς Ἐκκλησίας, νοιώθει ὅτι βρίσκεται
στο φυσικό του περιβάλλον ὅπου μπορεῖ
νὰ ἀναπτυχθῆ. Καὶ βρίσκει τὴ ζωὴ καλὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τέλους, γιατὶ δὲν ἔχει
τέλος· καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἀμάραντο ἄνθος
ποὺ βλαστάνει ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς πρόσκαιρης ζωῆς του,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου