Χειμώνας 2020. Μία γιαγιά με καλεί στο σπίτι της. Τα πόδια της πονούν τρομερά και δεν μπορεί πλέον να έρθει στον Ιερό Ναό. Μου σερβίρει ζεστό τσάι λάιμ με λεμόνι και μέλι.
Πατέρα, έχω έναν πόνο στην ψυχή μου που δεν τον έχω πει σε κανέναν. Μετά τον πόλεμο γέννησα ένα παιδί, το βάφτισα στο πατρικό του, τον Ήλιε. Ήταν το καλύτερο παιδί στον κόσμο. Δεν έκλαιγε καθόλου πατέρα. Προσπαθούσα νά τό ταισω με τό στήθος μου αλλά δεν έτρωγε. Ήταν πολύ αδύναμος. Μετά από δύο μήνες, ήταν ένα βράδυ, στο παράθυρο, δίπλα μου, και την κοίταξα τόσο τρυφερά, την πήρα από το δάχτυλο και φίλησα το χέρι του. Και έτσι πέθανε.
Πατέρα, όλη μου τη ζωή βρέχω το μαξιλάρι με δάκρυα για τον Ηλία μου. Είχα τρία παιδιά, υγιή, αλλά ήταν ακόμα στο μυαλό μου. Έκλαιγα στο μαξιλάρι, για να μην ακούσει ο άντρας, γιατί ήταν πολύ νευρικός και θύμωνε για όλα.
Πατέρα, είμαι ογδόντα εννέα χρονών, και προχθές ονειρεύτηκα τον Ηλία μου, πατέρα, ήταν ένας ψηλός άντρας με φτερά φωτός. Και έτσι ήξερα, πατέρα, ότι ήταν στον παράδεισο.
Δόξα τω Θεώ για τέτοιες μητέρες.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου