Παράδειγμα Ενάρετης Υπομονής
Η ιστορία ενός ιερέα του χωριού
Στην ενορία μου υπάρχει η οικογένεια του Φιόντορ και του Προκόπι Στεπάνοφ. Ο πρώτος είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά, ο δεύτερος άγαμος. Τον Προκόπη τον ήξερα από καιρό. Η πνευματική μου σχέση μαζί του ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο από τη μεταγραφή μου σε αυτή την ενορία.
Και αυτό μου είπε:
«Ήμουν 21 χρονών όταν έπεσε πάνω μου ο κλήρος να γίνω στρατιώτης. Με έφεραν στο παρών τρεις φορές και με άφηναν κάθε φορά. Κι εγώ χάρηκα για την ευτυχία μου, οι συγγενείς μου παρηγορήθηκαν, οι γείτονές μου ζήλευαν. Ήμουν προικισμένος με τα πάντα από τον Κύριο: ύψος, ευγένεια, ομορφιά και επιδεξιότητα, νηφαλιότητα και γραμματισμό. Με μια λέξη, ο τύπος είναι οπουδήποτε. Αλλά ο Κύριος δεν μου άφησε προβλήματα. Πονούσαν τα πόδια μου και αρρώστησα. Τίποτα δεν βοήθησε. Είμαι ξαπλωμένος στη γωνία εδώ και έντεκα χρόνια. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι κακοποίησα τον εαυτό μου για να ελευθερωθώ από τη στρατιά. Η λαϊκή φήμη απέδωσε την ασθένεια στην τιμωρία του Θεού για τη μη ένταξή του στο στρατό. Αλλά πίστεψέ με, πατέρα, δεν χάλασα τον εαυτό μου. Ο Κύριος τιμώρησε».
Η ευχάριστη ματιά αυτού του ασθενούς με ενδιέφερε και αποφάσισα να τον ρωτήσω για τη ζωή του.
-Τι κάνεις τώρα, ξαπλωμένος, και τι είδους φροντίδα εχεις; - ρώτησα.
«Δεν κάνω τίποτα, πατέρα, και πώς μπορώ να δουλέψω;» Εξάλλου, τα πόδια μου είναι σαν μαστίγια, και δεν μπορώ ούτε να σηκωθώ ούτε να ξαπλώσω, και παρόλο που τα χέρια μου είναι υγιή, τι καλό τα χρειάζομαι; Δεν μπορώ να δουλέψω ξαπλωμένος.
- Πώς περνάς την ώρα; - τον ρωτάω.
- Κάνω ό,τι μπορώ. Κάνω προσευχές με τη γλώσσα μου, διαβάζω βιβλία με τα μάτια μου και κάνω το σημείο του σταυρού με τα χέρια μου. Χάρη στην Avdotya τη νύφη, αλλιώς μάλλον θα με είχαν φάει τα σκουλήκια. Με ντύνει με ταιζει και με πλένει.
Ο Θεός να την έχει καλά και να της δίνει υγεία. Πόση βρωμιά θα μαζέψει από εμένα; Μόνο άγχος και άγρυπνες νύχτες. Άγγελος, όχι άνθρωπος.
Ρώτησα αν βαριόταν, αν ανησυχούσε ή γκρίνιαζε για την κατάστασή του.
Σε όλα αυτά απάντησε:
- Λοιπόν, ο Θεός τα έστειλε έτσι, είναι δυνατόν να γκρινιάζεις και να θυμώνεις τον Θεό;
Στη συνέχεια, πείστηκα ότι δεν επιδεικνυόταν και έλεγε την αλήθεια. Τέτοια πίστη στον Θεό, τέτοια ταπείνωση και αφοσίωση στο θέλημα του Θεού σπάνια βλέπουμε.
Μερικές φορές πλησίαζες στο δωμάτιό του και τον άκουγες να απαγγέλλει τον Πάτερ Ημών, την Θεοτόκο και τον Ουράνιο Βασιλέα ή να τραγουδά μερικά από τα ιερά τραγούδια. Η απλή και άτεχνη προσευχή του, αλλά γεμάτη ζήλο και αγάπη, φυλάσσεται ακόμα στη μνήμη μου.
Κατά τη διάρκεια μιας μέρας ήμουν στο χωριό όπου βρισκόταν αυτός ο ασθενής, και αποφάσισα να τον επισκεφτώ, ήταν ξαπλωμένος στο σπίτι κρυμμένος στο θόλο από την παρείσφρηση ενοχλητικών κουνουπιών και μυγών. Έρχομαι και τον ακούω να προσεύχεται:
«Ο Θεός να αναπαύεται, πάτερ Στέπαν, μάνα Γκατιαν, παππού... τάδε, γιαγιά... τάδε, πατέρα νονό... τάδε», θυμάται ονομαστικά όλους τους συγγενείς. Τότε άκουσα: Άρχισα να θυμάμαι όλους τους νεκρούς γείτονες ονομαστικά. Ακούω, και για τους ζωντανούς. Πρώτα απ 'όλα, για τον αδερφό μου τον Fyodor και τη νύφη μου Avdotya και τα παιδιά τους.
Ο Θεός να τους δίνει υγεία, γιατί δεν με προσβάλλουν και με ακολουθούν. Ανταμείψτε τους, Κύριε, και τα παιδιά τους με υγεία και ευτυχία».
Προσεύχεται για τον άλλο αδελφό και για την οικογένειά του και για όλους τους γείτονες. Και θυμάται τους πάντες. Δεν ξέχασα ούτε τους πνευματικούς πατέρες.
Αυτή η προσευχή με άγγιξε βαθιά. Αλλά θεώρησα ότι ήταν άβολο να διαταράξω το προσευχητικό κατόρθωμά του. Και μπήκε όταν σώπασε.
Δεν έχω ακούσει ποτέ αυτόν τον ασθενή να παραπονιέται για την κατάστασή του. Μόνο μια φορά μου είπε:
«Λοιπόν, πατέρα μου, η όρασή μου με κάποιο τρόπο έχει χειροτερέψει, τα μάτια μου έχουν χειροτερέψει και κάτι πήγε στραβά στο κεφάλι μου».
Όλα αυτά όμως ειπώθηκαν με πραότητα και υποταγή στη μοίρα, με αφοσίωση στην Πρόνοια του Θεού. Κανένας υπαινιγμός εγκάρδιας πικρίας δεν ακούστηκε στα λόγια του. Όμως ο Κύριος δεν τον ξέχασε. Αυτός ο πάσχων έμεινε ξαπλωμένος για δεκαπέντε χρόνια και δεν είχε ούτε μια πληγή στο σώμα του. Προφανώς, ο Κύριος τον προστάτεψε.
Είθε ο Θεός να δώσει σε όλους πώς ο Κύριος έδωσε εγγύηση στον δούλο του Θεού Προκόπη να ολοκληρώσει το επίγειο ταξίδι του. Την ημέρα του θανάτου του, η νύφη μου με κάλεσε αμέσως να τον κοινωνήσω.
Έρχομαι... Ο ασθενής έγινε κουρασμένος. Το κίτρινο χρώμα του, τα θαμπά μάτια, η βραχνή φωνή του - όλα μου έλεγαν ότι είχε έρθει το τέλος των επίγειων βασάνων του. Αυτή τη φορά όμως ήταν ψυχικά υγιής. Μετάνιωσε για τις αμαρτίες του εντελώς ειλικρινά και ειλικρινά. Παραπονιόταν μόνο ότι ένιωθε κρύο. Τον αποχαιρέτησα και τον ευλόγησα σαν να έφευγε στην αιωνιότητα. Και οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν. Τρεις ώρες αφότου έφυγα είχε φύγει. Πέθανε σαν να τον είχε πάρει ο ύπνος.
Τα τελευταία του λόγια στην επίγεια ζωή ήταν λόγια αγάπης και συμφιλίωσης με τους γείτονές του. Με τα λόγια της νύφης:
- Συγχώρεσέ με, Προκοφιούσκα.
Εκείνος απάντησε:
-Σε συγχώρεσα εδώ και πολύ καιρό.
Μετά από μια παύση πρόσθεσε:
- Συγχωρέστε με, Avdotyushka.
Έπειτα γύρισε στην αριστερή του πλευρά, έβαλε το χέρι του κάτω από το μάγουλό του και πέθανε σε αυτή τη θέση. Ειρήνη , μεγάλε ταλαίπωρε, δάσκαλε της υπομονής, της ταπεινοφροσύνης και της αφοσίωσης στο θέλημα του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου