Η μακροθυμία του Θεού
Μετά την Πασχαλινή Λειτουργία, ο π. Νικοδήμος καθόταν ακίνητος, με λαμπερό πρόσωπο, αλλά ήταν ήδη νεκρός.
Ο Ιερομόναχος της Λαύρας της Τριάδας του Αγίου Σεργίου, π. Μελέτιος, αφηγήθηκε μια αξιομνημόνευτη ιστορία για τα τελευταία χρόνια της ζωής του Ιερομόναχου της Μονής Ποκρόφσκι της Μόσχας του πατέρα Νικοδήμου. Ο Ιερομόναχος Νικοδίμος σύμφωνα με τον π. Μελέτιο, ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος με ευγενική καρδιά. Ήταν γνωστός ακόμη και στον Μητροπολίτη Φιλάρετο για την αληθινά μοναστική καλή ζωή του.
Ξαφνικά του συνέβη κάτι ακατανόητο για τον ανθρώπινο νου. Έπεσε σε μια ακατανόητη μελαγχολία και δεν μπορούσε να βρει θέση για τον εαυτό του από την απελπισία. Για να ξεχάσει κάπως την βαριά, καταθλιπτική του κατάσταση, άρχισε να καταφεύγει στο κρασί, σταδιακά εθίστηκε στη βότκα και έγινε πραγματικός αλκοολικός. Ο αρχιμανδρίτης Παΐσιος, ο τότε ηγούμενος της Μονής Ποκρόφσκι, σεβαστός σε όλη τη Μόσχα για την πνευματική του ζωή, έλαβε όλα τα μέτρα για να μην πίνει ο π. Νικοδήμος. Όμως όλες οι προσπάθειές του ήταν μάταιες και τελικά αναγκάστηκε να το αναφέρει στον Μητροπολίτη Φιλάρετο.
Με την άφιξη των μελών της ερευνητικής επιτροπής από το συγκρότημα της Μονής Ποκρόφσκι, ο πατέρας Νικοδίμ δεν τους άνοιξε καν την πόρτα. Ενώ ήταν μεθυσμένος, ήταν ξεδιάντροπα αγενής με κάποιους από αυτούς. Στην έκθεση των μελών της επιτροπής για τα αποτελέσματα της έρευνας, ο Μητροπολίτης Φιλάρετος έγραψε ένα ψήφισμα στο οποίο εξέφρασε τη λύπη του για τη συμπεριφορά του πατέρα Νικοδήμ και τον διόρισε να εγκατασταθεί στο μοναστήρι Nikolo-Peshnoshsky. Εκείνη την εποχή, ο ηγούμενος του Peshnosh ήταν ένας αληθινός μοναχός της σοφής και πνευματικής ζωής, ο οποίος όμως δεν μπόρεσε να ασκήσει ευεργετική επίδραση στον πατέρα Νικοδήμ. Και εδώ συνέχισε να κάνει μεθυσμένη ζωή και έφτασε σε τέτοια κατάσταση που, απομακρυνόμενος στο γειτονικό χωριό, ήπιε τα πάντα για τον εαυτό του. Ο ηγούμενος δεν ήξερε τι να τον κάνει. Δεν ήθελε να του στερήσει τον βαθμό του και να τον επαναφέρει στην αρχική του κατάσταση, αφού δεν έχασε την ελπίδα του για τη διόρθωσή του και το ζήτησε από τον Θεό. Ο ίδιος ο Μητροπολίτης Φιλάρετος ανησυχούσε για τη σωτηρία του π. Νικοδήμου, ρωτώντας πάντα γι' αυτόν.
Πέρασαν λοιπόν τρία χρόνια. Ο πατέρας Νικοδίμ ήταν κυριολεκτικά ένας πειρασμός για ολόκληρο το μοναστήρι Peshnosh. Κάποτε, ο ηγούμενος, ενώ βρισκόταν στη Μόσχα, ζήτησε συγκεκριμένα από τον Μητροπολίτη Φιλάρετο να προσευχηθεί για τον πειρασμό ιερομόναχο Νικόδημο. Απαντώντας στο αίτημα του πρύτανη, ο Μητροπολίτης είπε: «Πιστεύω ότι ο Κύριος δεν ήταν εντελώς θυμωμένος μαζί του. Θα ελεήσει και θα θεραπεύσει τις ασθένειές του». Μια μέρα, προς την απερίγραπτη χαρά του ηγούμενου, ο πατήρ Νικοδήμ ήρθε απροσδόκητα στην εκκλησία για τα μεταμεσονύκτιο, στάθηκε στη χορωδία και με τη δυνατή φωνή του άρχισε να βοηθά τα αδέρφια στο τραγούδι.
Την ίδια μέρα ήρθε στη λειτουργία, στον εσπερινό και στη συνέχεια τις επόμενες μέρες άρχισε να παρακολουθεί όλες τις ακολουθίες χωρίς αποτυχία. Οι αδελφοί τον πρόσεχαν συχνά να κλαίει και να μετανοεί με προσευχή. Πέρασε οκτώ μήνες σε αυτή την ευλογημένη ψυχική κατάσταση. Ο ηγούμενος, βλέποντας τη βελτίωσή του, το ανέφερε επίσημα στον Μητροπολίτη Φιλάρετο και ζήτησε άδεια για τον π. Νικοδήμ να τελέσει την ιερή ιεροτελεστία. Στην έκθεση ο Άγιος Φιλάρετος έγραψε το εξής ψήφισμα: «Με την ψυχή και την καρδιά μου χαίρομαι για τη διόρθωση του π. Νικοδήμου. Με αγάπη τον ευλογώ και του επιτρέπω να τελέσει την ιερή ιεροτελεστία».
Αυτή την άδεια έλαβε ο πατέρας Ηγούμενος τη Μεγάλη Παρασκευή της Μεγάλης Εβδομάδας. Ανακοινώνοντας αυτό στον π. Νικόδημο, ο ηγούμενος τον ευλόγησε να προετοιμαστεί για την ιεροσύνη μαζί του τη φωτεινή ημέρα του Αγίου Πάσχα. Στεκόμενος ενώπιον του ιερού θρόνου σε λειτουργία με τον Πατέρα Ηγούμενο, ο πατήρ Νικοδήμ προσευχόταν ένθερμα και με δάκρυα σε όλη τη φωτεινή μαρίνα και σε ολόκληρη τη λειτουργία. Στο τέλος της λειτουργίας ο π. Νικοδήμ από την κούραση διάβασε τις ευχαριστίες μετά την κοινωνία καθιστός. Αφού τελείωσαν οι προσευχές, το φύλο τον πλησίασε για να του υπενθυμίσει την έκθεση. Όμως ο π. Νικοδήμ δεν άκουγε πια τίποτα. Ήταν νεκρός, αλλά το πρόσωπό του έλαμπε από πασχαλινή χαρά.
Όταν αυτό αναφέρθηκε στον Μητροπολίτη Φιλάρετο, ο επίσκοπος είπε με δάκρυα στα μάτια: «Δόξα και ευχαριστία στον Παντοδύναμο Θεό, που δεν θέλει τον θάνατο αμαρτωλού, αλλά προνοιακά σώζει ανθρώπινες ψυχές!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου