Στεκόμενος μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο, κρατώντας στα χέρια μου το Ποτήριο της Ζωής, νιώθω τη μικρότητά μου μπροστά στο μεγαλείο της Θείας Χάριτος. Κάθε φορά που υψώνω το Άγιο Ποτήριο, είναι σαν να παραδίδω στα χέρια του Θεού όχι μόνο το ψωμί και το κρασί που έγιναν Σώμα και Αίμα Χριστού, αλλά και την ίδια μου την ψυχή, μαζί με τις προσευχές και τους στεναγμούς των ανθρώπων που έχω στην καρδιά μου.
Είναι η στιγμή που τα λόγια σιωπούν και η καρδιά μιλά, παρακαλώντας για ειρήνη, για συγχώρεση, για αγάπη. Προσφέρω στον Κύριο τα βάσανα και τις χαρές των ανθρώπων μου, τους κόπους και τις ελπίδες τους. Και προσεύχομαι να γίνει η ζωή μας μια συνεχής δοξολογία, ένα αδιάκοπο «Δόξα Σοι ο Θεός» ακόμα και μέσα στις δυσκολίες.
Ο Χριστός να μας ενδυναμώνει, να μας καθαρίζει και να μας γεμίζει με το φως Του. Κάθε Θεία Λειτουργία να γίνεται πηγή αναγέννησης και κάθε προσευχή μας να ανοίγει τον ουρανό, ώστε να κατέρχεται η Θεία Χάρη στις καρδιές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου