Με όρκο
Ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος, στον πρόλογο του βιβλίου του Επισκόπου Νικοδήμου «Η μνήμη μου του Φιλαρέτου, Μητροπολίτου Μόσχας» (δεν αναφέρεται ούτε το έτος ούτε ο τόπος έκδοσης) επαναλαμβάνει την ιστορία του Επισκόπου Νικοδήμου για την παιδική του ηλικία. Μια μέρα η μητέρα του ζήτησε από τον άντρα της να μείνει με το μωρό και να την αφήσει να πάει να δει τους φωτισμούς. Ο πατέρας κούνησε τον γιο του και ενδιαφέρθηκε κι αυτός για το θέαμα, αποφασίζοντας να πάει να το δει από κοντά ενώ κοιμόταν. Χωρίς να σκεφτεί να βρει πρώτα τη γυναίκα του και να την στείλει σπίτι, θαύμασε ήρεμα τον φωτισμό μέχρι που έπεσε κατά λάθος πάνω της. Εκείνη, έχοντας μάθει ότι το μωρό ήταν μόνο του, έτρεξε σπίτι. Το αγόρι της μόλις που ανέπνεε, βραχνό από το κλάμα και τα βογκητά. Άρχισε το κοινό τους μαρτύριο: το μωρό γρύλιζε μέρα νύχτα. Η μητέρα, μη γνωρίζοντας ησυχία ούτε μέρα ούτε νύχτα, άρχισε να τυφλώνεται. Έτσι πέρασε το φθινόπωρο, ο χειμώνας και έτσι άρχισε η άνοιξη του 1804. Τον Μάιο, οι γονείς έκαναν τάμα στον Άγιο Νικόλαο να περπατήσουν μέχρι το Μοζάισκ (40 χιλιόμετρα) με τον γιο τους για να προσευχηθούν μπροστά στην αρχαία θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου στο Μοζάισκ. Έχοντας εκπληρώσει τον όρκο τους, οι γονείς επέστρεψαν σπίτι. Το αγόρι τους σύντομα ανάρρωσε και η μητέρα του ένιωσε καλά και ηρέμησε: η όρασή της αποκαταστάθηκε. Το ίδιο το αναρρωμένο βρέφος Νικήτα, έχοντας γίνει Επίσκοπος Νικόδημος, έγραψε γι' αυτό στο βιβλίο του Δεκεμβρίου «Ανάγνωση για την Ψυχή» για το 1872.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου